Gisteren met een vriendin wat afgesproken, lekker bijgekletst over vanalles en nog wat. Ik ben weer helemaal single (besef dat het echt over is) en dat is enerzijds dus heel fijn (ik heb mezelf weer terug!) en anderzijds weer heel erg alleen. Niet dat ik geen leuke dingen doe in mijn leven, maar ik kan weer 'opnieuw' beginnen. Maar hopen dat ik weer iemand tegenkom waar het mee klikt. Dat gebeurt ook wel, dat is altijd wel weer zo. Maar nu voel ik me alleen. Ik vond het vreselijk om te horen hoe hij het had beleefd toen.

Gisteren gezellig wat gedronken met collega’s. De zon schijnt vandaag, het wordt vast een prachtige lente. Ik lig nog steeds ‘s nachts wakker. Ben vooral kwaad dan. Van het verliefde sprookje, de band die ik voelde en de afwachtende houding die ik had is niks meer over. Ik geniet wel meer van het leven, want ik voel mijn eigen kracht weer. Durf weer gewoon mezelf te zijn, het maakt niks uit, hij komt toch niet bij me terug. Ik ben zoals ik ben en als iemand mij niet bijzonder vind, dan is het niet de ware. Maar tegelijkertijd mis ik “hem”.

Hmmmm, ookal is mijn liefdesgeschiedenis niet te vergelijken met de hartverscheurende verhalen van anderen hier en ik me bijna niet gerechtigd voel hier nog te schrijven (ik moet loslaten, zeg ik tegen mezelf!!), blijf ik toch de behoefte voelen hier te schrijven.

Begin mezelf echt een zeur te vinden, maar schrijf het toch maar weer op. Het gaat beter met me, ik voel mezelf weer, heel fijn. Ik doe niet meer continu alles met hem in mijn achterhoofd. Ik voel me vrij, leuker, ik slaap beter, eigenlijk heel positief. Gisteren tijdens de salsales zelfs voorzichtig weer wat geflirt.

Word beetje gek van mezelf, zit zo vol gedachten en emoties en ik kan ze niet kwijt, zit de hele dag achter de computer. er schieten nu opeens zoveel gedachten door mij heen, die ik eerst niet kon plaatsen. Hij deed ook niet meer zo leuk als eerst, toen ik hem sprak. Het is echt over en ik worstel er gigantisch mee. zal ook nog wel een tijdje zo blijven. Wil hem ook absoluut niet tegenkomen met salsalessen. ik hoop dat ze niet nog een keer een les in moeten halen.

Nou, langzaamaan keert mijn leven weer terug tot het oude. Ik heb zo’n vreselijk raar jaar achter de rug als ik er nu aan terugdenk. Ga het de komende tijd heel rustig aan doen, echt weer terug naar mezelf komen. Ik hoop dat ik hem niet meer tegenkom, dan kan ik me daar goed op concentreren. Het aparte is, dat ik het pas nu allemaal echt voel. Daarvoor voelde ik een maand of twee veel pijn en paniek, en daarna is er een lange periode geweest van eindeloos piekeren en proberen te bedenken hoe we weer bij elkaar konden komen lijkt het wel.

de gedachte aan hem met dat andere meisje doet mij echt zoveel pijn. Dat is niet te beschrijven. Ik doe maar alsof het niet zo is en probeer er niet te veel aan te denken.