Ik herken er veel in. Zit ook nog steeds met veel vragen te worstelen. Ook veel vragen uit je laatste alinea. Mis haar ook nog steeds... zou ook nog graag even met haar praten. Snap ook werkelijk niet dat iemand die zo dichtbij stond opeens verboden terrein word. Dat je eigenlijk niet eens gewoon even kan bellen. Erg raar blijft dat. Terwijl je vaak niet eens met ruzie of dergelijke uit elkaar bent gegaan, dan zou het nog te begrijpen zijn. Maar bepaalde dingen in het leven zal ik nooit begrijpen. Zo zit ik ook nog met veel vragen te worstelen.

Lieve Novalee,

Wat je schrijft is heel herkenbaar. Kort nadat mijn ex-vriend en ik uit elkaar waren, kwam bij mij ook regelmatig de gedachte naar boven 'dat ik iets heel moois en bijzonders verpest had'. Ik voelde me enorm schuldig over alles dat ik 'verkeerd' had gedaan, 'beter had kunnen (moeten) doen', en vooral: ik bleef mij maar grotendeels verantwoordelijk voelen voor onze 'break-up'. Dat ik het had 'kunnen voorkomen, als ik maar...'. Dat ik harder had moeten vechten, beter mijn best had moeten doen tijdens ons samenzijn.

Nu bevind ik mij inmiddels in een fase waarin ik deze schuldgevoelens met concrete en logische argumenten kan bestrijden. Die gedachtes die voortkomen uit schuld en een onrealistisch verantwoordelijkheidsgevoel heb ik omgedoopt tot het 'Had ik maar, dan...'-Schuldgevoel Syndroom.

Er zijn allerlei redenen aan te wijzen, waarom het tussen twee partners niet werkt. Stroeve dynamiek, slechte communicatie, verschillen in waarden & normen, onverenigbare karakter-eigenschappen die in het gedrag (actie-reactie) naar voren komen en aardig wat obstakels opwerpen. Maar ook: er zijn partners die bij elkaar zijn gebleven onder veel taaiere, moeilijkere omstandigheden. Het is maar waar je voor bent uitgerust--waar je, als team, toe in staat bent.

Terugkijkend op de relatie met Yuna (ex-vriend), kan ik nu niet anders zeggen dan dat ik, toen, in die vorm, wat ik toen wist, hoe ik toen was, voelde, dacht en reageerde, in zijn gezelschap toen gedaan heb wat ik kon. Ja, ik zou het nu anders doen, waarschijnlijk--maar ik realiseer me dat ik dat alleen maar kan zeggen, door eerst mijn eigen tekortkomingen te ervaren. En misschien was het met een ander vriendje, met een ander karakter, anders gelopen--maar dat is niet waar het om gaat. Blijkbaar had ik deze ervaring nodig om mijn ogen te openen en mij in een richting te duwen naar zelfverwezenlijking/verbetering.

"Ik was zo verliefd op hem. Hij niet op mij en daarom loopt het mis. Hoe kan dat?"

Eigenlijk zit het antwoord al in je vraag verborgen. Jij was verliefd, hij niet (zo erg) op jou--en jullie gevoelens ten opzichte van elkaar, waren dus niet in evenwicht. Op die gronden kun je ook geen gelijkwaardige relatie opbouwen. Het is pijnlijk te moeten ervaren dat een gevoel niet wederzijds is, maar helaas doe je daar weinig tegen. Het is een risico die wij allen lopen, en nemen, op het moment dat wij ons openstellen voor een ander. De uitkomst is, en blijft, altijd een mysterie.

"...hij zei ik vind je aantrekkelijk en lief en toch kiest hij doodleuk voor een ander".

Iets wat ik inmiddels begin te leren, is dat ook al vindt iemand mij aantrekkelijk, lief, bijzonder, geestig, spannend en noem alles maar op waarom iemand bij je zou moeten willen blijven, het nog steeds niet de garantie biedt dat iemand dan ook automatisch 'met je wilt zijn'. Mijn ex Yuna had vrij snel weer een ander 'liefje', en ik kon maar niet begrijpen hoe hij met een ander kon zijn, terwijl hij zei mij zo bijzonder te vinden. Hoe ik me voelde, en hoe ik in die periode over mijzelf dacht, werd geheel beinvloed door zijn relatie 'met haar'. Wel met haar, maar niet met mij: dat duwde mij regelrecht in de valkuil waar ik de verliezer was, en alles aan mij niet klopte.

Dat was een taaie om doorheen te bijten. Nu pas begrijp ik, dat hoe bijzonder en aantrekkelijk hij me ook vond--het voor hem gewoonweg niet genoeg was om ook daadwerkelijk bij me te blijven. Het had feitelijk niet zoveel met mij, als persoon, te maken--maar vooral met wat hij verlangde en voor zichzelf wenste. Naast al die dingen, 'zocht' hij kennelijk nog iets, wat ik hem kennelijk niet kon geven--hoe goed ik ook mijn best had gedaan. Lange tijd heb ik mijzelf proberen te vergelijken met 'haar', maar de redenen waarom hij met 'haar' was en niet meer met mij, die bleven mij onduidelijk. Pas toen ik deze wetenschap los van mijzelf leerde te zien, zijn keuze om niet met mij maar met een ander te zijn, niet bleef zien als een falen of tekortkoming van mijn kant--werd zijn relatie met 'die ander' voor mij iets beter te behapstukken. Het is geen falen van mijn kant, het is niet dat ik 'minder' ben, en zij 'beter'. Het is gewoon dat hun combinatie en dynamiek, samen, 'beter klopt'.

"Wat is er mis gegaan? Had ik meer moeten laten blijken hoe leuk ik hem vond, minder reserve moeten hebben? Had het geholpen? Is hij veranderd dat hij het nu met een ander wel kan en wil? Waarom kan ik hem niet bellen?"

Ik begrijp je verlangen om 'te willen weten waarom'. Maar doet het er nu nog toe, denk je? De werkelijke reden zal je waarschijnlijk nooit ontdekken, omdat hij dat hoogstwaarschijnlijk ook niet weet. Bovendien, zal het jouw verwerking echt helpen als je precies zou weten waarom hij het wel met haar 'kan', maar niet met jou? Ik geloof er absoluut in dat je karakter of gedrag in sterke mate zal worden beinvloed, versterkt of verzacht door de persoon waar je mee samen bent--en ik vermoed dat dit ook voor jouw ex-vriend en zijn nieuwe vriendin geldt. Sommige combinaties kloppen nu eenmaal 'beter', of werken nu eenmaal 'soepeler'. Maar dat zegt niets over jouw 'waarde'.

Wat betreft het bellen en 'het willen praten': met alle respect, maar wat schiet je ermee op? Wat valt er nu nog te bespreken? Wat is het wat je nog van hem nodig hebt, of wilt ontvangen? Zijn aandacht? Bevestiging? Je verlangen om te ontdekken of hij nog iets voor je voelt? Soms is het gewoon beter om het te laten rusten, zeer zeker als de ex-partner overduidelijk verder is gegaan met zijn leven.

Als hij verder gaat met zijn leven, waarom jij dan niet?

Wens je heel veel sterkte,
Chelle x