Voel nu berusting. Ik doe het weer helemaal alleen en het lukt goed. Voor persoonlijke dingen wend ik me weer tot familie en goede vrienden. Misschien zelfs in de toekomst maar weer eens openstellen voor andere mannen. Het is een raar proces. Vorig jaar, toen het net uitging, ben ik een paar dagen echt “de weg kwijt geweest”, dat wil zeggen, niet kunnen slapen, continu gestresst gevoel, twijfel aan alles, aan mezelf, aan anderen, aan mijn keuzes etc. Daarna een proces doorgemaakt van enorme hoop dat het weer goed zou komen, confrontatie met mezelf etc. Vreselijk serieus en slopend allemaal. Slecht geslapen lange tijd. Erachter gekomen, dat dit ook te maken had met mijn werk en andere dingen. Nu voel ik me weer beter. Gek, dat sommige periodes in je leven zo zwaar kunnen zijn. Ik mis hem wel, maar voel dat ik me nu weer op de toekomst aan het richten ben. Maak me wel druk over of hij een andere vriendin heeft oid, maar goed, dat zal je altijd houden, ben ik bang. Gelukkig doet het steeds minder pijn.