Alles is weer bij het oude aan het komen. Ik las ergens dat de enige manier om los te laten is om heel hard vast te houden. Ik denk dat het klopt. Ik heb lang geprobeerd om mezelf “in toom te houden”, maar kon eigenlijk wel van de daken schreeuwen hoe verliefd ik nog was. Eigenlijk had ik alle verschijnselen van een verliefd persoon, slecht slapen en eten, alleen omdat het niet wederzijds was mocht het van mezelf allemaal niet. Hij had toch gezegd dat hij het niet meer wilde, waarom moest ik dan nog die verdomde gevoelens hebben. Ik heb lang hoop gehouden, maar durfde dat steeds niet aan mezelf toe te geven. Ik vond dat ik niet zo lang moest zeuren, andere mensen zaten ook niet zo lang met liefdesverdriet toch? Nu weet ik gelukkig wel beter, ook wel een beetje door deze site. Ik weet nu in ieder geval weer, dat het geen exacte kwestie is, wel of niet verliefd zijn of een relatie hebben. Ookal lijkt het bij anderen altijd zo soepeltjes te gaan.
Ik vind het wel jammer dat ik niks meer van hem gehoord heb, maar ergens is dat ook wel beter. Ik zou anders toch alleen maar weer hoop krijgen (alhoewel ik op een bepaalde manier denk dat dat niet erg zou zijn, ik kan er beter mee omgaan).
Ik mis het verliefd zijn op hem wel. Ik mis vooral zijn karakter en zijn ideeën en zijn humor. En zijn interesse in mij natuurlijk, maar ja. Ik bewonder zijn levenstijl, maar misschien idealiseer ik die ook wel te veel. Wat ik ook mis, is de dingen die we gemeen hadden en de dingen die we deden (of nog wilden gaan doen). Ik mis zijn verhalen over zijn verleden, zijn plannen, zijn moeder, zijn sociale leven, zijn werk. Ook al heb ik zelf bergen met vrienden, als je een relatie met iemand hebt, krijg je toch opeens ook andermans dingen er als het ware bij. Ik vond dat heel fijn, je voelt je zo levend! Maar nu is alles anders. Ik heb veel geleerd, voornamelijk over mezelf. Je krijgt ook een spiegel voorgehouden. Ik weet nu weer hoe ik reageer op bepaalde dingen, met sommige dingen ben ik blij, aan andere dingen wil ik werken. Het zal wel weer een tijdje duren voor ik weer iemand ontmoet die bijzonder voor me is, ik sta er nu nog niet zo voor open. Maar ik merk wel, dat ik hem niet meer als mijn enige optie zie. Dat voelt ook wel fijn.
Het enige waar ik wel mee zit, is dat ik mezelf door zijn ogen zie en dan erg negatief over mezelf denk. Ik lees de reactie die ik hem gestuurd heb en omdat hij niet heeft gereageerd ziet die er opeens zo stom uit. Terwijl er eigenlijk niets mis is met mijn reactie. Hooguit merk ik aan mezelf dat ik me nogal probeer te bewijzen naar hem toe. Zo van zie, ik ben niet saai en stom en ik doe wel leuke dingen en ik ben wel leuk. Maar ja.