Zo bij deze iedereen onwijs bedankt voor de steun en lieve berichtjes gister, ik had een enorme dip, was echt even weer heel diep gevallen. Vandaag gaat het wel weer wat beter, ik heb goed geslapen, dat is toch wel een van de conclusies van de afgelopen weken, goed slapen betekent een betere gemoedsrust. vandaag en morgen vrij van werk, dat is wel prettig, maar ik kan nog nie zeggen dat ik echt schik heb of ergens van kan genieten. Het is allemaal nog te vers, te veel pijn, gemis.

De eerste periode nadat het uit was, was ik overmand door emoties, maakte ik constant mezelf enorme verwijten, dacht ik dat ik het niet goed gedaan had, en dan vooral in dingen met haar ondernemen, ik dacht dat investeren in haar betekende dingen samen doen, cadeautjes kopen, aandacht geven, zag ook niet waarom het allemaal zo was gelopen. Ik ben al vrij snel gaan schrijven, eerst in een eigen dagboek, vervolgens hier. Ik ben ook vrij snel naar de huisarts gegaan, want het ging echt slecht, ik hoopte op een normale manier dit te verwerken, maar kwam er snel achter dat er meer aan de hand was. Na vier weken ben ik naar de huisarts gegaan, slaapmiddelen gekregen en psychologische hulp gekregen, eerst bij een maatschappelijk werker, nu ben ik zelf ook in alternatieve therapie gegaan. Het slaapmiddel heeft me verder geholpen, het werd wat rustiger in mijn hoofd, kon weer wat normaler functioneren, het verdriet werd minder, ik kwam meer en meer achter hoe het gelopen is. Vorige week zelfs een best goede week gehad, voor mijn doen dan, nog steeds geen moment haar losgelaten, nog steeds geen moment echt weer schik gehad, maar een eerste kleine stap was gezet!

Het gaat weer even heel slecht, geen idee hoe dat in een keer weer zo komt, ik mis haar nu echt enorm, de pijn in mijn hart is niet voor te stellen, kwellend, martelend, ik schreeuw de hele tijd, somebody please make this stop!, het is onverdraagzaam op dit moment, ik moet de hele tijd huilen, tranen met tuiten, wordt gek van mezelf, kan er even heel slecht mee omgaan, zie geen toekomst, kan ook geen toekomst zien, want dat gedeelte van mezelf ligt onderuit, ik kan het niet alleen, hoef het ook niet alleen te doen, schrijf het hier op, zodat het misschien wat beter in mijn kop gaat. Alles wat ik doe, zie, denk, voel, zie ik haar, mis ik haar, ik weet niet hoe ik van dat beeld af kan komen, hoe ik haar een plek in mijn hart kan geven, hoe dit alles gaat eindigen. Zij was het voor mij, maar ik kon het niet geven, ik kon en durfde niet, ook al had zij daar ook een aandeel in. Het duurde maar zo kort, en wat voor impact heeft het, een wijze les, absoluut, weet wat je hebt, niet alleen in de relatie maar in het hele leven. Er kwam net een junk aan de deur die vroeg of ie mocht blijven slapen omdat ie geen geld voor de opvang had, dan zie je dat er mensen zijn die er veel slechter aan toe zijn, ik zit met liefdesverdriet, met teveel vragen over mezelf, teveel onzekerheden, ik probeer te overleven, meer is het neit, ik spreek af met vrienden, maar het doet me niks en dan zoals nu, een terugslag, terug naar het begin, ik voel me net Renton in Trainspotting als ie door zijn ouders op zijn kamer wordt gezet om af te kicken, zo voelt dit ook, zo veel pijn in mezelf. Steken in mijn ziel zijn te groot. Waarom heb ik dit zo erg? Waarom val ik nu weer zo ver terug? Waarom kan ik het mezelf niet een keer wat makkelijker maken? Waarom speelt mijn geest zulke spelletjes met me, maakt die het me zo ongelooflijk moeilijk nu, waarom eis ik perfectie? zowel in mezelf als in de relatie, en heb ik eindelijk perfectie, klap ik volledig dicht. Ik weet het vandaag echt niet meer, kom er niet meer uit..

Weer een paar mindere dagen, echt mindere dagen. Ik had geen zin om het van me af te schrijven, nu ga ik dat toch maar weer doen. Vanaf zondagavond gaat het slecht, komt door de zomerfeesten hier in Nijmegen. Normaal gesproken echt de tijd van mijn leven, superveel bekenden, vrienden van vroeger die komen logeren. Nu kan ik mezelf niet toestaan om te genieten, om plezier te hebben, ik blijf mezelf straffen door te blijven hangen in het verleden. Door aan haar te blijven denken, om te blijven denken hoe mooi het had kunnen zijn. Helaas zo werkt het niet, zo is het niet gelopen. Maar voel me wel onwijs rot daardoor, ook weer sinds een week moeten huilen gister en vandaag. Een terugval dus, het kost me allemaal zoveel energie om met mezelf bezig te gaan, om constant mezelf uit te dagen, mijn oude gedachte patronen onderuit te halen.

Zo, het gaat al een aantal dagen hetzelfde, niet meer zo slecht als begin deze week, maar toch nog lang niet lekker. Het lijkt erop dat hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer ik mezelf verander, hoe meer ik haar ga missen, hoe vaker de gedachten weer naar boven komen, had ik maar dit gedaan, waarom kom ik nu pas hier achter, waarom niet eerder?. De angst is groot dan en toch gaat het wel iets beter, alleen haar loslaten en op dit soort momenten zelfs accepteren dat het zo heeft moeten zijn, dat ik het echt niet eerder had kunnen veranderen of inzien, dat maakt het moeilijk, ik voel me best goed over mezelf nu, in het heden, maar het verlies valt nog te zwaar.

Vandaag voel ik me weer wat minder, er heeft zich een groot deken van bedroefdheid om mij heen geslagen. Iets waar ik maar moeilijk mee om kan gaan, me verlamd, tegen houdt om verder te gaan. Ik denk dat het loslaten is, het loslaten van iets wat ik zo intens beleefd heb, wat mijn geest ervaarde als intens gelukkig, om niet meer weg te gaan, van iemand waar ik zo veel om gaf. Dat geeft mij veel bedroefdheid nu, belemmert me om verder te gaan, belemmert me om plezier in het leven te hebben, weerhoudt me om verder te gaan, blijf hangen in het verleden, hoe het was, wat nu niet meer is. Accepteren gaat redelijk, zolang ik haar maar niet tegen kom, zolang ik maar niet teveel er aan herinnerd wordt wat ik mis, hoe mooi het was.

Het gaat slecht, heel slecht vandaag. Mijn ex is vandaag jarig, ik stuurde haar een e-card, met een leuk lief berichtje, heb ik haar leeftijd verkeerd getypt, te slecht voor woorden. Krijg wel een rustig mailtje terug, staat niks in verder, dat ze mij ruimte wil geven om tot mezelf te komen. Dat lijkt me ook een erg goed plan, ik ben echt de kluts kwijt aan het raken af en toe. De angst, verdriet en onzekerheid overmant me op dit moment. Dat van haar leeftijd zijn echt dingen die me normaal gesproken nooit overkomen, ik ben hier dus ook behoorlijk van slag, ook om haar mailtje. Het is me allemaal weer even te veel geworden net, heb het er even behoorlijk moeilijk mee. Wel redelijk geslapen vannacht, voor het eerst ook weer een keer door kunnen slapen nadat ik wakker was geworden. Ook wel een lekker weekend gehad verder, maar ik blijf me zo ultiem verrot voelen van tijd tot tijd, niet normaal, ik baal er gewoon zooo enorm van dit dit zo heeft moeten lopen, dat wij blijkbaar neit de goede match waren. In wat voor fase ik nu zit, geen idee, maar het is wel een van de engste van de afgelopen weken, voel me echt goed beroerd. Eigenlijk sinds mijn vorige post afgelopen zaterdag is er niet veel verbeterd. Ook al doe ik allerlei leuke dingen, heb ik hier best wat te doen op mijn werk, komt mijn moeder vanavond weer thuis, ik kan het nog maar niet loslaten, accepteren, een plek geven of wat dan ook. Ik moet echt al mijn angsten van mijn hele leven ondergaan lijkt het, alle emoties komen naar boven en ik ze geen moment van de dag ontkennen, negeren, wegstoppen, alles komt keihard mijn gezicht in. Ik mis haar, haar kracht, energie en positiviteit om met dit soort tegenslagen om te gaan. Maar ik moet dit uit me jezelf halen, moet hier zelf me om leren gaan, maar dat lukt me nog niet. Het enige wat me rust geeft, is hier de verhalen lezen en zelf mijn gevoel van me afschrijven.

En toen voelde ik me weer heel erg slecht, het weekend is een groot drama, veel te veel tijd om na te denken, veel te veel tijd om me rot te voelen en mezelf in de put te praten. Gister een leuke avond gehad, mijn broertje was jarig en had een feestje, daarna nog de stad in geweest en mijn neef gesproken die ik al een tijdje niet had gezien. Maar ik kwam ook twee goeie vriendinnen van mijn ex tegen in de kroeg. Ik schrok me kapot toen ik hun zag, angst en onzekerheid bevielen me. Een tijdje me zelf van hun weggehouden, maar na verloop van tijd toch met hun gepraat. Dat was heel fijn, ze waren heel begripvol, aardig en lief. Geen kwaad woord over mij, ze vonden me nog steeds een leuke jongen. Veel te weten gekomen over hoe mijn ex denkt en voelt. Alles in onze relatie kwam voort uit onzekerheid en angst. Wij konden elkaar hier niet mee helpen, niet omgaan met elkaar's onzekerheid, terwijl die echt hetzelfde was, uit dezelfde soort angst naar voren kwam. Die vriendinnen vonden het ook zoo jammer dat er niet meer uit was gekomen, vonden ons een leuk stel etc, allemaal leuk om te horen, maar ik ben er daardoor weer heel erg verdrietig van geworden dat ik haar kwijt ben. Dat wij niet meer samen zijn. Zij was echt alles voor mij, de perfecte meid, ik ben zo bang dat ik weer lang moet wachten om weer zo iemand te vinden, om weer zo verliefd te worden. Ik ben zo bang dat ik haar niet kan vergeten omdat het allemaal te perfect was..