Zo, het gaat al een aantal dagen hetzelfde, niet meer zo slecht als begin deze week, maar toch nog lang niet lekker. Het lijkt erop dat hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer ik mezelf verander, hoe meer ik haar ga missen, hoe vaker de gedachten weer naar boven komen, had ik maar dit gedaan, waarom kom ik nu pas hier achter, waarom niet eerder?. De angst is groot dan en toch gaat het wel iets beter, alleen haar loslaten en op dit soort momenten zelfs accepteren dat het zo heeft moeten zijn, dat ik het echt niet eerder had kunnen veranderen of inzien, dat maakt het moeilijk, ik voel me best goed over mezelf nu, in het heden, maar het verlies valt nog te zwaar.

Het zal ook vast komen omdat ik aan het verleden wil blijven vasthouden, aan die kant van mezelf die nu aan het veranderen is, maar het meest voelt het als een gemis, als een enorme kans die voorbij is. Ik weet ook dat ik er niks meer aan doe nu, het enige wat ik kan doen is het laten tellen, er iets mee doen, dat doe ik dus. Ik kan ook niet in de toekomst kijken, kan niet zeggen dat ik niet meer zo gelukkig zal worden, me niet meer zo happy zal voelen. Dat weet ik ook wel, dat is onzin, zelfs met die ene is niks onmogelijk. Maar op dit moment voelt het allemaal nog iets te zwaar, ondanks al jullie steun en vooral ook hulp, om op mijn eigen pad van ontwikkeling te blijven.

Hier een stukje van www.spiritueeltrefpunt.nl omschrijft heel goed waar ik nu mee zit te worstelen:

Vasthouden is altijd makkelijker dan loslaten. Waarom zouden we oude gedachtenpatronen loslaten, als op een andere manier denken eigenlijk moeilijker is. Terugvallen in je oude veilige wereld is altijd prettiger dan werkelijk toe te geven aan de wens om te veranderen.

Loslaten betekent iets kunnen afsluiten en achterom kunnen kijken zonder wrok of rancune. Loslaten doe je in allerlei vormen van relaties (ouder - kind, geliefden, vriendschappen) maar ook met idealen.

Wat maakt het loslaten toch zo moeilijk? Ja, dat is ons ego, dat ons parten speelt. Ons ego is functioneel als het ons leidt naar onze levensdoelen, een gelukkig leven, een leuke baan. Echter, de neurotische kant van ons ego wil vooral aandacht om zijn macht over de ander los te laten. We (ons ego) reageren dan door boos te zijn, rancuneus, altijd te willen winnen, ons gelijk te halen en we zijn nimmer in staat om te vergeven. Ons ego wil zijn zin hebben, is dominant en eist ten alle tijden liefde, respect en loyaliteit. Hij aanvaardt geen gezichtsverlies en weigert zijn excuses aan te bieden en hecht veel waarde aan uiterlijke verschijning. Het grappige is dat we altijd het andere neurotische ego herkennen maar nooit ons eigen.

Loslaten is liefde, maar door ons ego is het niet altijd even makkelijk om in liefde los te laten. We willen namelijk allemaal lief en aardig gevonden worden, maar is dat ook niet onze ijdelheid? Het graag gezien willen worden? We worden pas echt sterk en onafhankelijk als we de ander niet meer nodig hebben om ons ego op te krikken. We kunnen dan ook door de spiegel heenstappen en zien dat ijdelheid de illusie was, die ons naar onszelf kan brengen.

Echte liefde, dus loslaten, geeft de ander ruimte. Dan pas kunnen we zonder hoop en verlangen naar de ander gaan in plaats van alleen naar onzelf. We kunnen hiervan vol worden en leren alles en iedereen lief te hebben als onszelf!

Allemaal prachtig omschreven, maar het is zo verdomde zwaar!!