Zo, dat is weer een hele tijd geleden dat ik hier heb geschreven, en daar was ook een reden voor, het ging uitstekend met me de laatste paar maanden. Zowel op materieel gebied als op emotioneel gebied. Materieel gezien kwam deze week zelfs het hoogtepunt: afgestudeerd aan mijn post-master opleiding, bijna cum laude, nieuwe baan gevonden, super leuke functie bij de overheid.

Het is nu ongeveer twee maand geleden dat we een punt zette achter onze relatie. En de laatste twee weken of zo heb ik het er een stuk moeilijker mee. Geen idee waarom, maar de eerste paar weken waren eigenlijk prima, stond (en sta overigens) helemaal achter de breuk en voelde me opgelucht, vrij en verlost van de onzekerheid die zij me bracht. De laatste weken voel ik echter af en toe een soort van schaduw over me heen vallen, een donkere sluier die me diep naar beneden probeert te trekken. Die maakt me depressief, lamlendig en initiatiefloos. ik voel me daardoor gewoon kudt.

Dat was ook de conclusie van mijn relatie, het is echt beter zo, ik heb er alles aan gedaan wat binnen de relatie mogelijk was, maar als het er niet in zit, dan kun je er maar beter een einde aan maken. Dat hebben we gedaan, in tranen uit elkaar gegaan. Soms is 'het' er dus wel (zoals elders al in een blog beschreven werd) maar werkt 'het' niet. Ik blijf dat een raar gegeven vinden vooralsnog erg moeilijk om te accepteren. We hebben overduidelijk veel gevoelens voor elkaar, maar de relatie stelde wat mij betreft niet veel voor.

Vandaag een aanval van melancholie, weemoed, licht verdriet etc gehad. Ik zag op hyves een foto van mijn ex op een feestje vlak nadat het uit was, ze zag er niet goed uit, oogde vermoeid, maar toch sneed de aanblik van haar door me hart heen. Ik voel nu voor het eerst weer ldvd. Ik mis haar energie, uitstraling, actieve levenstijl, om me heen. Ik baal ervan dat het verkeerd is gelopen, ben weer erg teleurgesteld. Ondanks dat ik weet dat het echt beter is zo, de relatie verre van ok was, ik er geen rust en steun uit kon halen.

En toen was ik weer alleen. Dat gevoel overheersde me dit weekend en eigenlijk overheerst dat zowieso het meest, meer nog dan dat ik mijn ex mis. Daar ben ik klaarblijkelijk echt klaar mee als ik mijn gevoel moet geloven. Op zich een goed teken, dat zal het verwerkingsproces een stuk makkelijker (en hopelijk ook korter) maken. Maar ook een teken dat ik nog wel wat werk te verzetten heb. Kennelijk wil er iets in mij zo graag samen met iemand anders zijn, is de angst om alleen zijn heel erg groot.

Mijn eerdere blogs van begin dit jaar gingen al hier over, het liep al een tijdje niet zo goed tussen ons, eigenlijk vanaf het begin niet, als ik eerlijk ben. Maar dat betekent nog niet dat de uiteindelijke breuk echt nog veel pijn doet. Ik voel me weer alleen op de wereld. Alsof ik ineens de wereld niet meer aan kan. en het enige wat ik echt wil is rust, in mijn hoofd, in mijn leven, in mijn hart. Blijkbaar mag dat (nog?) niet zo zijn.

Muziek is voor mij (en ik denk voor iedereen wel) zeer toepasselijk en treffend naar gelang de bui die je hebt. Momenteel voel ik mezelf precies zoals onderstaande tekst:

Sluimering - DefP & the beatbusters:
Ik zeg niets, zij zegt niets
En onze wereld draait maar door terwijl ik toch iets mis
Ik zeg niets, zij zegt niets
En we voelen allebei wel dat er toch iets is
Maar ik geef te veel om haar om maar te zeggen ik stop
En ik vrees voor de leegte daarna
En zijn geeft te veel om mij om maar te zeggen ik stop
En ze weet dat ik achter haar sta