Vannacht over haar gedroomd, dat was pas de tweede keer, dat valt me mee, maar het doet me meteen wel heel veel verdriet deze morgen. Het was heel raar, zij speelde in haar orkest een stuk, Lord Tullamore van Carl Wittrock, een mooi stuk met een heel herkenbaar melodietje daar in, ik reed in mijn auto langs haar orkest en hoorde dat melodietje, dus dacht ik, dan moet zij ook in dat orkest zitten, dus stapte ik uit, ging kijken en zag haar zitten te genieten van het spelen, alleen speelde ze piccolo in plaats van bas-klarinet wat ze zelf speelt en haar haar zat ook heel anders. En toen werd ik wakker en moest bijna meteen huilen met het melodietje van dat stuk in mijn hoofd, eigenlijk tot nu aan toe.

Ik heb net een mailtje naar mijn ex gestuurd, zonder bij bedoelingen, gewoon om te weten hoe het gaat. Het is nu bijna twee maanden geleden, ik voel me nog niet echt beter, heb wel alles heel goed op een rijtje, alleen gevoelsmatig lig ik nog goed overhoop. Ik heb haar ook sinds 5 weken niet meer gesproken of gezien, heel raar, niet alleen vanwege mijn gevoel, maar ook omdat ik haar normaal gesproken wel zou tegen komen of zien in de stad, voelt wel ok moet ik zeggen om haar even niet te zien.

Ik heb echt geen idee hoe dit gaat aflopen, ik hoop aan de ene kant dat ik van haar te horen krijg dat ze een ander heeft, dat ze me een hele harde klap geven, maar ook het besef dat het nooit meer wat wordt, dat ik echt zelf verder moet, kan mezelf een beetje op weg helpen, aan de andere kant hoop ik dat natuurlijk weer niet, hoop ik dat ze gewoon een vriendelijk mailtje terug stuurt, dat ik haar over een tijd gewoon kan zien, als ik mezelf weer op de rit heb, ik weet toch dat ik nu geen relatie kan hebben, los van het feit dat ik het niet wil, niet met haar en niet met iemand anders.

Het moeilijkste vind ik het overkomen van de teleurstelling nu. Ik ben geschrokken, angstig en verdrietig, maar het meest teleurgesteld in mezelf. Ik weet dat ik hard en kritisch, soms zoals nu te kritisch, voor mezelf ben. Als je dan er achter komt dat je je hele leven een beetje voor de gek hebt lopen houden, dat je nooit over je emoties en gevoel echt heb nagedacht, nooit naar geluisterd, dan ben ik nu heel teleurgesteld in mezelf. Voor mij is het helder: ik heb gefaald, ongeacht of dit nou wel of niet zo is in de relatie, of het wel of niet had gescheeld, maar ik voel dat ik gefaald heb. Daar baal ik van als een stekker. Dat kan ik niet accepteren. Ik kan wel accepteren dat de relatie uit is, dat ik alleen verder moet, maar niet dat ik niet steken heb laten vallen. Dat lukt totaal niet. Het erge is ook omdat dat me het meest dwars zit, ik verder niks meer kan, geblokkeerd ben, er niks van kan maken. Ik wil eigenlijk het liefst vluchten voor dit gevoel, naar een ander stad of land gaan, mezelf opsluiten. Ik snap nu ook dat ik vroeger zo veel ging blowen, ik snap nu ook waarom mensen weer gaan roken, maar dat zijn dingen die ik echt niet zou kunnen doen. Vluchten lukt me alleen in slapen, dan is alle zorg een beetje van me af en in de auto van en naar werk, dan kan ik even de zorgen en teleurstelling in mezelf accepteren. In het dagelijks leven heb ik daar nog teveel moeite mee. Ik kan wel mezelf nog overeind houden, maar het gaat maar net, ik kan maar net alle dingen doen die ik leuk vond en af en toe nog vind.

Zo voelt het nu als ik niet te moe ben. Dat ik het over me heen moet laten komen, niet moet wegdrukken, niet moet negeren. Ik voel dat mijn lichaam alles aan het verwerken is, voel dat er afstand van het verdriet wordt gedaan. Hoe lang dit gaat duren? geen idee, ik hoop een keer dat ik er niet meer aan denk, dat ik weer me met andere dingen kan bezig houden. Ik denk eigenlijk dat dat nog heel ver weg is. De schrik zit er goed in, ik ben mezelf goed voorbij gelopen, echt teleurgesteld in mezelf, angstig geworden voor mezelf, niet per se verdrietig dat ik haar kwijt ben, maar dat ik mezelf nog lang niet gevonden heb. Dat merk ik wel als ik zoals gister te weinig heb geslapen, dan stort ik weer helemaal in, heb ik niks om op terug te vallen.

En toch ben ik vandaag weer verdrietig, ik maam mezelf gelukkig niet zo veel verwijten meer, maar het gemis is vandaag weer zo groot. Ik voel me zo teleurgesteld, gefrustreerd, achter gelaten, kan niet begrijpen waarom je door zulke ellende moeten gaan. Ik wil verder in mijn leven, maar ik mis totaal de kracht om er iets van te maken. Ik kan net neit die stap zetten. Ik krijg wel veel steun van vrienden, maar het helpt net neit genoeg, grofweg heb ik twee vriendengroepen, eentje van vroeger uit, van de middelbare school, de ander van de laatste 7 jaar, mijn oude vrienden steunen me door dik en dun, maar er zijn er nu veel op vakantie, bij die andere vriendengroep ligt een vriend van me in coma na een mountainbike ongeluk. Dus daar is iedereen ook heel verdrietig, angstig en bedroefd. Niet echt iets waar je blij van wordt als je luddevedu hebt. Daarnaast zijn zowel mijn vader als mijn moeder nu op vakantie, beide had ik veel steun aan in deze tijden. Ik voel me een beetje alleen, ook al ben ik dat niet echt, ik voel me echt weer slecht, ik baal ervan dat ik nog geen moment vrolijk ben geweest de afgelopen 6 weken. Dat is me bij mijn weten echt nog nooit gebeurd in mijn leven. Zo lang bijna depressief rond lopen, dat is niet goed voor me, ik ben bang dat dit voor altijd zijn weerslag op me zal hebben, dat ik niet meer mijn oude zelf naar boven krijg. Gelukkig deze week wel hulp hiervoor ingeschakeld, maar dat helpt me nu nog niet echt, ik kijk er wel naar uit, zelfs leuke dingen doen helpt niet, totaal niet, met alles wat ik doe blijf ik aan die ene denken, blijf ik denken dat ik dat met haar had willen doen, baal ik er weer van dat de afgelopen zes maanden zo zwaar zijn geweest, dat ik mezelf zo ben voor bij gelopen, dat ik haar daardoor kwijt ben, iets wat ik nog niet echt kan geloven, het blijft een hele slechte film allemaal, net zoals feit dat die vriend in coma ligt: ik kan het niet geloven, komt ook omdat ik er nog niet geweest ben, maar de film is slecht, je maakt niks bewust mee, het is allemaal vaag, er is geen lichtpuntje, de doffe ellende is wel voorbij, maar ik heb het gevoel dat dit zo lang door zal blijven sudderen.

Al een paar dagen gaat het nu zo, niet slecht, niet goed, ik voel me zo neutraal, grijs, lusteloos, kan nog niet echt veel dingen leuk vinden, gelukkig heb ik wel mijn humor weer terug, en maak ik ook weer scherpe opmerkingen, maar voor de rest is het allemaal ***. Het gaat dus wel ietsjes beter, maar wat een ellende moet je af en toe meemaken zeg, niet normaal, niet leuk, niet aan te raden. Ik wil echt weer normaal worden, ik wil haar een normaal plekje in mijn hart geven, zonder rancune, zonder wrok gevoelens, zonder haat of terug wil gedachten. Ik wil weer genieten van het leven, tevreden zijn met de situatie, lekker doorleven, genieten van de dingen die ik heb, maar dat heeft tijd nodig, dat frustreert nu zo, vervelend en irritant.

En het is zaterdag, gister weer een leuke avond gehad, lekker op stap geweest, wel veel gezopen, maar het was heel gezellig. Het gaat met mij ook wat beter, ik verwijt mezelf niet zoveel meer, kan het allemaal goed plaatsen en er goed over praten. Alleen mijn zelfvertrouwen is nog zo laag, ik mis haar enorm. Ik blijf het zoooo jammer vinden dat er nier meer is uitgekomen, vond haar zo leuk. Ik ben nog bang, angstig voor de liefde in de toekomst, ik weet het wel dat ik dat niet moet zijn, maar het voelt wel zo, ik ga volgende week ook naar alternatieve therapie, om wat met mijn angsten te doen,niet dat die zo erg zijn, maar ik wil er wel wat mee doen, het voelt gewoon niet goed in mezelf, ik heb veel onvrede en onrust, daarom kan ik het verdriet ook af en toe niet goed handelen, ik voel me nog kut en het voelt ook alsof het verdriet nu alleen kan slijten door tijd. Ik ben bang om haar los te laten omdat ik haar zo leuk vond, ik wil dan de deur op een kiertje houden voor het geval dat, je weet maar denk ik dan, in de toekomst kan alles weer anders zijn, kan het misschien wel wat worden, een hele domme gedachte, I know, daar moet ik wel vanaf, anders blijf ik er misschien in hangen, ik ben vroeger 1x zo verliefd geweest, daar ben ik toen lang in blijven hangen, eigenlijk nog steeds, dat wil ik nu voorkomen, ik wil dit beter een plekje kunnen geven, niet dat ik eeuwig erin blijft hangen. De angst om lang op weer zulke liefde te moeten wachten is ook groot, ik wil dat die weg gaat, ik wil gewoon rustig verder leven en niet liefde na jagen zoals ik vorig jaar (wel met succes) wel deed. Kortom ik wil gewoon mezelf weer terug!! Waarom is verwerken zo moeilijk? Logisch anders zou je niet zo kunnen genieten van de mooie momenten!