Vannacht over haar gedroomd, dat was pas de tweede keer, dat valt me mee, maar het doet me meteen wel heel veel verdriet deze morgen. Het was heel raar, zij speelde in haar orkest een stuk, Lord Tullamore van Carl Wittrock, een mooi stuk met een heel herkenbaar melodietje daar in, ik reed in mijn auto langs haar orkest en hoorde dat melodietje, dus dacht ik, dan moet zij ook in dat orkest zitten, dus stapte ik uit, ging kijken en zag haar zitten te genieten van het spelen, alleen speelde ze piccolo in plaats van bas-klarinet wat ze zelf speelt en haar haar zat ook heel anders. En toen werd ik wakker en moest bijna meteen huilen met het melodietje van dat stuk in mijn hoofd, eigenlijk tot nu aan toe.

Ik kan er nog niet over uit dat het allemaal zo gelopen is, dat ik haar nu echt kwijt ben, zij die de vrouw van mijn dromen was, waar ik totaal mezelf bij voelde, waar ik rustig bij was, zonder in te zien dat ik nog lang niet mezelf was, dat er nog veel te veel dingen mij blokkeerden. Maar nu ben ik haar kwijt, ben ik bang, bang voor mezelf vooral, bang voor nieuwe relaties, bang om bij haar te blijven hangen, bang om dit los te laten.

Als ik dat nummer dan weer hoor, moet ik weer denken aan de schik die we hadden om met elkaar liedjes uit te wisselen, om elkaar te laten horen wat we leuk vonden, dat klikte zo goed, dat vond ze zoo leuk als ik enthousiast vertelde over welke nummers ik op gitaar kon spelen, welke (klassiek) gitaristen ik goed vind, dan deed haar echt heel veel goed. Maar dit waren uitzonderingen, dit soort dingen kwamen veel te weinig uit mezelf, ik durfde haar die dingen niet te vertellen, terwijl als zij erover begon dan kon ik heel enthousiast en bevlogen meepraten, maar uitmezelf durfde ik dat niet, lukte me dat niet, terwijl ze het zo leuk had gevonden.

Juist bij die persoon die het meest in mij geinteresseerd is, die mij het leukste van de hele planeet vind, je geliefde, kon ik niet vertellen wat er in mij omging, wat ik leuk vond, wat ik dacht, wat ik wilde, wat ik niet leuk vond, wat er in mij omging. Juist ook bij mijn ex, die echt overal enthousiast voor was, alles wat ik deed super tof vond, mij het leukste vond als ik daarover vertelde, juist bij haar lukte het me niet. Het lijkt wel hoe verliefder ik ben op iemand, en ik was echt supergek op haar, hoe meer ik mezelf op sluit, hoe meer ik mezelf niet durf te geven, hoe meer ik blokkeer, bang om haar dan kwijt te raken. Wat een paradox, wat een ironie, alleen kan ik er niet om lachen, moet er keihard van huilen..