Ik voel me nu al een weekje onwijs verrot, onrustig, teleurgesteld, ik weet niet meer wat er met me aan de hand is.
Vooral die onrust heeft me deze week heel veel parten gespeeld, het voelt net alsof je tien koppen koffie tegelijk op hebt, zo aan het stuiteren ben ik, niet normaal meer, ik weet niet wat er aan de hand is, soms heb ik het idee dat er iets gaat gebeuren, wat daar heb ik geen idee van, maar het voelt zo, misschien is het ook wel gewoon pre vakantie stress, maar zo voelt het eigenlijk niet. Ik heb mijn ex nu 3 maanden niet gesproken, dat voelt heel erg kut, ik heb steeds meer het gevoel dat ze een ander heeft, ik blijg het toch heel raar vinden dat ze geen contact met me zoekt. Ik ga dat ook niet doen hoor, hoogstens pas na mijn vakantie, misschien ben ik er wel gewoon aan toe, even er lekker tussen uit, uitwaaien in de alpen, misschien dat alles dan weer wat meer in perspectief komt, het is het gevoel dat zij een ander heeft, dat brengt het gevoel zelf gefaald te hebben weer dubbel en dwars naar boven, als zij met iemand anders wel de dingen gaat doen die ik had willen doen, als zij met iemand anders een band krijgt die ik met haar had willen hebben, dat zal heel veel pijn doen, en het voelt alsof die tijd dichter bij komt dat dat gaat gebeuren, wil ik het dan niet weten? nee, ik wil het wel weten, dan kan ik het misschien definitief afsluiten, ik wordt gek van deze situatie zo, doordeweeks dan gaat het nog wel, maar in het weekend heb ik veel te veel tijd om te piekeren, ondanks dat ik genoeg doe, genoeg afleiding heb, genoeg mensen spreek, het is dan gewoon ellendig, baal ik weer enorm.

Het is nu drie maanden geleden dat ik aan de kant ben gezet. Na een korte relatie van een half jaar ben ik al weer de helft van de tijd bezig met het herstellen van de klap, die heel hard is aangekomen. De laatste paar dagen gaat het weer slechter met mijn gevoel, ik mis haar enorm, zie weer alleen alles wat ik aan haar leuk vond, kan de mindere dingen nog niet op waarde schatten, nog niet accepteren of aannemen. Er is wel een vooruitgang, het verschil met een paar weken terug is dat ik mezelf geen verwijten meer maak, ook al vind ik nog steeds dat ik geen goede beurt heb gemaakt, duidelijk steken heb laten vallen zelfs, maar maak me geen verwijten meer, zie het niet als falen meer. Dat is een hele vooruitgang, heeft me goed op weg geholpen. Er zijn een aantal dingen waardoor dat komt, ik wist simpeleg niet beter, ik had nooit over relaties gedacht in termen van gevoelens, gedachtes en emoties, nooit daar mee bezig geweest, bovendien had ik gewoon niet in de gaten wat er allemaal aan de hand was, wat er in haar speelde en bovenal wat er in mij speelde en hoe ik daar mee omging. Daarnaast kon ik het niet, ik kon niet over mijn emoties en gevoelens praten, ik blokkeerde volledig, ik kon geen dingen met haar ondernemen en ik durfde niet, uit angst, heel veel angst om raar aangekeken te worden, om ruzie te krijgen en vooral om aan de kant gezet te worden. Dat is eigenlijk mijn hele leven al zo, alleen is het in relaties veel erger, en het lijkt er op hoe meer ik verliefd word hoe meer ik moeite heb om met gevoelens om te gaan, om hierover te praten. Ik had al deze inzichten niet, niet over mezelf, niet over relaties en niet over haar. Daar maak ik mezelf dus niet zoveel verwijten meer over, bovendien waren er in die peride een aantal sterk verzachtende omstandigheden:

Zo weer eens een wat typen hier, ik blijf maandagen een moeilijke dag vinden, het weekend is ook niet alles, maar dan kan je er nog op uit, naar vrienden of familie toe, maandagen ben ik vaak moe van het weekend en dat maakt alles zwaarder moet ik zeggen. Maar het gaat eigenlijk best redelijk met me, althans voor mijn doen dan. Vorige week goeie sessie met therapeut gehad, eindelijk een beetje verlost van het gevoel dat ik gefaald heb, dat geeft al heel veel rust. Falen zie ik nu meer als je iets expres niet goed doet, dat je beter wist/kon maar niet deed, dat is bij mij niet het geval, ik wist gewoon echt niet beter, kon niet meer uit mezelf halen, kon toen niet over mijn emoties praten, ik wist het gewoon echt niet, snapte niet goed wat er allemaal nodig was voor een volwassen relatie, misschien dat ik daarin te naief ben geweest, emotioneel achter heb gelopen, zou goed kunnen, maar het is geen falen meer, het is een gegeven geworden waar ik mee bezig ben. Het voelt sindsdien een stuk beter moet ik zeggen. Ik heb ook even expres wat meer afstand van hier genomen, ondanks de steun van velen hier die echt super is! Maar ik had even geen zin in andere verhalen te lezen en om te reageren. Vandaag weer wel, heb dus ook een mindere dag, maar die is echt een stuk minder heftig als twee weken geleden. Gelukkig wel zeg, ik ben op de goede weg, ben goed bezig, probeer inzichten te krijgen in hoe ik was, wie ik ben, wat ik wil etc, bezig met belangrijke dingen, dat voelt echt goed, voelt echt alsof ik bezig ben levenservaring op te doen en dan ook bewust. Heb wel een grote stap genomen denk ik, hopelijk kan ik deze lijn een beetje volhouden en blijven de dipjes beperkt tot zoals ze vandaag zijn, dan trek ik het nog wel.

Zo en toen was het weekend weer over. Niet dat ik nou zo veel verschil merk, alleen in het weekend dan kan ik uitslapen, doordeweeks moet ik vroeg op, slaap ik slechter, voel me dus ook slechter. Ik heb vannacht ook weer dramatisch geslapen, ik werd om 1 uur wakker en toen om 4 uur, na een slechte droom waarin mijn ex ook voor kwam. Dan is het ook meteen over, als ik over mijn ex gedroomd heb, dan sta ik bijna als vanzelfsprekend op met een kutgevoel, zo ook nu dus.

Ik mis haar enorm, maar weet dat het niet meer goed komt, ik zou haar zo graag terug willen, maar weet dat dat er niet in zit. Ik baal ervan, voel me onwijs onzeker, verdrietig, angstig alles tegelijk, zit tegen mezelf te vechten om niet in een depressie te raken. Alles heeft zijn glans verloren, nergens haal ik meer voldoening uit, het erge is ook dat ik ook steeds minder begin te doen. Vorige week een paar dagen alleen thuis geweest 's-avonds, dat beviel niet, maar het ging wel. De weken daarvoor constant afgesproken met vrienden en familie. Het gekke is dat als ik bij iemand ben, het wel een beetje gaat, ook al doen we niks, kijken we alleen tv, alleen voel ik me al snel kut, kan me ook niet vermaken dan of een klein beetje plezier hebben. Alle dingen die ik leuk vond, zijn dat nu niet meer, alles wat ik wilde, waarvan ik droomde, doet me zo aan haar denken, dat het een enorme pijn veroorzaakt, me blokkeert om er uberhaupt al over na te denken. Als ik moet opstaan wil ik niet, ik wil blijven liggen, me in mijn slaapkamertje opsluiten voor de buitenwereld. Ik wil vluchten, maar het gaat niet, kan het niet. Ik kijk nergens meer naar uit, ja de sessies met mijn therapeut, dat is het enige.

Het is en blijft een enorme rotperiode, maar ik leer er wel veel van, enorm veel, leer mezelf vooral goed kennen, hoe ik was, hoe ik in relaties stond, waardoor ik blokkeerde, waardoor ik mezelf voorbij ben gelopen. En probeer mezelf ook ten goede te veranderen, dan vooral naar binnen toe, hoe ik naar anderen ben dat zit allang goed, daar kwam ik ook wel achter op mijn verjaardag, zoveel lieve mensen om mij heen, dat moet betekenen dat ik een lieve sociale jongen ben, daar hoef ik niet meer aan te twijfelen, doe ik dus ook niet. De verbazing zit hem vooral in hoe ik naar mezelf kijk en gekeken heb, waardoor ik in de relatie zo blokkeerde om mijn liefde voor haar te kunnen geven. Waarom ik mijn leven zoveel door angst heb laten reageren, de angst dat er iets fout zou gaan, dat ik op mijn bek zou gaan. Het ironische is dus net dat juist daardoor de relaties zijn verbroken, dat ik juist daardoor moeite heb om andere toe te laten tot mij. Wat bedoeld is door mijn gevoel als een verdedigingstechniek, werkt in werkelijkheid totaal omgekeerd, als vernietigingstechniek.

Even een berichtje vlak voor mijn feestje lostbarst, ik moet dit even van me af schrijven, ik wordt knettergek van mezelf, ik ben boos, nee woedend op mezelf. Alleen maar vanuit het faal gevoel, het gevoel mezelf zolang voor de gek te hebben gehouden, ik kan er met de pet niet bij. Het is echt teveel voor me, ik mis haar even ook enorm, maar ik verlang ook niet terug naar de relatie, daarvoor is er teveel in mij gebeurd, maar ik mis haar, ik zie even geen toekomst voor mezelf, moet mezelf dwingen om in het heden te blijven, niet aan de toekomst denken, niet aan het verleden. Maar elke keer als ik mezelf confronteer met mijn patronen, mijn emoties, mijn gevoel, dan denk ik aan haar, dan denk ik, had ik dat maar toen gedaan. It drives me mad, zeker op zulke wat stresserige momenten als deze, ik kan niet geloven dat ik zoveel kapot kan laten maken door een kortdurende relatie, ik weet ook niet hoe ik er uit kom, heb geen idee, het gaat lang duren, dat is een ding dat zeker is. Iedereen zegt dat ik trots moet zijn hoe ik er mee bezig ben, dat het zo knap van me is om dit onder ogen te zien, te durven zien, zelfs mijn therapeute zegt dat en ik kan alleen maar boos zijn op mezelf. Of zoals vandaag overdag me rustig houden, in het nu, rustig blijven ademen, voelen dat ik er mee bezig ben. Waarom kan ik dat nou nog niet zo inzien? Wil ik zo graag terug? Haar terug? Nee, ik kan mezelf zoals ik was niet meer terug willen, dat gaat niet, ik ben van binnen zoveel veranderd, naar anderen toe niet, maar wel naar mezelf toe. Ik wil haar terug, dan vooral, nu ben ik echt eerlijk, zodat ik mijn falen ongedaan kan maken, ten tweede omdat zij mij compleet maakte, voor het eerst in mijn leven geen druk voelde, dus wil ik haar terug zodat ik deze pijnlijke en onzekere weg niet meer hoef te bewandelen, en ik wil haar terug omdat ik haar superleuk vond, zodat ik nu heel bang ben niet meer zo iemand te vinden, niet meer zo verliefd te worden en al helemaal bang ben een volgende liefde geen kans te kunnen/durven/willen geven. Ik wordt gewoon gek van mezelf, ik wil te graag, wil dat deze ellende over is, dat ik eindelijk eens van die belachelijke idioterie af ben, dat ik mezelf niet meer voor de gek hoef tehouden. Daarom ben ik ook totaal eerlijk en open nu, ik was altijd bang, wat zeg ik superangstig, om te falen, om op mijn bek te gaan.

De zomerfeesten hier in Nijmegen redelijk goed doorgekomen achteraf gezien. Dinsdag en woensdag waren een hel, een enorme terug val door tekort aan slaap, echter donderdag en vrijdag twee leuke avonden gehad. Een aantal vrienden van mijn studententijd over de vloer. Een zeer geslaagde tijd gehad met hun, leuk wezen stappen, veel lol gehad, weer een beetje kunnen genieten. Gelukkig haar niet tegen gekomen, daar was ik heel bang voor. Ook was het fijn dat ze bij mij bleven pitten, dan was ik overdag niet alleen, helaas nu is het weer zondag, en zit ik weer alleen op mijn kamertje. Ik heb weer slecht geslapen, voel me zwaar verrot. Heel veel pijn in mijn hart, hoeveel kan je hiervan verdragen? Hoe lang gaat dit zo door? Ik heb zoveel moeite om haar los te laten, zelfs soms te accepteren dat dit over is.