De zomerfeesten hier in Nijmegen redelijk goed doorgekomen achteraf gezien. Dinsdag en woensdag waren een hel, een enorme terug val door tekort aan slaap, echter donderdag en vrijdag twee leuke avonden gehad. Een aantal vrienden van mijn studententijd over de vloer. Een zeer geslaagde tijd gehad met hun, leuk wezen stappen, veel lol gehad, weer een beetje kunnen genieten. Gelukkig haar niet tegen gekomen, daar was ik heel bang voor. Ook was het fijn dat ze bij mij bleven pitten, dan was ik overdag niet alleen, helaas nu is het weer zondag, en zit ik weer alleen op mijn kamertje. Ik heb weer slecht geslapen, voel me zwaar verrot. Heel veel pijn in mijn hart, hoeveel kan je hiervan verdragen? Hoe lang gaat dit zo door? Ik heb zoveel moeite om haar los te laten, zelfs soms te accepteren dat dit over is.

Het voldeed allemaal teveel aan mijn ideaalbeeld, wat ik van mezelf had gecreeerd, het ideaalbeeld wat ik van een partner had, alles klopte. Ik had zelf alle doelen die ik de afgelopen 5 jaar nastreefde behaald, alles was perfect, zo dacht ik. De eerste paar maanden ging het ook zo, toen kon ik mezelf zijn, kon ik me open geven, durfde ik dingen te zeggen, tot ik en zij omsloeg. Ik weet niet waarom of waardoor, het zal met mijn werk te maken hebben, met haar werk waar ze ook heel veel stress had, ik verhuisde naar een kamer waar ik heel ongelukkig zou zijn. In ieder geval, ik ging weer doen wat ik altijd deed: nieuwe doelen stellen, daarop focussen, denken dat als ik die zou behalen het dan weer goed zou komen, niet inziende dat dat dus grote onzin was. Tot het dus verkeerd liep.

Het zijn die eerste maanden, die perfecte beelden, waarin ik voor het eerst gelukkig dacht te zijn. Voor het eerst dacht ik 'er' te zijn, wat dat ook mocht zijn. Dat gevoel van gelukzaligheid, rust, perfectie, alle druk die van me af viel, het is juist dat gevoel dat me nu zo belemmert om door te gaan. Belemmert me om weer te kunnen genieten van het leven, om vrij te zijn van de pijn en leegte in mijn hart. Het is dat lijstje van idealen die ik aan mezelf maar ook aan de ander stel, waar het allemaal aan moet voldoen, dat lijstje moet weg, ik moet dat compulsieve gezoek naar perfectie doorbreken, anders kom ik nooit van haar af, zal ik mezelf ook nooit vinden. Het is een wisselwerking, een hele pijnlijke ervaring, om steeds maar weer dezelfde gedachtes te houden, om die steeds maar weer uit te dagen. Ik kan nu ook niet naar de toekomst kijken, die is leeg, kleurloos, ik zie geen doelen meer, durf ze ook niet te stellen. Weet even niet meer wat ik in het leven wil, wie ik ben, waarom ik dit alles doe.

Het gevoel van falen, teleurstelling zit nog teveel in mijn gevoel, daarom straf ik mezelf nu zo door ongelukkig te blijven, daarom kan ik niet verder. Dat straffen belemmert me om andere dingen te gaan doen, dan denk ik, 'dat had je eerder moeten doen', net zoals dat ik hier mijn gevoelens wel uit, het enige wat ik dan voel is, 'dat had je eerder moeten doen'. En niet eens dat ik dan misschien nog bij haar was geweest, nee, het gaat er alleen maar om dat ik mezelf dan geen verwijten had kunnen maken, niet het gevoel gefaald te hebben. Want dat kan ik niet accepteren, failure is NOT an option. Zo werkt mijn gevoel, zo werkt mijn perfectionisme. Ik weet dat dit niet goed is, ik weet nu dat ik zo heb gehandeld, ik weet dat ik hier iets mee moet doen, wat ik ook doe hoor, maar zo voelt het nog TOTAAL niet. Ik probeer dagelijks positieve affirmaties te zeggen, maar het helpt nog niet. En tot die tijd ben ik bang. Heel bang. Dat dit nog lang gaat duren, dat ik inderdaad de liefde van mijn leven heb laten lopen, dat ik bij haar en de gelukzalige gedachten blijf hangen, de hoop heb ik zo af en toe verloren..

Gegroet, Bram

Hier nog een mooi stukje wat ik gevonden heb dat beschrijft hoe perfectionisme je totaal kan remmen in relaties:

This vicious cycle can be illustrated by looking at a way in which perfectionists often deal with interpersonal relationships. Perfectionists tend to anticipate or fear disapproval and rejection from those around them. Given such fear, perfectionists may react defensively to criticism and in doing so frustrate and alienate others. Without realizing it, perfectionists may also apply their unrealistically high standards to others, becoming critical and demanding of them. Furthermore, perfectionists may avoid letting others see their mistakes, not realizing that self-disclosure allows others to perceive them as more human and thus more likeable. Because of this vicious cycle perfectionists often have difficulty being close to people and therefore have less than satisfactory interpersonal relationships