Het is nu drie maanden geleden dat ik aan de kant ben gezet. Na een korte relatie van een half jaar ben ik al weer de helft van de tijd bezig met het herstellen van de klap, die heel hard is aangekomen. De laatste paar dagen gaat het weer slechter met mijn gevoel, ik mis haar enorm, zie weer alleen alles wat ik aan haar leuk vond, kan de mindere dingen nog niet op waarde schatten, nog niet accepteren of aannemen. Er is wel een vooruitgang, het verschil met een paar weken terug is dat ik mezelf geen verwijten meer maak, ook al vind ik nog steeds dat ik geen goede beurt heb gemaakt, duidelijk steken heb laten vallen zelfs, maar maak me geen verwijten meer, zie het niet als falen meer. Dat is een hele vooruitgang, heeft me goed op weg geholpen. Er zijn een aantal dingen waardoor dat komt, ik wist simpeleg niet beter, ik had nooit over relaties gedacht in termen van gevoelens, gedachtes en emoties, nooit daar mee bezig geweest, bovendien had ik gewoon niet in de gaten wat er allemaal aan de hand was, wat er in haar speelde en bovenal wat er in mij speelde en hoe ik daar mee omging. Daarnaast kon ik het niet, ik kon niet over mijn emoties en gevoelens praten, ik blokkeerde volledig, ik kon geen dingen met haar ondernemen en ik durfde niet, uit angst, heel veel angst om raar aangekeken te worden, om ruzie te krijgen en vooral om aan de kant gezet te worden. Dat is eigenlijk mijn hele leven al zo, alleen is het in relaties veel erger, en het lijkt er op hoe meer ik verliefd word hoe meer ik moeite heb om met gevoelens om te gaan, om hierover te praten. Ik had al deze inzichten niet, niet over mezelf, niet over relaties en niet over haar. Daar maak ik mezelf dus niet zoveel verwijten meer over, bovendien waren er in die peride een aantal sterk verzachtende omstandigheden:

(1) Eerste echte fulltime baan, waar ik 50-60 uur mee kwijt was/ben, heel veel energie en tijd,
Ik moest enorm aan het ritme werken, nog steeds wel, was dus doorlopend moe en futloos
(2) Financiele overgang van student naar werkende; ik had in het begin nog geen cent te makken door allerlei schulden die ik toen had, daar voelde ik me ook rot over
(3) Verhuizing naar kamer waar ik totaal mij niet prettig voelde, zelfs slaapproblemen kreeg
(4) Moeite met omschakeling student - werkende, weekend aanpassing, rust nemen, ook in gedachten en ik moest mijn studie (scriptie+tentamen) nog afmaken, het afsluiten van student periode, wat toch een beetje lang leven de lol was.

Eigenlijk was ik dus niet echt gelukkig, was het enorm zwaar voor me, ik zat op een kamer die mooi was, maar waar ik niet kon slapen of relaxen, ik had bijna geen geld om mezelf te verwennen of om te genieten, ik paste mijn prive leven niet aan aan mijn werkritme waardoor ik geen tijd had om dingen te doen, ik was de hele tijd doodmoe, had geen energie om dingen te ondernemen. dit alles maakte het heel erg zwaar voor me, alleen de liefde en de relatie, de gedachte dat het in de toekomst beter zou zijn, hielden me overeind. Totdat zij het uitmaakte dus..

Ik mis haar nog steeds heel erg, het is gewoon heel erg kloten, dat je achteraf pas realiseert wat er allemaal gebeurt is, wat je allemaal wel en niet gedaan hebt. Ik ben heel erg gefrustreerd, vind het heel moeilijk om op dit pad van zelfontdekking en verbetering te blijven. Moet wel zeggen dat ik niet stil heb gezeten de afgelopen maanden, ik ben verhuisd naar een nieuwe veel fijnere woonruimte, heb mijn laatste tentamen gehaald en daarmee eerste diploma (bachelor), heb contract voor onbepaalde tijd gekregen met salaris en functie verhoging, heb een nieuwe lease auto, maar ook emotioneel niet stil gestaan, ik ben bij maatschappelijk werker om alles wat er gebeurt is te bespreken, maar ook om me verder op weg te helpen, schrijf in een dagboek, bespreek hier alles, ook met mijn familie en vrienden, de band met hen is beter dan ooit, en het mooiste, ik begin steeds meer en meer te luisteren naar mijn gevoel, te luisteren naar wat ik wil, naar het nu te kijken.

En dan toch he, mis ik haar enorm, ik mis niet perse een relatie, kan mezelf in mijn eentje prima vermaken, ik weet ook dat ik weer een relatie ga krijgen, maar ik mis haar als persoon, ik weet gewoon bijna zeker dat ik bepaalde dingen van haar niet meer ga krijgen. Ik kan ook nog totaal niet genieten van de positieve punten in mijn leven, wil ik weer meer, ben ik niet tevreden, sta ik mijzelf niet toe te genieten, ik straf mijzelf daarin, ik denk dan de hele tijd, dat had ik met haar willen doen, je verdient het niet, je moet blijven rouwen, normaal zou ik dit leuk vinden, nu niet meer. allemaal van dit soort kul argumenten, het komt ook omdat ik nog constant aan haar moet denken, ik heel veel dingen die zij deed leuk vond, we veel overeenkomsten qua interesse's hadden. Daarom lukt het me nauwelijks om van dingen te genieten, heel dom, ga er zo maar eens met de M-W over praten.

Waarom schrijf ik dit allemaal op? het kan me niet meer schelen wat andere mensen van me denken, zo diep als ik gevallen ben, dieper kan haast toch niet, iedereen mag nu alles van me weten, ik heb geen geheimen meer (tuurlijk nog wel een paar , bovendien is het hier opschrijven een soort confrontatie voor mezelf, helpt het me misschien het in de toekomst anders te doen, want juist door hier niet over te praten zit ik nu zo in de put. Zijn er zoveel vragen in me, zoveel onduilijkheden over mezelf, voel ik me zo verrot.

Helaas mis ik nog de energie om door te gaan, om te genieten en vooral om mijn eigen geluk weer te gaan zoeken en te gaan afdwingen, want daar geloof ik heel sterk in, dat als ik eenmaal het levensgevoel weer terug heb, dat ik mijn eigen geluk kan afdwingen. Dat was vorig jaar ook zo, voor de relatie zeg maar, alleen toen was ik alleen met het doel bezig, niet aan het genieten en voelen op de weg er naar toe. Het rare vind ik wel, dat alles me vorig jaar wel gelukt is, alles wat ik deed was succesvol. Misschien daardoor ook zo verblindt geraakt, door het succes, ik kwam in een situatie terecht die voor mezelf niet meer te stoppen was, ik kon er niet uitkomen, wist niet wat er allemaal werkelijk met me gebeurde. Dat beangstigt mezelf nu wel, dat ik in zo'n vicieuze cirkel kwam die ik zelf niet kon stoppen, alleen door een grote knal voor mijn kop. Vooral beangstigend omdat dit bij lange na niet de eerste keer in mijn leven is, dat is veel vaker gebeurt, altijd eindigend met een grote knal, bv verslavingsproblemen, eerdere relatieproblemen, langdurig ziek zijn etc. Ik kan maar moeilijk grenzen bepalen, moeilijk mate houden, moeilijk mezelf afremmen, wil veel teveel, verlang veel te veel van mezelf. Kortom ik maak het mezelf mijn leven lang al ongelooflijk moeilijk, terwijl ik juist zo gezegend ben, echt gelukkig mag zijn met wat ik heb, kan en doe. Daar zou ik graag naar toe willen en ga ik ook naar toe, naar meer tevredenheid, meer genieten, meer bewust zijn van wat ik allemaal voel. De toekomst gaat me echt veel geluk brengen, alleen de weg ernaar toe is eentje met veel hobbels en pijnlijke momenten..

Gegroet Bram