Zo en toen was het weekend weer over. Niet dat ik nou zo veel verschil merk, alleen in het weekend dan kan ik uitslapen, doordeweeks moet ik vroeg op, slaap ik slechter, voel me dus ook slechter. Ik heb vannacht ook weer dramatisch geslapen, ik werd om 1 uur wakker en toen om 4 uur, na een slechte droom waarin mijn ex ook voor kwam. Dan is het ook meteen over, als ik over mijn ex gedroomd heb, dan sta ik bijna als vanzelfsprekend op met een kutgevoel, zo ook nu dus.

Ik mis haar enorm, maar weet dat het niet meer goed komt, ik zou haar zo graag terug willen, maar weet dat dat er niet in zit. Ik baal ervan, voel me onwijs onzeker, verdrietig, angstig alles tegelijk, zit tegen mezelf te vechten om niet in een depressie te raken. Alles heeft zijn glans verloren, nergens haal ik meer voldoening uit, het erge is ook dat ik ook steeds minder begin te doen. Vorige week een paar dagen alleen thuis geweest 's-avonds, dat beviel niet, maar het ging wel. De weken daarvoor constant afgesproken met vrienden en familie. Het gekke is dat als ik bij iemand ben, het wel een beetje gaat, ook al doen we niks, kijken we alleen tv, alleen voel ik me al snel kut, kan me ook niet vermaken dan of een klein beetje plezier hebben. Alle dingen die ik leuk vond, zijn dat nu niet meer, alles wat ik wilde, waarvan ik droomde, doet me zo aan haar denken, dat het een enorme pijn veroorzaakt, me blokkeert om er uberhaupt al over na te denken. Als ik moet opstaan wil ik niet, ik wil blijven liggen, me in mijn slaapkamertje opsluiten voor de buitenwereld. Ik wil vluchten, maar het gaat niet, kan het niet. Ik kijk nergens meer naar uit, ja de sessies met mijn therapeut, dat is het enige.

Ik baal ervan, dat ik mijn geluk zo aan haar heb opgehangen, totaal niet in de gaten dat ik zelf ongelukkig was/ben, dat ik nooit vrede in mezelf heb gehad, nu komt alles weer naar boven, alle onverwerkte emoties, alle ellende, alles waar ik al mijn hele leven aan twijfel, ik zie geen uitweg, zie even geen toekomst, kan het nog alleen over me af laten komen. Ik voel me precies hetzelfde als ik de periode dat ik aan blowen verslaafd was, snap nu dus ook heel goed waarom ik dat toen gedaan heb, snap nu dus ook heel goed waarom ik me nu dubbel zo slecht voel, omdat ik die periode nooit verwerkt heb, de emoties die ik toen heb weggestopt, sufgeblowd, komen nu weer naar boven, de redenen waarom ik me toen zo kut voelde, zijn er nu ook allemaal weer, pas als die weg zijn, dan kan ik mezelf weer een beetje beter voelen. Maar genieten zit er voorlopig niet in, omdat het kutgevoel, constant aanwezig is, geen moment van de dag weg is. Gelukkig heb ik af en toe nog wel schik met vrienden, kan ik wel lachen, grapjes maken, maar dat gaat allemaal over het ellendige gevoel heen, de basis is verrot, dor.

Wanneer houd dit op? wanneer kan ik weer gewoon echt schik in mijn leven hebben, zonder bijgevoelens? is dat echt pas als ik weer verliefd ben? is dat echt zo? kan ik anders niet gelukkig zijn? Maar liefde zou toch een aanvulling moeten zijn en geen invulling? Geen idee even, ga maar weer eens aan de slag hiero..

Bram