Het is en blijft een enorme rotperiode, maar ik leer er wel veel van, enorm veel, leer mezelf vooral goed kennen, hoe ik was, hoe ik in relaties stond, waardoor ik blokkeerde, waardoor ik mezelf voorbij ben gelopen. En probeer mezelf ook ten goede te veranderen, dan vooral naar binnen toe, hoe ik naar anderen ben dat zit allang goed, daar kwam ik ook wel achter op mijn verjaardag, zoveel lieve mensen om mij heen, dat moet betekenen dat ik een lieve sociale jongen ben, daar hoef ik niet meer aan te twijfelen, doe ik dus ook niet. De verbazing zit hem vooral in hoe ik naar mezelf kijk en gekeken heb, waardoor ik in de relatie zo blokkeerde om mijn liefde voor haar te kunnen geven. Waarom ik mijn leven zoveel door angst heb laten reageren, de angst dat er iets fout zou gaan, dat ik op mijn bek zou gaan. Het ironische is dus net dat juist daardoor de relaties zijn verbroken, dat ik juist daardoor moeite heb om andere toe te laten tot mij. Wat bedoeld is door mijn gevoel als een verdedigingstechniek, werkt in werkelijkheid totaal omgekeerd, als vernietigingstechniek.

Dat ik dit nu zo weet en kan opschrijven is al een hele grote stap, er mee bezig zijn is de volgende die ik gezet heb. Maar in de tussentijd mis ik haar enorm. Baal ik er enorm van dat we er niet meer uit hebben gehaald, super teleurgesteld. Baal ik ervan dat zij er niet langer voor heeft willen knokken, baal ik er van dat ik dit niet eerder wist. Ook al weet ik nu dondersgoed dat ik dit niet eerder had kunnen weten, dat juist doordat de klap zo hard is aangekomen ik het pas kon inzien. Dit was niet zomaar een verliefdheid voor mezelf, zo voel je je niet zo vaak in je leven, dat weet ik, ook weet ik wel dat er weer een ander zal komen, maar ik kan alleen maar hopen dat het gevoel dan in de buurt mag komen, dat ik dan net zoveel mag zien in haar als ik nu deed. De pijn is enorm, heb er moeite mee om hier mee om te gaan, kan het niet altijd handlen, zie ook even geen toekomst meer, het is een grote schemer zone, tussen het donkere verdriet van het begin en het licht van tijdens de relatie. Alles is grijs, alles verkleurt door het gemis, de teleurstelling, de onzekerheid, de angst, het verdriet. Geen moment kan ik het nog loslaten, altijd moet ik aan haar denken, aan mezelf denken. Ik merk nu dat ik hier moeilijk mee om kan gaan, in principe weer een winstpunt, weer iets van mezelf geleerd voor de toekomst. Maar daar zit het even in, de toekomst, die zie ik even niet meer, die is leeg. Misschien ook omdat te snel mijn toekomst aan haar had opgehangen, zij had alle dingen die ik leuk vond en misschien bij mezelf miste, alle dingen die zij deed, hoe zij was, hoe zij in het leven stond, dat vond ik schitterend aan haar, miste ik misschien bij mezelf en voelde me misschien daardoor wel zo compleet en tot rust bij haar. Ik ben er nog niet uit of het een aanvulling of invulling was, of ik haar zo leuk vond omdat ik die dingen bij mezelf miste of omdat haar leuk vond omdat zij het was. Geen idee, ik weet wel dat ik ook hier wat mee ga doen, het lijkt me dat als ik die dingen die ik in mezelf mis ga doen, ik dan weer wat meer tot rust kan komen en haar misschien een beetje kan vergeten. Dat is nu nog totaal niet het geval.

Ach ik baal er gewoon al een hele tijd van dat ervaring altijd pas achteraf komt, dat je dan pas inziet hoe alles gelopen is, ik zou zo graag een nieuwe kans willen, laten zien dat ik eindelijk alles van me af heb gegooid en zonder angsten een relatie aan durf te gaan. Helaas dat heeft tijd nodig, ik ben pas aan het begin van mezelf te veranderen, in te zien hoe die processen lopen, hopelijk kan ik dan in de toekomst hier met een glimlach op terug kijken en besluiten dat het echt ergens goed voor is geweest..!