Ik voel me nu al een weekje onwijs verrot, onrustig, teleurgesteld, ik weet niet meer wat er met me aan de hand is.
Vooral die onrust heeft me deze week heel veel parten gespeeld, het voelt net alsof je tien koppen koffie tegelijk op hebt, zo aan het stuiteren ben ik, niet normaal meer, ik weet niet wat er aan de hand is, soms heb ik het idee dat er iets gaat gebeuren, wat daar heb ik geen idee van, maar het voelt zo, misschien is het ook wel gewoon pre vakantie stress, maar zo voelt het eigenlijk niet. Ik heb mijn ex nu 3 maanden niet gesproken, dat voelt heel erg kut, ik heb steeds meer het gevoel dat ze een ander heeft, ik blijg het toch heel raar vinden dat ze geen contact met me zoekt. Ik ga dat ook niet doen hoor, hoogstens pas na mijn vakantie, misschien ben ik er wel gewoon aan toe, even er lekker tussen uit, uitwaaien in de alpen, misschien dat alles dan weer wat meer in perspectief komt, het is het gevoel dat zij een ander heeft, dat brengt het gevoel zelf gefaald te hebben weer dubbel en dwars naar boven, als zij met iemand anders wel de dingen gaat doen die ik had willen doen, als zij met iemand anders een band krijgt die ik met haar had willen hebben, dat zal heel veel pijn doen, en het voelt alsof die tijd dichter bij komt dat dat gaat gebeuren, wil ik het dan niet weten? nee, ik wil het wel weten, dan kan ik het misschien definitief afsluiten, ik wordt gek van deze situatie zo, doordeweeks dan gaat het nog wel, maar in het weekend heb ik veel te veel tijd om te piekeren, ondanks dat ik genoeg doe, genoeg afleiding heb, genoeg mensen spreek, het is dan gewoon ellendig, baal ik weer enorm.

Misschien moet ik ook maar niet meer uitgaan en zuipen, elke keer de dag erna voel ik me zo kut, zo droevig en teleurgesteld, ik kan gewoon niet geloven dat ik zo weinig in de relatie heb gestoken de laatste 2 maanden, niet geloven dat ik maar niet inzag wat ik had en wat ik aanhet weggooien was door me op mijn werk en studie te focussen, en dan in het weekend met vrienden te gaan zuipen in plaats van met haar leuke dingen te gaan doen, iedereen kan zeggen dat zij daar ook een aandeel in had, absoluut, dat zij daar ook iets mee had moeten/kunnen, jazeker is zo, het was van ons allebei geen beste beurt in de relatie, we wisten allebei nog niet hoe we een volwassen relatie werkt, helaas, maar dat maakt alles er niet makkelijker op, in tegendeel het maakt het extra verrot gewoon, ik heb ook niet eerder een relatie gehad waarvan ik dacht dat het echt iets zou kunnen worden, waar ik echt het gevoel had dat het iets permanents had kunnen zijn. En waar kom je dan zelf achter in de periode erna? Dat je het heel moeilijk vind om iemand lief te hebben, om voor een relatie te gaan, om jezelf open te geven, omdat je nog lang niet tevreden met jezelf bent, omdat je altijd dingen anders wilt zien, ongelooflijk wat een ironie allemaal, wat een wrede grap is dit zeg, echt maar hopen dat het in de toekomst wel goed met me mag gaan zeg, vind dit maar niks zo..