Mijn eerdere blogs van begin dit jaar gingen al hier over, het liep al een tijdje niet zo goed tussen ons, eigenlijk vanaf het begin niet, als ik eerlijk ben. Maar dat betekent nog niet dat de uiteindelijke breuk echt nog veel pijn doet. Ik voel me weer alleen op de wereld. Alsof ik ineens de wereld niet meer aan kan. en het enige wat ik echt wil is rust, in mijn hoofd, in mijn leven, in mijn hart. Blijkbaar mag dat (nog?) niet zo zijn. Het was zo'n worsteling, ik zei weleens tegen haar: 'jij moet 's-ochtends iets langer blijven liggen, ik moet er iets eerder uit" maar als er dan uren tussen zitten dan kom je nog steeds niet nader tot elkaar. Het is dan een constant gevecht om een werkbare relatie te krijgen. Iets wat op zich wel kan, maar wel erg veel moeite kost. En dat was uiteindelijk te veel moeite.

Het schijnt dat toen ik geboren ben, ik bijna verstikt ben in de navelstreng. Ik heb toen enkele dagen in een couffeuse gelegen. Ook zijn mijn ouders op jonge leeftijd gescheiden. Wellicht dat dat een van de redenen is dat ik zo angstig ben, af en toe zelfs paniekerig, geen idee. Ik wil er graag van af, maar dat lukt me maar niet, ik moet er iets mee doen, want anders zal het nooit wat worden in relaties. Dit zal ook te maken hebben met een betere match, iemand die me hierin wel kan helpen en me niet afbrand, mij nog onzekerder maakt. Maar god wat voelt het weer kloten om alleen te zijn, de pijn, de angst. Lang niet zo heftig als de vorige keer, het zal dus ook wel wat minder lang duren, maar toch, weer alleen.....

Na mijn vorige periode hier, weet ik wel wat ik moet doen. mezelf de tijd geven, rust nemen, alles op een rijtje zetten, hier de dingen van me af schrijven. En dan mezelf dwingen om weer dingen te gaan doen, actie is altijd de beste remedie tegen depressiviteit, niets doen helpt zeker niet. Maar het voelt weer zo alsof ik gefaald heb, alsof ik het weer niet waard ben. Mijn zelfvertrouwen is weer naar een nulpunt gedaald, en die was al niet zo hoog, in de relatie ook al niet. Dit terwijl mensen om mij heen dit echt onzin zullen vinden en totaal niet zullen snappen. Ik ben zelfbewust, lief, attent, grappig, slim, goede opleiding, hobby's, veel vrienden, etc Maar toch heb ik mezelf zo naar beneden laten halen in de relatie, mezelf zo klein laten maken, terwijl ik juist voor mezelf moest opkomen, maar dit lukte echt niet. ik was te bang om je dan kwijt te raken met als gevolg dat ik je juist kwijt ben... aarrggghhhh