Muziek is voor mij (en ik denk voor iedereen wel) zeer toepasselijk en treffend naar gelang de bui die je hebt. Momenteel voel ik mezelf precies zoals onderstaande tekst:

Sluimering - DefP & the beatbusters:
Ik zeg niets, zij zegt niets
En onze wereld draait maar door terwijl ik toch iets mis
Ik zeg niets, zij zegt niets
En we voelen allebei wel dat er toch iets is
Maar ik geef te veel om haar om maar te zeggen ik stop
En ik vrees voor de leegte daarna
En zijn geeft te veel om mij om maar te zeggen ik stop
En ze weet dat ik achter haar sta

Na mijn vorige blog is er een tijdelijke opleving gekomen, we hebben besloten elkaar wat ruimte te geven, minder af te spreken, om even deze hectische periode door te kunnen komen. Dat deed me aanvankelijk veel goed, en even leek het erop dat het ook echt weer goed zou komen. Maar vorige week bekroop mij ineens weer dat angstige spook dat twijfel heet.

Al vanaf het begin van de relatie heb ik veel te veel gepikt, niet voor mezelf opgekomen en mezelf veel te veel aangepast om het haar maar naar de zin te maken. Alles uit angst om haar te verliezen. Ik heb met heel mijn hart alles gegeven wat ik kon, maar zie nu pas in dat ik mijn eigen gevoelens, behoeften, ideeen over een relatie, volkomen genegeerd heb. Al dat opkroppen is een grote brok frustratie, pijn, onzekerheid, woede geworden. Stom dat je pas achteraf inziet hoe de vork precies in de steel zat. Ondanks talloze gesprekken met mijn vader en beste vriend over mijn relatie. Ik kwam gister een oude dagboek notitie tegen op mijn USB stick, ik denk van een half jaar geleden. Hier een korte quote daaruit:

Gevoelens van afwijzing
Als ze zegt dat ze niet met me wilt eten, naar me toe wilt komen, niet met me wilt slapen, haar eigen ding wilt doen, terwijl ik denk, je wilt toch alles me mij delen? Deze gevoelens blijven heftig, in veel gevallen kan ik er al heel behoorlijk mee omgaan, maar in veel gevallen ook niet.
Aanvallen van verlatingsangst, gevoel van paniek, leegte, stress, zweten, angstig, foetus houding, tot af en toe momenten van rust, berusting, kalmte.

Daar is dus niets in veranderd, sterker nog, ik kan mijn eigen gevoel niet meer ontkennen. Bij het minste of geringste (afwijzing over dat ze niet wil afspreken, onverschillig aan de telefoon is, niet enthousiast over mij is, dingen zonder mij doet), komt al het opgekropte naar boven. Zo ook vorige week weer dus. Het allerstomste vind ik nog, dat ik dit (gezien ook mijn dagboek) dit al maanden weet, maar gewoon niet durf te zeggen waar mijn grenzen in de relatie liggen, waar ik behoefte aan heb, wat mijn voorstelling van een relatie is. Eerst had ik hier geen weet van, nu durf ik dat niet te zeggen. Ik krijg het gewoon niet uit mijn strot. Het gaat zover dat ik gewoon nog meer ga geven in de relatie. Ik snap vrouwen die door hun man bedrogen worden en toch bij hun blijven ineens helemaal. Maar wnneer moet je zeggen: misschien zijn we geen match, vinden we elkaar heel leuk, maar werkt een relatie tussen ons gewoon niet? waarom kan ik dat niet zeggen?

Cheers
Broem