Het is nu ongeveer twee maand geleden dat we een punt zette achter onze relatie. En de laatste twee weken of zo heb ik het er een stuk moeilijker mee. Geen idee waarom, maar de eerste paar weken waren eigenlijk prima, stond (en sta overigens) helemaal achter de breuk en voelde me opgelucht, vrij en verlost van de onzekerheid die zij me bracht. De laatste weken voel ik echter af en toe een soort van schaduw over me heen vallen, een donkere sluier die me diep naar beneden probeert te trekken. Die maakt me depressief, lamlendig en initiatiefloos. ik voel me daardoor gewoon kudt. Dat terwijl ik echt klaar ben met de relatie, ik ben 10x zekerder zonder haar dan met, ik ben eindelijk weer op mijn eigen leven gefocused in plaats van alleen maar op de relatie. Verder doe ik alle dingen goed, alles volgens 'het boekje van ldvd': sport veel, onderneem veel, doe nieuwe dingen, ontmoet nieuwe mensen, probeer mezelf en huis niet te verwaarlozen, schrijf en praat het van me af als ik me slecht voel, werk aan mezelf, volg cursussen, loop bij de psycholoog etc Dan is het voor mezelf zo'n teleurstelling en extra rot als ik die sluier weer voel neerdalen.

Gister een eind gaan fietsen en op een gegeven moment werd ik echt kwaad, het voelde alsof ik op zoek was naar een innerlijke demoon van die sluier en ik die gruwelijk de grond in wilde stampen. Mooi om te merken die boosheid, maar dit gevecht duurt nu al een week of twee, en ik wissel af tussen het gevoel toelaten en er tegen in gaan. Met het neerdalen van die sluier, moet ik ook weer veel meer aan haar denken en mis ik haar weer erg (niet de relatie). Wat me nu ook opvalt is dat ik de laatste keren dat ik verliefd ben geweest, ongeveer 3x de afgelopen 5 jaar, ik dat op vrouwen deed die ik op de een of andere manier bewonderde. Ik zag eigenschappen in hen dingen die ik miste bijmezelf. Misschien dat zo iemand wel helemaal niet bij mij past. Als ik tegen iemand op kijk, haal ik mezelf juist verschrikkelijk naar beneden, en ben ik mezelf niet, maar een onzeker aftreksel van mezelf, daarom voel ik me zonder haar ook meteen veel zelfverzekerder. Maar het zijn ook juist die eigenschappen van mijn huidige ex, die me naar beneden halen, dat ik niet alleen gelukkig kan zijn, weet ik wat.

Ik sta nog steeds achter de beslissing om de relatie te beeindigen en daarmee is ook het ldvd een stuk minder dan ik had de vorige keer dat ik op deze site van me af aan het schrijven was . Toen was ik af en toe de wanhoop nabij, nu ben ik niet verdrietig, maar wel dus bedroefd, het lijkt alsof alles zijn glans verloren heeft. Dat is overigens wel een groot verschil, die wanhoop, verdriet en reddeloosheid was echt niet grappig. misschien dat ik daar nu ook bang voor ben, dat ik weer maanden in rauw gedompeld wordt. Wil ik zo graag omdat ik eerder dan mijn ex weer gelukkig wil zijn? wil ik niet weer de 'loser' van de twee worden? geen idee, het komt wel overeen met het 'faal'-gevoel, de teleurstelling van het weer niet succesvol verlopen van een relatie. In mijn achterhoofd speelt hierin ook mee dat van mijn laatste 4 relaties of zo de ander vrij snel na mij hun 'vaste' partner vonden, dat is diegeen waar ze nu zo ongeveer nog mee zijn. Dat frustreert mij dan weer, want waarom lukt het met mij nou niet? ik weet wel dat ik dit moet loslaten, en hier eigenlijk schijt aan moet hebben, ach, misschien wil ik te graag, moet ik mezelf meer rust geven om alles te verwerken, gaat het bij mij anders dan bij anderen, geen idee, maar zo rot voelen wordt ik niet vrolijk van en lijkt 'salvation' echt heel ver weg....