En toen was ik weer alleen. Dat gevoel overheersde me dit weekend en eigenlijk overheerst dat zowieso het meest, meer nog dan dat ik mijn ex mis. Daar ben ik klaarblijkelijk echt klaar mee als ik mijn gevoel moet geloven. Op zich een goed teken, dat zal het verwerkingsproces een stuk makkelijker (en hopelijk ook korter) maken. Maar ook een teken dat ik nog wel wat werk te verzetten heb. Kennelijk wil er iets in mij zo graag samen met iemand anders zijn, is de angst om alleen zijn heel erg groot. Dit was zelfs tijdens de relatie (en de vooral tijdens eerdere crises) al zo, en zelfs zo dat ik in een relatie zat waarin ik zelf niet gelukkig werd omdat mijn behoefte (zoals steun, geborgenheid, samenzijn) niet werden vervuld. Ik durfde helemaal niet op te komen voor mijn eigen behoeften, ook al vroeg ze hier af en toe wel om. Ik kom er nu ook achter dat communicatie echt super belangrijk is in een relatie. Je moet echt vertellen wat er in je omgaat. De ander kan niet ruiken wat er in je omgaat, die is geen waarzegger. Daar heb ik nog erg veel moeite mee, en is iets wat ik echt moet verbeteren wil ik ooit wel een plezierige relatie hebben. Misschien heb ik iemand nodig die me hierin meer aanvult, die me wat meer ondersteunt ipv me afzeikt, bekritiseert en onzeker maakt. Die wat meer inlevingsvermogen heeft, en niet zichzelf de hele tijd op mij projecteert.

Naast dat gevoel van dat ik weer alleen ben, ben ik ook erg teleurgesteld. Aan de ene kant omdat ik dan een beetje het gevoel heb dat ik gefaald heb, ik heb van vroeger uit wel enige mate van perfectionisme en daarmee gepaarde faalangst, dat gaat nu al een stuk beter. Aan de andere kant dat het met haar niet gelukt is. Zo zonde, zoveel overlap, zelfde idealen, zelfde dromen, alleen groot verschil in opvatting over de uitvoering daarvan. Ik heb mezelf het beeld aangepraat dat ik 'het' altijd goed moet doen, niet meer mag falen in de relatie. Dus ook altijd een vriendin moet hebben en het huisje-boompje-beestje (rijtjeshuis, carport, volvoV70, 2.3 kind, golden retriever etc) als ideaal heb gezien. Ik kom er langzaam achter dat dat misschien wel helemaal niet voor mij geldt, want anders had ik er wel harder mijn best voor gedaan om dat te doen. Misschien wil ik juist wel alleen maar leuke dingen doen in mijn leven, gelukkig zelfs, want dat maakt het nu wat makkelijker. Ik kan weer kiezen voor mezelf. Wat ik wil. Het lijkt er op dat ik in een relatie uit het oog verlies wat ik wil. Het voelt dan net alsof ik niet meer besta, maar alles moet doen wat het beste is voor de relatie, alsof ik niet meer voor mezelf mag kiezen. Het moet leuk zijn, ik moet altijd zin hebben. Ik moet dan ineens zoveel, terwijl nu ik ongeveer twee weken weer alleen ben al dat moeten een stuk minder is.

Conclusie van de dag: Minder denken meer doen! door te ervaren zie ik ook sneller in dat veel angsten echt irrationeel zijn, geef ik meer invulling aan mezelf en wat ik wil, krijg ik dat ook scherper.