Weer een paar mindere dagen, echt mindere dagen. Ik had geen zin om het van me af te schrijven, nu ga ik dat toch maar weer doen. Vanaf zondagavond gaat het slecht, komt door de zomerfeesten hier in Nijmegen. Normaal gesproken echt de tijd van mijn leven, superveel bekenden, vrienden van vroeger die komen logeren. Nu kan ik mezelf niet toestaan om te genieten, om plezier te hebben, ik blijf mezelf straffen door te blijven hangen in het verleden. Door aan haar te blijven denken, om te blijven denken hoe mooi het had kunnen zijn. Helaas zo werkt het niet, zo is het niet gelopen. Maar voel me wel onwijs rot daardoor, ook weer sinds een week moeten huilen gister en vandaag. Een terugval dus, het kost me allemaal zoveel energie om met mezelf bezig te gaan, om constant mezelf uit te dagen, mijn oude gedachte patronen onderuit te halen.

Ik was altijd bezig met het verleden en de toekomst, nooit met het heden, nooit aan het kijken, genieten van wat ik nu heb. Van het ene doel naar het andere toe, een niet eindigende zoektocht naar geluk, ik dacht altijd, als ik maar dit doe dan komt het goed, als ik mijn studie maar afmaak, als ik stage haal, als ik een baan vind, als ik een vriendin heb, dan komt het goed, en toen ik dat allemaal had en nog steeds niet rustig werd of er van kon genieten, toen stelde ik mezelf gewoon weer nieuwe doelen, als ik het maar wat rustiger krijg, dan kan ik weer tijd in de relatie steken, als ik mijn studie maar afmaak, dan kan ik die periode afsluiten en het emotioneel verwerken. Zelfs naar mezef toe dacht ik er zo over, doelen stellen, hoe moet ik eruit zien, wat moet ik daarvoor doen, hoe wordt ik perfect voor mezelf. Maar zo werkt het niet. Zo gaat dat niet. Er is niks mis met doelen stellen, niks mis met dromen over de toekomst, maar bij mij werd het allemaal te obsessief, teveel oogkleppen op, niet kijken of nadenken op de weg daar naar toe en al helemaal niet stilstaan bij het NU. Het heeft me wel veel opgeleverd deze instelling, ik heb er een keiharde mentaliteit door gekregen, als het moet dan kan ik ergens echt voor 1000% voor gaan, kan ik tot diep in het rode door gaan. Ook mijn baan, bijna afgeronde studie heb ik daar aan te danken, maar ik ben wel echt mezelf daarin kwijt geraakt. Niet hoe ik naar buiten toe ben, nee, maar hoe ik naar binnen toe ben, hoe ik naar mezelf kijk.

Dus nu voelt het alsof het fundament onder me is weggeslagen, alle gedachtepatronen zie ik nu als raar en dom. Vooral de wetenschap dat ik (sociaal) perfectionistisch ben irriteert me mateloos, hindert me, straft me, blokkeert me. Hier een paar aspecten van perfectionisme die het bovenstaande opsommen: