Het gaat slecht, heel slecht vandaag. Mijn ex is vandaag jarig, ik stuurde haar een e-card, met een leuk lief berichtje, heb ik haar leeftijd verkeerd getypt, te slecht voor woorden. Krijg wel een rustig mailtje terug, staat niks in verder, dat ze mij ruimte wil geven om tot mezelf te komen. Dat lijkt me ook een erg goed plan, ik ben echt de kluts kwijt aan het raken af en toe. De angst, verdriet en onzekerheid overmant me op dit moment. Dat van haar leeftijd zijn echt dingen die me normaal gesproken nooit overkomen, ik ben hier dus ook behoorlijk van slag, ook om haar mailtje. Het is me allemaal weer even te veel geworden net, heb het er even behoorlijk moeilijk mee. Wel redelijk geslapen vannacht, voor het eerst ook weer een keer door kunnen slapen nadat ik wakker was geworden. Ook wel een lekker weekend gehad verder, maar ik blijf me zo ultiem verrot voelen van tijd tot tijd, niet normaal, ik baal er gewoon zooo enorm van dit dit zo heeft moeten lopen, dat wij blijkbaar neit de goede match waren. In wat voor fase ik nu zit, geen idee, maar het is wel een van de engste van de afgelopen weken, voel me echt goed beroerd. Eigenlijk sinds mijn vorige post afgelopen zaterdag is er niet veel verbeterd. Ook al doe ik allerlei leuke dingen, heb ik hier best wat te doen op mijn werk, komt mijn moeder vanavond weer thuis, ik kan het nog maar niet loslaten, accepteren, een plek geven of wat dan ook. Ik moet echt al mijn angsten van mijn hele leven ondergaan lijkt het, alle emoties komen naar boven en ik ze geen moment van de dag ontkennen, negeren, wegstoppen, alles komt keihard mijn gezicht in. Ik mis haar, haar kracht, energie en positiviteit om met dit soort tegenslagen om te gaan. Maar ik moet dit uit me jezelf halen, moet hier zelf me om leren gaan, maar dat lukt me nog niet. Het enige wat me rust geeft, is hier de verhalen lezen en zelf mijn gevoel van me afschrijven.

Ik mis de kracht om er iets van te maken, op slechte momenten stort mijn ruggengraat in, kan ik mezelf niet meer overeind trekken, voel ik weerstand om er iets aan te doen, kan ik er niet meer tegen. Het is gewoon een enorme rottijd, hel op aarde, ondanks alles wat wel goed gaat. Ik kan ook niet uitstaan dat ik me zo slecht blijf voelen, ik ben nu bijna twee maanden verder, heb op rationeel vlak heel veel progressie gemaakt, maar gevoelsmatig is er echt bijna niks veranderd. Ik snap ook niet dat ik de kracht neit heb, ik heb al zoveel wel bereikt in mijn leven, zoveel wel overwonnen, zoveel angsten doorstaan, ziektes, verslavingen. Toen kon ik mezelf altijd recht op trekken, boos worden op mezelf, me er doorheen slepen. Nu niet. Daar is nog niks aan veranderd, ik blijf in verdriet en angst hangen, ben ook heel bang dat dit nog heel lang gaat duren. Waar komt dit negativisme vandaan? Waarom zie ik nu weer alles zo zwart, pikkedonker? Wat is het dat mij zo enorm verlamd, dat alles wat ik doe, echt alles, zoveel kracht kost en zo in het teken van dit staat. Nog geen enkel moment heb ik het los kunnen laten, nog geen moment heb ik het niet gevoeld. Ik wil hier ook zo graag zelf uitkomen, niet met behulp van een nieuwe liefde waar mijn lichaam en geest zo hard naar hunkeren. Ik weet het even niet meer, heb me nog nooit zo slecht gevoeld als de afgelopen weken, heb het allemaal gevoelsmatig niet meer in de hand, kan zelf geen wending geven aan deze ellende. Ik wil eens een paar lichtpuntjes, tekenen dat er dingen beter gaan, maar die zie ik niet, voel ik niet, sterker nog, die dingen die vandaag en in het weekend gebeurt zijn, maken het er allemaal alleen maar erger door. Ach, waarom ben ik zo'n doemdenker, zo'n negativist, vroeger was ik juist zo positief, kon ik genieten van het leven, nu is het hel op aarde.

En weet je, ik vind dat ik niet eens mag klagen, ik ben dit weekend op bezoek geweest bij die vriend van me die een mountainbike ongeluk heeft gehad. Hij was gevallen en heeft 2 weken in coma gelegen. Die is er pas slecht aan toe! Hij kan niet praten, niks, is half verlamd aan een kant, ik heb alles in eigen hand, ben gezond en succesvol, zie er goed uit, sociaal, ondernemend, waarom kan ik mezelf dan niet uit de put halen, kan ik niet mijn rug rechten? Wat is er mis met mijn geest? De wil om te leven zal ik nooit verliezen, zelfmoord is nooit een optie geweest, maar ik moet zeggen dat ik op dit soort momenten wel enigszinds begrip op kan brengen voor mensen die het overwegen, alhoewel, dat is ook onzin. Ik heb ook even geen zin in die standaard opmerkingen, geef het tijd, de zon gaat weer stralen, jij komt weer iemand tegen, het slijt, zo voelt het allemaal gewoon even niet.. ik zit in de put en daar blijf ik vandaag even lekker zitten..