En toen voelde ik me weer heel erg slecht, het weekend is een groot drama, veel te veel tijd om na te denken, veel te veel tijd om me rot te voelen en mezelf in de put te praten. Gister een leuke avond gehad, mijn broertje was jarig en had een feestje, daarna nog de stad in geweest en mijn neef gesproken die ik al een tijdje niet had gezien. Maar ik kwam ook twee goeie vriendinnen van mijn ex tegen in de kroeg. Ik schrok me kapot toen ik hun zag, angst en onzekerheid bevielen me. Een tijdje me zelf van hun weggehouden, maar na verloop van tijd toch met hun gepraat. Dat was heel fijn, ze waren heel begripvol, aardig en lief. Geen kwaad woord over mij, ze vonden me nog steeds een leuke jongen. Veel te weten gekomen over hoe mijn ex denkt en voelt. Alles in onze relatie kwam voort uit onzekerheid en angst. Wij konden elkaar hier niet mee helpen, niet omgaan met elkaar's onzekerheid, terwijl die echt hetzelfde was, uit dezelfde soort angst naar voren kwam. Die vriendinnen vonden het ook zoo jammer dat er niet meer uit was gekomen, vonden ons een leuk stel etc, allemaal leuk om te horen, maar ik ben er daardoor weer heel erg verdrietig van geworden dat ik haar kwijt ben. Dat wij niet meer samen zijn. Zij was echt alles voor mij, de perfecte meid, ik ben zo bang dat ik weer lang moet wachten om weer zo iemand te vinden, om weer zo verliefd te worden. Ik ben zo bang dat ik haar niet kan vergeten omdat het allemaal te perfect was..

Ach ik weet het gewoon even echt niet meer, ik heb een vriend gebeld, ik ga zo met hem op pad, vanavond naar een goede vriendin die een beetje in het zelfde schuitje zit. Ik kan gewoon heel slecht alleen zijn nu. Ik heb een lichte kater en die zorgt ook voor heel veel angst.

Misschien was het niet verstandig om met die vriendinnen te praten, deze week ook al contact gezocht, want daardoor zit ik nu zoooo in de put, voel me heel ellendig, maar ik kan niet eens huilen. Ik kan mezelf nu ook niet overeind trekken, ik heb de kracht niet om met mezelf te gaan vechten, de ellende, het gemis, het verdriet, het verlies is te groot, kost teveel kracht nu.

Ze zeiden ook dat zij heel veel verdriet heeft gehad, een moeilijke tijd achter de rug had, dat ze vaak vroeg of ze mij gezien hadden enzo, nu zal ze dat maandag op haar verjaardag weer vragen. Mijn ex werd ook niet zomaar verliefd, eigenlijk helemaal niet, dit was heel bijzonder, terwijl het een echt knappe meid is, die naar mijn idee makkelijk mannen kan krijgen. Maar relaties dat ging haar nog moeizaam af.

Ik voel nu alle onzekerheid en angst in mezelf, maar ook die zij in de relatie voelde,ik voel dat ik er tegen aan het knokken ben, maar ik kan nog maar niet accepteren op dit soort momenten dat ik haar kwijt ben, dat het niet echt iets geworden is. Ik hoop stiekem natuurlijk op een mirakel, maar weet dat dat ijdele hoop is. Alles wat ik doe, alles wat ik denk moet ik aan haar denken, denk ik, dat had ik met haar willen doen, zo zouden wij dan gedaan hebben. Op dit soort momenten komt alles weer zo naar boven, komt alles zo hard terug. Het enige voordeel is dat ik mezelf steeds minder verwijten aan het maken ben, dat kwam ook uit het gesprek naar voren voor mezelf, we hebben beiden geen omgang weten te creeeren met onze onzekerheden en angsten. Ik hoop echt dat zij daar wel mee om leert gaan, ik ben er zelf hard mee aan de slag, maar waarom moet dat met zoveel ellende gepaard gaan? waarom moet ik mezelf daar zo klote bij voelen? ik snap het niet meer, niks is meer zo leuk als eerst, nergens haal ik meer voldoening uit, concentratie is weg, toekomst dromen zijn al helemaal weg, ik kan alleen maar aan haar denken en wat er niet van gekomen is..