Nee, na 5 maanden haar niet meer te hebben gezien kwam ik via via een foto tegen van haar en mijn maag zat gelijk in mijn keel. Ik kan het niet meer trekken, ik ben ziekelijk misselijk weer. De zenuwen gieren weer door mijn lichaam. Ik heb geen oplossing meer, ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd en dit bewijst maar weer waarom niet. Ik heb nog steeds veel gevoelens voor haar en ik voel me weer de grond in getrapt. FACKING bijna een jaar! DIT IS NIET TE GELOVEN... Ik wil dit niet meer maar het blijft, ik raak weer in paniek, dit is echt lang geleden maar het gebeurd weer.

Zo, wat heb ik het lang volgehouden. Ik voelde me stukken beter, een redelijke tijd lang. Ik ga ook niet meer alles hier vertellen wat er is gebeurd en wat niet, ik heb daar gewoon de behoefte niet meer aan. Gaat het beter? Ja. Ik kan mijn leven opsplitsen. Mijn liefdes leven is crap en blijft crap for some reason. Maar met mij gaat het lichamelijk goed en mentaal ietsjes beter. Ik ben erbovenop aan het komen. Ik denk nog wel echt elke dag aan haar, voorall nu het vakantie is en ik gewoon deze week geen zak te doen heb.

Eind juni alweer, ik ga het voor mezelf maar eens samenvatten onder het genot van een lekker wijntje zittende op het balkon wetende dat ik er vorig jaar met haar zat maar nu alleen.

+/- 10 maanden geleden ging het uit met mijn eerste vriendin. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik me de eerste maand voelde, het was niet goed in ieder geval, veel hoop gehad, veel contact gezocht, ik wilde een reden weten maar heb die eigenlijk nooit gekregen. Ik heb wel zo'n vermoede maar zei zij dat dat niet het geval was. Ik dacht namelijk dat er iemand anders was.

Ik heb vakantie, eindelijk! (Denken de meeste) Maar voor mij voelt het niet zo, ik heb nu nog meer vrije tijd die ik niet weet in te vullen. Ik werk, ik sport veel, ik doe zoveel mogelijk om de dag in te vullen. Maar ik heb nergens interesse in, het houdt maar niet op. Ik zie het einde van het spoor naar het geluk, maar iets houd me tegen. Ik kan niet vinden wat ik vinden moet, ik heb het er erg moeilijk mee. Ik ben een sterke jongen man die zich nog nooit, maar dan ook echt nooit ergens zorgen of druk over heeft gemaakt. Maar dit gaat boven mijn doen. Jajaja, ik weet het...

Ik trek het niet meer, ik dacht er bijna overheen te zijn. Ik voelde me oké! Maar de woede en de frustratie naar haar komen weer terug, waarom heeft ze me zo simpel aan de kant gezet hoe kun je dat zo makkelijk doen? Ik ben helemaal helder in mijn gedachtes, ik kan alles plaatsen, maar waarom gaat die pijn niet weg? Ik kan het ergens niet accepteren, ik ben ongelukkig... Vandaag stonden voor het eerst de tranen weer in mijn ogen en ik kon niet ophouden, wat is er toch mis? Waarom voel ik me ze slecht, wat is er aan de hand? Het zou nu toch eens positief moeten worden?

Ok, ik durf het half te zeggen: Ik ben er grotendeels overheen...! Maar toch blijf ik iets missen... Wat moet ik nu? Dat is de hoofdvraag die nu in mij rond blijft spoken, ik denk dat ik hier niet meer op de juiste site zit. Ik zit met veel levensvragen en kijk totaal anders naar de wereld dan 9 maanden geleden. Toch wil ik niemand anders nog steeds, maar ik wil wel dat ultieme geluksgevoel terug die ik had met haar. Ergens diep in mij schuilt nog wel het verlangen naar haar... Ik kan dit niet ontkennen, maar het doet me weinig tot bijna niets meer.

Die slecht liefdesverhalen op tv zoals nu op Veronica doen me toch weer hoop geven ergens! MEER SLECHTE LIEFDES VERHALEN!!!