Zo, wat heb ik het lang volgehouden. Ik voelde me stukken beter, een redelijke tijd lang. Ik ga ook niet meer alles hier vertellen wat er is gebeurd en wat niet, ik heb daar gewoon de behoefte niet meer aan. Gaat het beter? Ja. Ik kan mijn leven opsplitsen. Mijn liefdes leven is crap en blijft crap for some reason. Maar met mij gaat het lichamelijk goed en mentaal ietsjes beter. Ik ben erbovenop aan het komen. Ik denk nog wel echt elke dag aan haar, voorall nu het vakantie is en ik gewoon deze week geen zak te doen heb. Als ik afleiding heb dan gaat het behoorlijk goed met me, dan denk ik er nog vrij weinig aan. Ik denk dat dit het einde is van mijn liefdesverdriet want ik merk dat het gewoon niet verder gaat dan dit. Blijkbaar heb ik de uitweg al gevonden in mijn hoofd en weet ik wat me te doen staat. Mijn gevoel daarentegen wil echter nog niet altijd mee werken. Dit zit me nog wel dwars, ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik haar tegen het lijf aanloop en de nuchtere reacties van haar over me heen moet krijgen. Ik word er al misselijk van als ik eraan denk. Het is nu 11 maanden uit en ik heb haar 10 maanden geleden voor het laatst gezien. Ik zie haar nog steeds zo voor me bij mij thuis... Jeetje wat is de tijd snel gegaan, niet normaal!! En jeetje wat ben ik toch een lambal dat ik nog steeds aan haar denk. Ik kan der niet meer om huilen of wat dan ook... Kon dat maar weer even, ik wil alles eruit schreeuwen weer en dan weer met een lege tank verdergaan totdat hij weer vol is en dan weer afreageren. Jammer genoeg gaat dit niet zo makkelijk.

Lotgenoten, het duurt allemaal zo verdomd lang... Het ga jullie goed, ik ga verder aan mezelf werken en het proberen achter me te laten. Ik hoop hier niet meer terug te komen! Bedankt iedereen en hopelijk tot niet meer hier!!!