Eind juni alweer, ik ga het voor mezelf maar eens samenvatten onder het genot van een lekker wijntje zittende op het balkon wetende dat ik er vorig jaar met haar zat maar nu alleen.

+/- 10 maanden geleden ging het uit met mijn eerste vriendin. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik me de eerste maand voelde, het was niet goed in ieder geval, veel hoop gehad, veel contact gezocht, ik wilde een reden weten maar heb die eigenlijk nooit gekregen. Ik heb wel zo'n vermoede maar zei zij dat dat niet het geval was. Ik dacht namelijk dat er iemand anders was.

2,5 maand later werd het een soort van bevestigd. Ze had een relatie met een ander. Ik was er kapot van, de grond zakte onder mij vandaan en ik wist me geen raad. De helse periode bleef maar in mijn hoofd spelen. Ik dacht dat ik het dwaalspoor gevonden had, mijn lust in alles was compleet verdwenen. Ik wist niet waar ik het moest zoeken.

Nu zo'n 2 maanden voel ik me iets beter, het gaat lichtelijk de goede kant op maar ik blijf maar aan haar denken terwijl ik niet eens weet of ik nog daadwerkelijk verliefd ben. Ik had mijn roze bril op gedurende de relatie en die is nooit afgegaan omdat ik maar kort met haar heb gehad dus ik heb geen slechte kant gezien. Het was gewoon perfect.

Ik heb voornamelijk geleerd dat het leven niet altijd leuk is, ik heb veel zorgen gekregen voor mijn toekomst en ik doe dingen omdat het moet, niet omdat ik het wil. Ik krijg mijn draai in het leven niet meer gevonden, het beangstigd mij zeer dat me dit niet lukt. Het duurt al zo lang dat ik me zo voel, elke ochtend op deze manier wakker worden is niet leuk. Ik kan wel janken maar het lukt me niet meer, ik heb over het algemeen weinig energie over. Ik voel me niet fit terwijl ik 3 a 4 weken bezig ben met sporten. Nee, ik zit zeker niet stil , ik moet juist dingen doen wil ik niet weer verdrinken in mijn eindeloze gedachten naar het hedendaagse alles.

Ik ben nog zo jong en heb nog een heel leven voor me maar ik heb echt een slecht jaar. Ik zie de uitweg niet meer, ik begin me af te vragen of hier wel een uitweg voor is. Elk pijnlijk moment in je leven laat littekens achter, maar blijven die ook niet gewoon pijn doen? Ik was vroeger een jongen die niet echt om relaties gaf omdat ik het nooit ervaren had totdat ik verliefd werd. Zo verliefd dat ik niet eens weet hoe ik verliefd werd, ik denk voornamelijk voor haar uiterlijk. Dat gevoel krijg ik steeds meer. Ik had een bloedmooie vriendin waar iedereen jaloers op was. Misschien vond ik dit wel belangrijker dan ik dacht en ging ik daarom met haar in een relatie.

Naarmate de relatie volgende werd ik steeds verliefder en verliefder totdat zij het uitmaakte. Nu lijkt het wel alsof niet meer alleen kan zijn! Ik wil een relatie, ik wil weer verliefd zijn, ik mis dat! Maar ik durf het niet goed meer, het heeft mij zoveel pijn gedaan toen het uitging. Man, dat vergeet ik nooit meer. Ik heb haar ook nooit meer gezien of gesproken, nog steeds kan ik het geen plaatsje geven, verdomme!!

Ik merk dat ik volwassen word, niet al te best al zeg ik het zelf. Ik vind het verdomd lastig om mijn draai weer te vinden en het duurt zo ontiegelijk lang! Ik weet dus ook niet meer of ik nou liefdesverdriet heb of wat het is. Ik ben echt goed in de war en wil hier uit, het liefst zo snel mogelijk.

Ik heb nog nooit zo'n lang verhaal gepost, het is meer een samenvatting en het lijkt wel of ik hier aan toe was! Ik werk er echt rete hard voor maar het gevoel blijft maar. Nu is het tijd om dit af te sluiten, ik ga maar weer iets doen waarvan ik het eigenlijk helemaal niet wil, maar ik doe het omdat ik afleiding nodig heb.

Ik wil een vriendin.... Ik wil verliefd zijn... Ik wil iets nieuws in mijn leven...

Gegroet,

-