Waarom ben ik zo facking gevoelig voor deze shit, ik neem dit veel te zwaar... Ik heb iemand nodig, iemand die er voor me is. Ik wil niet meer over haar beginnen, ik wil iets nieuws. Een nieuwe start, geen verleden meer in me hoofd. Waarom kan ik niet gewoon geloven dat dat gaat gebeuren... Het duurt al zo lang.

Ik heb het denk ik door, het is niet zij in het speciaal waar ik van hou. Maar zij was degene die mij goed deed voelen. Als ik bij haar was, dan voelde ik me perfect, niets was meer nodig. Dat stukje perfectie ben ik al 2 jaar kwijt en die leegte wil zich niet vullen met iets anders. Ik voel me verder prima, niet ongelukkig of iets dergelijks. Maar ik mis dat speciale gevoel.

Nu bijna 2 jaar later en nog steeds ben ik bang haar tegen te komen. Ik heb haar nooit meer gezien, we hebben 1 x een berichtje uitgewisseld en thats it. Ik heb heel veel verwerkt van haar, maar de angst haar tegen te komen blijft. Ik zie er gewoon tegenop om elke keer naar mijn geboortestad te gaan. Het is iets wat ik heb ontwikkeld en ik kom er niet vanaf. In die 2 jaar heb ik verschillende rebounds en seks partners gehad. Sommige van hun wilde verder daten en soms wilde ik verder daten met een van hun, maar niets is tot iets geworden.

1,8 jaar geleden alweer kwam ik in contact met mijn grootste vijand ooit, liefdesverdriet. Klinkt onschuldig als je het niet kent, maar het sluipt in je en maakt je van binnen helemaal kapot. Alsof je weer moet leren lopen... Overdreven verwoord? Misschien, maar zo heb ik het wel ervaren. Nu zijn de grootste wonden dicht maar het litteken is blijven zitten. Als je echt zo verlieft bent geweest dat denk ik dat dit gevoel nooit helemaal zou gaan verdwijnen, dus accepteren is de sleutel. Ik zou laatst naar een feest gaan, zij bleek daar ook te zijn en gelijk viel de grond weer onder me vandaan.

Mijn liefdesverdriet was zeer hevig, ik wist niet wat me overkwam. Een jaar na de breuk bleef ik me nog steeds slecht voelen, weer een half jaar later nog steeds. Ik ging niet meer vooruit. Gevoelens veranderde wel, maar niet naar positief. Ik bleef wel doorgaan maar het lukte me gewoon niet. Heb toen besloten om aan de antidepressiva te gaan.... Erg dacht ik, dat het zover moest komen. Maar nee, het is een uitweg voor me op het moment, althans zo voelt het! Ik zie weer de positieve kanten van dingen, de pijn is weg. Ik voel me niet meer neergeslagen.

Verliefd was ik op haar zoals ze toen was, vandaag weet ik het zeker. Ik mis haar zoals ze toen was. Oude foto's van haar, van onze relatie tijd, doen mij warm maken. Foto's van nu interesseren me op het moment nog minder dan een wildvreemde, ze is veranderd. Positief? Ik weet het niet. Ik zie in dat wij niet voor elkaar zijn gemaakt, maar waarom blijven de gevoelens dan nog aanwezig? Ik zit zo ver in het proces dat het soms lastiger is dan voorheen, rationeel denken lukt me weer en heb weinig pijn nog. Dit rationele beeld geeft mij inzicht op hoe zij is/was.

Crap, ik dacht dat de kerst met niet zoveel zou doen. Ik heb zin in het lekkere eten, drinken en familie. Toch voel ik een leegte...