Ik wil haar vergeten maar het lukt me niet, kom net van een avondje stappen waar wij vaak samen heen gingen. Dit keer zonder haar... Dit doet pijn...

Ik ben bang dat ik in een identiteits crisis ben beland. Sinds 4 dagen dwaal ik weer af naar een enorme downer. Ik weet niet meer wat ik wil, studie werkt niet meer mee, ik wil alleen zijn maar ook weer niet, ik denk meer na over van alles en nog wat dan te voren. Een simpel uurtje treinen is voor mijde grootste brainstorm ooit. De vraag wat wil ik, blijft heel veel rondspoken maar er komt steeds geen echt antwoord uit. Wil ik mijn ex? Wil ik iemand anders? Wil ik alleen zijn? Wil ik deze studie? Elke vraag met "wil ik...." kan ik niet beantwoorden en het maakt me op het moment doodsbang.

Weer ben ik er, waar is nu weer dat goede gevoel heen van vorige week. Ik vind die ups en downs echt niet leuk meer, zo denk ik redelijk ver te zijn in het genezingsproces en zo voel ik me weer klote. Weer val ik terug in het patroon dat ik nog steeds alleen maar interessen heb voor haar. Ik heb mogelijk iemand anders ontmoet waar ik echt op sta te popellen om te ontmoeten, we gaan waarschijnlijk wat drinken. Ik vond dat echt heel leuk vorige week, maar nu merk ik toch weer dat ik nog steeds teveel aan mijn ex denk.

This song, powerful, sad, happy, everything.

Ok daar ben ik weer, ik heb afgelopen tijd iets minder op deze site gezeten maar heb nog wel het een en ander gelezen, er zijn behoorlijk wat mensen bij gekomen heb ik het idee. Als ik zo die verhalen lees kan ik tegen mijzelf zeggen: Jeetje wat was die periode een hel zeg. Elke dag maar op je mobiel kijken, facebook afspeuren op aanwijzing wat er mis is gegaan (Ja zo wist ik eigenlijk dat ze iemand anders had). Hier ben ik dus eigenlijk uit. Het accepteren is eindelijk zover, overtuigd zijn ben ik nog steeds niet helemaal. Terugvallers zullen vast nog wel komen, ik houd daar rekening mee.

Ooo ik ben echt weer helemaal aan het terugzakken, waar is dat gevoel van vorige week heen? Dit is niet ok, ik wil dit niet meer.

Ok, ik weet nu toch wel zeker wat mij erin blijft laten hangen. Na mijn vorige blog heb ik het toch maar eens overwogen om weer eens te gaan praten met iemand. Dit heb ik gedaan, we zijn eindelijk tot een conclusie gekomen waar we het allebei wel in konden vinden. Ik kan haar niet loslaten omdat ik nog steeds niet overtuigd ben dat het fout was tussen ons. Ik heb al vermeld dat wij nooit een mindere periode hadden en dat de momenten die we bij elkaar waren vrijwel altijd goed was. Ik heb nooit de andere kant (de ruzie en de mindere periodes) meegemaakt.