Een vriendin van mij is na haar scheiding, overspannen naar Nieuw Zeeland vertrokken.
Toen ze een half jaar later terug kwam... was het alsof ze herboren was.
Het was voor haar een complete reset.
Precies wat ze nodig had.

Voor sommige mensen is reizen een oplossing om alles weer in perspectief te kunnen zien.
Als jij de mogelijkheid hebt om te gaan reizen, dan zou ik het zeker doen!

Nou hier dan mijn reactie / verhaal Ikhebhulpnodig. Ik doe het maar even zo dan hebben anderen er wellicht ook nog wat aan.

8 maanden vrijgezel en ik mis haar elke dag. De liefde van mijn leven....
Maar dat schiet niet op want ik heb zelf de knoop doorgehakt om helemaal geen contact meer te willen hebben.
Zij had direct een ander maar ik merkte dat er nog heel veel was tussen ons dus bleef ik hoop houden.
Zij deed daar niets mee en op een bepaald moment houdt het gewoon op en moet je proberen door te gaan.
Aan haar denken en aan het geweldige leven dat we hadden doet veel pijn.

Sinds ik geen contact (dus ook geen FB en gemeenschappelijke vrienden mijdt ik meer en meer) meer met haar heb (nu 2 maanden) merk ik dat ik het totaal niet meer weet in mijn leven.
Ik woon in een stad waar ik woonde met haar en vooral voor haar. Ik heb een maand geleden de kans gekregen om me te laten ontslaan uit een baan waar ik totaal niet op mijn plek zat en die energie uit me zoog. Die vervelende baan was een van de redenen waarom het misgegaan is tussen ons.
In een half jaar tijd mijn huis kwijt, mijn liefde kwijt en nu ook mijn baan dus.....kortom wie ben ik nu in godsnaam en wat voor leven heb ik nog????
Mijn toekomstplannen waren onlosmakelijk aan mijn ex verbonden. En ik was toe aan huisje, boompje beestje (zoals we uiteindelijk allemaal willen met de juiste persoon). En nu????

Dus idd ook hier een flinke identiteitscrisis. Nu is op zich elke crisis een kans maar dit is wel heel heftig allemaal. En ik heb nauwelijks een idee waar te beginnen.
Ik heb lieve familie, veel vrienden (ver weg en die hebben wel een leven...) en ik ben goed opgeleid, communicatief vaardig, sportief etc, maar zelfvertrouwen is ver te zoeken momenteel.
Ik probeer van dag tot dag te leven en niet teveel in het verleden te blijven hangen (moeilijk) en de toekomst stap voor stap te benaderen (nog moeilijker).
Heb nu de hulp van een psycholoog om de breuk te verwerken en om plannen richting toekomst te ontdekken.
Het contrast tussen mijn 'oude leven' en wat ik nu heb is groot en dat is heel moeilijk.
Ik heb diepe dalen en kleine lichtpuntjes waar ik me aan vast houdt.
Accepteren dat het klote is en dat dat ook mag zijn nu. want liefdesverdriet is een van de heftigste dingen in een mensenleven.

Geduld, kleine stapjes en probeer het simpel te houden!

Aanvulling: dat van dat totaal niet weten wat je moet herken ik ook.
Reizen...tja zeg het maar? Mensen opzoeken of alleen zijn......geen idee.
Geen idee wat ik zelf nu eigenlijk wil. Dan blijf je in kringetjes in je hoofd draaien en dat sloopt je.
IK denk dat we gewoon eenvoudige stappen moeten gaan maken en dat er dan vanzelf op een gegeven moment iets komt waar we blij van worden. Blijven proberen en in beweging blijven.
En accepteren dat er (veel) momenten zijn dat het gewoon inktzwart is.......Keep your head up!