1,8 jaar geleden alweer kwam ik in contact met mijn grootste vijand ooit, liefdesverdriet. Klinkt onschuldig als je het niet kent, maar het sluipt in je en maakt je van binnen helemaal kapot. Alsof je weer moet leren lopen... Overdreven verwoord? Misschien, maar zo heb ik het wel ervaren. Nu zijn de grootste wonden dicht maar het litteken is blijven zitten. Als je echt zo verlieft bent geweest dat denk ik dat dit gevoel nooit helemaal zou gaan verdwijnen, dus accepteren is de sleutel. Ik zou laatst naar een feest gaan, zij bleek daar ook te zijn en gelijk viel de grond weer onder me vandaan. Dit kon toch niet waar zijn, voelt het nog steeds zo zwaar?? Blijkbaar wel dus ik ben maar niet gegaan. Haar tegenkomen is echt geen optie, de hele break-up zou weer naar bovenkomen. Dat is het niet waard. De kans dat ik haar tegen ga komen blijf ik lastig vinden. Alsof ik bang voor haar ben. Ze zit nog elke dag in mijn hoofd, net zoals mijn ex date en het meisje waar ik zo over ga vertellen.

Dat was het verleden met een stukje heden. Nu heb ik een nieuw meisje ontmoet, wat dat word weet ik niet. Maar we doen het rustig aan omdat we beide nare ervaringen hebben meegemaakt op dit gebied. Ik voel me heel goed als ik met haar ben, maar ik ben niet verliefd. Zij ook niet, maar wie weet groeit er wat!

Ik ben wat dit gebied betreft maar een pessimist, ik probeer een manier te vinden om dit om te schakelen, maar dat lukt me gewoon nog niet. Ik doe er wel degelijk wat voor, maar toch mag ik nog harder mijn best doen. Als ik zo de blogs snel door scan herken ik veel terug. Dat gevoel toen deed fucking veel pijn, echt heel veel. Maar het word beter! Hoe snel en hoe goed het word, ligt geheel aan jezelf!!

PS: sorry voor alle spelfouten, ik ben daar niet heer en meester in.