Mijn ex belde net om te zeggen dat hij het heel vervelend vond dat ie niet kon komen zondag. En toen kreeg ik dus een heel verhaal hoe zijn weekend was. Allemaal leuke dingen natuurlijk. Het steekt mij ontzettend, bij mij was het altijd zo: leuk om iets te gaan doen samen, maar ik wil ook met vrienden gaan sporten/uitgaan. En nu met haar is hij nonstop bezig, samen uiteten ,zeilen, bbq en zelfs samen fietsen! Ik reageerde nergens op, maar ik wilde wel uitschreeuwen: waarom met mij toen niet in al die jaren! Misschien mag ik een relatie van 4 maanden (zolang zijn ze samen) niet vergelijke met onze relatie aan het eind van die 7 jaren, maar het doet wel pijn. Een stukje jaloezie komt om de hoek kijken.

Op de één of andere manier moet ik het gewoon zo vaak mogelijk vertellen wat zich heeft voorgedaan...het lucht telkens op als ik het weer heb verteld...raar ik weet het, maar wel waar.

Op de laatste dag van mei ben ik er achter gekomen dat mijn vriendin, mijn zielsmaatje waarmee ik al meer dan 6 jaar een relatie had, een week eerder vreemd is gegaan met een collega van haar werk. En dan de whole way. En wat ik het ergste vind is dat ze is blijven slapen na die tijd en daarna gewoon act de comedienne heeft gespeeld....net doen alsof er niets aan de hand was en gewoon lief en aardig blijven doen. Het is niet te bevatten en het heeft mij echt kapot gemaakt...ik weet niet meer wat ik moet doen... ik ben leeg....gewoon op en leeg. Niemand kan dat gevoel beschrijven tenzij je het zelf hebt meegemaakt...zo intens pijnlijk misselijkmakend gevoel.

Tijdje geen nieuws... maar gisteren was het dan eindelijk zo ver... ik heb M weer gesproken over de telefoon... Ze belde toen ik net van mijn werk naar huis ging, daarna belde me thuis terug...

Het gesprek was eigenlijk heel erg positief en fijn... Warm zelfs... en het stemde me wel hoopvol... er is nog steeds een heleboel tussen ons... Het is alleen verwikkeld in zoveel ingewikkelde rotzooi... maar het IS er wel...

Voor het eerst hebben we rustig kunnen praten over de hele situatie... Ze vertelde dat ze zich nu thuis, in haar eigen leventje, nog steeds niet veel beter voelt als met ons... Voor een gedeelte lagen die problemen dus wel bij ons, maar voor een groot gedeelte kwamen ze ook van haar eigen onrust, haar eigen wensen en dromen die ze maar niet kan waarmaken...

Ben dit weekend bij mijn ex geweest om mijn DVD set op te halen die ik o.a. via de rechter heb moeten afdwingen.
Toen ik aankwam moest ik hem zelf uit het kastje halen, ze verplichtte me hiermee om in huis te komen, het huis waar zoveel herrinneringen liggen. Ik realiseerde me dat zij dat ook zou moeten hebben en ze hier zeker wel iets over moest voelen. Nadat ik de zaak in de auto had gepakt moest er nog gesproken worden over een financiele afwikkeling van het huis. Ze deed erg vriendelijk tegen mij en tegen een vriend die mee was. Ze deed precies zoals ze was toen ik haar net had leren kennen. En juist dat deed me erg goed. Het kan twee dingen zijn... of ze is totaal ongevoelig... of ze kan haar gevoel enorm goed verbergen.. conclussie uit die twee dingen is wel dat ik op dit moment compleet op haar afgeknapt ben... en dan wel op de vrouw die ze was, waar ik verliefd op ben geworden, en niet de vrouw die me pijn heeft gedaan.... wel vreemd maar goed... de vorige keer dat ik haar zag heb ik een crisis gehad van vier dagen.... Ik denk nu dat het niet eens komt, of maar heel kort.

Okee, het is mijn eigen fout. Ik had ze moeten blokkeren. Maar ik had dus net een appartementje gevonden en alles leek okee. Had dat dus ook in m'n nickname op msn gezet. Domme ik! Komt ze gisteravond aanzetten met " Sorry dat ik onze afspraak al verbreek maar ik ben zo nieuwsgierig...". KLOTE! Ze respecteert dus niets! Ik heb wel geantwoord, maar heel kort. Ik heb letterlijk maar twee woorden gezegd. 1. De buurt waar ik woonde ( geen precies adres, dat verdient ze niet en ik wil niet dat ze opeens zomaar aan mijn deur staat ) en 2. Oktober ( ook weer geen precieze datum ). Dan zei ze dat ze misschien eens op bezoek kon komen. Ik heb niets meer gezegd.

En toch ben ik vandaag weer verdrietig, ik maam mezelf gelukkig niet zo veel verwijten meer, maar het gemis is vandaag weer zo groot. Ik voel me zo teleurgesteld, gefrustreerd, achter gelaten, kan niet begrijpen waarom je door zulke ellende moeten gaan. Ik wil verder in mijn leven, maar ik mis totaal de kracht om er iets van te maken. Ik kan net neit die stap zetten. Ik krijg wel veel steun van vrienden, maar het helpt net neit genoeg, grofweg heb ik twee vriendengroepen, eentje van vroeger uit, van de middelbare school, de ander van de laatste 7 jaar, mijn oude vrienden steunen me door dik en dun, maar er zijn er nu veel op vakantie, bij die andere vriendengroep ligt een vriend van me in coma na een mountainbike ongeluk. Dus daar is iedereen ook heel verdrietig, angstig en bedroefd. Niet echt iets waar je blij van wordt als je luddevedu hebt. Daarnaast zijn zowel mijn vader als mijn moeder nu op vakantie, beide had ik veel steun aan in deze tijden. Ik voel me een beetje alleen, ook al ben ik dat niet echt, ik voel me echt weer slecht, ik baal ervan dat ik nog geen moment vrolijk ben geweest de afgelopen 6 weken. Dat is me bij mijn weten echt nog nooit gebeurd in mijn leven. Zo lang bijna depressief rond lopen, dat is niet goed voor me, ik ben bang dat dit voor altijd zijn weerslag op me zal hebben, dat ik niet meer mijn oude zelf naar boven krijg. Gelukkig deze week wel hulp hiervoor ingeschakeld, maar dat helpt me nu nog niet echt, ik kijk er wel naar uit, zelfs leuke dingen doen helpt niet, totaal niet, met alles wat ik doe blijf ik aan die ene denken, blijf ik denken dat ik dat met haar had willen doen, baal ik er weer van dat de afgelopen zes maanden zo zwaar zijn geweest, dat ik mezelf zo ben voor bij gelopen, dat ik haar daardoor kwijt ben, iets wat ik nog niet echt kan geloven, het blijft een hele slechte film allemaal, net zoals feit dat die vriend in coma ligt: ik kan het niet geloven, komt ook omdat ik er nog niet geweest ben, maar de film is slecht, je maakt niks bewust mee, het is allemaal vaag, er is geen lichtpuntje, de doffe ellende is wel voorbij, maar ik heb het gevoel dat dit zo lang door zal blijven sudderen.

Laatste twee dagen niets anders dan plezier en afleiding gehad!

Eergisteren was mijn oom gevraagd om bij vrienden van hun te klussen, en ik mocht meehelpen. Wist toen nog niet wat voor klus. Straten. Die mensen hebben een eigen huis met een joekel van een tuin, en ze waren bezig met een parkeerplaats. Dus de hele dag stenen en zand kruien en leggen. Al mijn teveel aan energie heb ik weg kunnen werken daar.

Als dank werden we uitgenodigd voor (weer) een BBQ, alleen dat ging niet door omdat het weer het niet echt toeliet. Dus werd dat gourmetten. Was retegezellig geworden die avond.

Gisteren wat anders. Werd meegenomen naar een autocross hier in het dorp. Vanaf 12 uur tot half 7/7 uur daar geweest. Ben aardig verbrand door de zon, en zal denk ik nog weken stof ophoesten, maar het was een leuke dag.