De euforie van gisteren was maar van korte duur. Nadat ik mijn laatste blog-item gepost had, ben ik naar de andere kant van België getrokken, naar de stad waar ik gestudeerd heb. Daar zou ik wat vrienden van me ontmoeten en naar een reeks optredens gaan. Ik heb enkele mensen teruggezien die ik al een dik jaar niet meer gezien had. Dat was best wel leuk. Maar naarmate de avond vorderde voelde ik me weer afglijden naar die pijn. Ik heb mer ertegen verzet, proberen denken een wat ze me allemaal heeft aangedaab. Maar het mocht niet zijn. Ik begon haar weer keihard te missen en alles wat gisteren nog zo mooi leek, verbleekte.

Al een paar dagen gaat het nu zo, niet slecht, niet goed, ik voel me zo neutraal, grijs, lusteloos, kan nog niet echt veel dingen leuk vinden, gelukkig heb ik wel mijn humor weer terug, en maak ik ook weer scherpe opmerkingen, maar voor de rest is het allemaal ***. Het gaat dus wel ietsjes beter, maar wat een ellende moet je af en toe meemaken zeg, niet normaal, niet leuk, niet aan te raden. Ik wil echt weer normaal worden, ik wil haar een normaal plekje in mijn hart geven, zonder rancune, zonder wrok gevoelens, zonder haat of terug wil gedachten. Ik wil weer genieten van het leven, tevreden zijn met de situatie, lekker doorleven, genieten van de dingen die ik heb, maar dat heeft tijd nodig, dat frustreert nu zo, vervelend en irritant.

Heerlijke avond gehad gisteren. Nieuwe man leren kennen, al eventjes geleden...en het voelde goed, lichamelijke contact was er...Dessalnietemin, door dit alles zou ik blij moeten zijn, maar ben dit eigenlijk niet, weer een bevestiging...ik wil dit niet met hem, maar met mijn ex! Ik weet het, het is echt wel heel erg...en ben ik er dan toch nog niet klaar voor? Ik dacht echt dat ik het achter me kon laten, maar waarom komt het op zo'n moment en met iemand anders weer in alle hevigheid terug?

Vandaag gaat het weer wat beter. De laatste dagen ging zo'n beetje geleidelijk aan telkens wat beter. Dat geeft toch weer hoop dat het na zo'n terugval niet weer helemaal van scratch af aan beginnen is.
Aanstaande woensdag houdt mijn contactverbod dat ik mijn ex heb opgelegd op. Ik ben altijd benieuwd of hij daarna dan ook nog iets van zich laat horen (het is de 2e keer van zo'n verbod - in verband met examens, ik kan hem er echt niet bij hebben nu). Aan de ene kant zou ik het graag willen, maar vandaag is echt zo'n dag dat ik me niet kan voorstellen wat hij kan toevoegen aan mijn leven. Vandaag is het weer heel duidelijk voor me dat hij me bedrogen heeft, tegen me gelogen heeft alsof het niks voorstelt na een relatie van vijf jaar.

van de week was hij hier voor de kinderen en zat heel subtiel(niet dus) te peilen of ik misschien wel bij hem terug wilde komen...ik moet zeggen me knieen knikken als ik hem zie..me hart slaat 10 keer sneller maar terug gaan naar hem nee dat kan en wil ik niet niet na wat er gebeurd is en wat hij geflikt heeft..
maar hoewel ik voor de volle 100% achter me beslissing sta blijft het moeilijk om hem te zien....maar ik moet wel..me kinderen hebben hun vader nodig..dus ik kan hem niet uit me leven bannen.... ach misschien wordt het nog wel makkelijker met de tijd..

Het ging eigenlijk best goed met mijn liefdesverdriet de laatste week. Vannacht nogal over hem gedroomd. Ik kreeg een smsje van zijn nieuwe vriendin en die zei dat hij erg ziek in het ziekenhuis lag en naar me gevraagd had. Ik er naar toe en zag hem liggen met slangetjes enzo. Met de pijn die ik toen voelde hield de droom ook op.

Lekker begin van de dag zullen we maar zeggen. De drang om iets van me te laten horen is nog nooit zo groot geweest als vandaag. Zal ik hem smsen? Zal ik vertellen wat ik nog steeds voel?
Maar nee het haalt toch niets uit.! Waarschijnlijk gaat hij me dan alleen maar weer pijn doen.

Vandaag was de dag, het is immers zaterdag.
Zaterdag bestemt voor mij en mijn zoontje, na onderling overleg afgesproken een aantal weken geleden.

Eergisteren kreeg ik een telefoontje van mijn ex (zie vorige blog).

Stond vanmorgen op rond half negen. Normale tijd, en bereidde me toch voor om mijn zoontje te halen. Ik wist eigenlijk al, dat ik aan het kortste eind zou trekken. Tegen beter weten in had ik nog hoop, maar ik zou hem niet krijgen, ondanks onze afspraken.

Rond half elf heb ik haar geprobeerd te bellen. Geen gehoor, voicemail. Rond elf uur belde ik de verantwoordelijke man op, waarvan ik wekelijks de bus mee mag nemen om mijn zoontje mee op te halen.