Op 5 december vorig jaar moest ze het zo nodig uitmaken! Leuke datum ook na 2,5 jaar een relatie gehad te hebben.
Sinterklaas zal me nog lang bij blijven. Maar goed. Het afgelopen half jaar gingen best wel goed, ik had laatst nog het idee dat het behoorlijk goed met me ging, tot gisteravond. Ze zit nog steeds wel in mijn gedachten, en ik voel ook nog steeds heel veel voor haar! ( hoe ist mogelijk, ze had binnen 2 weken alweer een ander) maar toch er zit nog genoeg. 3 weken terug had ze gehoord dat ik met een ander ging, dus gelijk begint ze te sms-en.JALOERS DENK IK!!! Heb een beetje lullige berichtjes terug gestuurd, maar kreeg er toch 5 van haar en was dus weer eens 1 euro waard! (zo zie ik dat als ze eens smst!!! )Maar goed, paar dagen niks gehoord, smst ze me of ik even langs kom om koffie! Ik zeg nee, heb geen zin om bij je vriendje op de bank te zitten!! Reactie: die is er niet!!! Ben niet gegaan. Paar weken niks gehoord, tot gisteravond! En ben er weer helemaal onderste boven van! Ik zat op MSN, en begint ze te praten. ( doet ze bijna NOOIT tegen mij!!! ) Ze was wat kortaf, dus ik zeg dat tegen haar. Zegt ze dat ze ergens mee zit. Er staan, volgens haar, nog spullen van haar bij mij. En die wil ze deze week nog PERSOONLIJK ophalen! Nou, en dat zie ik dus niet zitten. Ik weet hoe haar relatie ervoor staat, en ik ben bang dat ze met mij wil praten. Ik bedoel die spullen staan hier al jaren, dus dat had ze zich dan toch ook wel eerder kunnen bedenken!! Ik weet niet precies wat van haar en wat van mij is, dus ik ben bijna verplicht om haar wel te ontmoeten. Als er iemand is die weet hoe ik dit op moet lossen: LAAT HET ME WETEN!!

De scherpe kantjes zijn van het verdriet af, de tranen komen niet meer zo vaak. De dips worden korter en komen minder vaak. Ik slaap en eet weer, doe leuke dingen, ontmoet nieuwe mensen. Je weet wat je moet doen, je moet verder en geen contact zoeken. Maar de vragen blijven, wat brengt de toekomst? Kan dit echt slijten? Hoe lang moet ik nog? Waarom moest mij dit overkomen? Waarom mis ik hem nog? waarom hou ik nog van hem? De antwoorden heb ik niet, maar wel mijn ideeën hierover. En nu is het afwachten of en wat er gebeurd. Wanneer gaat de zon weer schijnen en lacht het geluk me toe? Mijn (zelf) vertrouwen heeft in ieder geval een deuk opgelopen. De onschuld in me is weg, maar ik heb wel veel geleerd. Al is het moeilijk en zeker niet wat ik wil, ik kan het wel alleen. Wat er ook gebeurd, ik ga mijn best doen om weer gelukkig te worden en dit een plaatsje te geven.

Ik voel me weer zo kut. Daar zijn die vragen weer... Waarom? Hoe kan ze zo makkelijk zonder me? Beteken ik zo weinig? Zou ze al iemand anders hebben? Ik word er ziek van.

Ik mis haar. Kwam ze maar terug bij me. Was dit maar nooit gebeurd. Kon ik het allemaal maar vergeten...

Ik ben nu 7 jaar met Jeroen en sinds twee maanden hebben we een crisis waar we niet meer uit lijken te komen. We zitten samen in een negatieve spiraal en dit is zo kut, ik heb het ng nooit meegemaakt. Hij is 3 dagen bij een vriend gaan logeren omdat we allebei even "rust" konden hebben. Ik heb de afgelopen weken elke dag gehuild, zo veel verdriet heb ik en het gaat gewoon niet meet. We wonen hier samen in dit huis maar ik vind het niet fijn meer om thuis te komen want het voelt zo troosteloos en verdrietig. Ik hou zo van hem en hij ook van mij maar ik geloof dat we niet meer zonder en met elkaar kunnen.......

En weer op maandag een berichtje.. word maandag nu zijn vaste ik-denk-ook-nog-even-aan-Marloes-dag? Hoe het met me ging en of ik mijn rijbewijs al had.

niet echt iets bijzonders. maar dat heeft ie de laatste paar weken iedere maandag nog gestuurd. soms met of zonder hoe jammer hij het vind dat we geen gewone vrienden kunnen blijven.

deze keer was ik niet sterk genoeg en heb ik terug gesmst.
K*, Ik heb moeten accepteren dat je mij niet meer moest, wil jij nu dan accepteren dat ik geen contact me je wil en kan hebben. hier wil ik nu geen hele discussie over hebben. accepteer mijn keus alsjeblieft. Marloes

mijn vriend heeft het na 1,2 jr uitgemaakt omdat hij opeens zijn vrijheid terug wilde .. totaal onverwachts ..

weet nu niet echt hoe ik dit moet aanpakken nu alles opeens in 1 x weg is ..

Ik blijf bezig over die verhuizing, het laat me nog niet los. Komt ook omdat ik in zo'n rare situatie zit van alleen maar slapen, eten en leren. Gelukkig morgen laatste examen, dan kan ik eindelijk weer leuke afleiding zoeken.
Ik ben nu zo'n beetje aan het wachten tot ik een verhuisbericht krijg. Ik weet echt niet of hij dat zou doen, maar ik zie het al voor me, zo'n bericht met 'wij gaan verhuizen'.
Het zou me ook allemaal niks meer moeten kunnen schelen, maar er is nog geen dag voorbij gegaan sinds het uit is (toch al bijna 8 maanden) dat ik niet aan hem heb gedacht. Er is zelfs nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet (bijna) gelijk bij het wakker worden aan hem heb gedacht. Tot de middag heb ik het in elk geval nog nooit gehaald.