Na het fijne en goede gesprek van afgelopen zondag heb ik de stoute schoenen aangetrokken... ik had toen al gevraagd of ze een keer af wilde spreken, en daar reageerde ze niet totaal onenthousiast over... dus ik werd gisteren wakker met een idee...

Ik kwam uit bed, en SMSte haar of ze woensdag een dagje mee wilde naar de efteling... we houden allebei veel van pretparken en dat soort dingen...

Later die dag kreeg ik een SMSje terug dat ze het een heel leuk idee vond, dat ze alleen niet kon woensdag, maar dat ze volgende week wel kon...!! Het was nog een klein beetje twijfelachtig, maar in ieder geval gaf ze aan het een leuk idee te vinden... En dat is erg fijn om te horen!

Ik ben kapot, helemaal gebroken.
Gisteren heb ik hem terug gesmst na dit lang niet gedaan te hebben. Na een hele dag geen sms te hebben gehad dacht ik dat hij het wel geaccepteerd had mijn keuze om geen contact.

Te mooi om waar te zijn natuurlijk. Gisteravond om kwart voor twaalf een smsje (hij kent blijkbaar geen andere vorm van communicatie meer).
Dit is wat hij schrijft:
het is al bijna drie maanden nu en ik wil alleen weten hoe het met je gaat.dus ik respecteer je keuze niet omdat je er ook daarmee een voor mij maakt. Ik vind het rot al die liefde nu pas te ontdekken en dat makt het onwerkelijk dus kan ik het me niet voor stellen dat je nog niet over me bent. vooral niet na alles wat je zei dat ik was en gedaan heb of beter niet gedaan heb.

Na twee weken een beetje thuis zitten heb ik vandaag weer voor het eerst wat leuks gedaan. Helaas kon ik vandaag toch niet genieten want steeds kwamen de gevoelens van vroeger terug. Ik vond het vandaag heel moeilijk dat ik iets leuks ging doen terwijl ik die ervaring niet met mijn ex kan delen. Ik was wel een beetje erg depressief vandaag. Ik genoot er ook niet echt van. Maar toch ben ik blij dat ik wat gedaan hebt want ik merk dat dit soort dingen toch nodig zijn om verder te komen.

Rationeel begin ik het steeds meer te accepteren dat mijn ex er met een ander vandoor is gegaan. Ondanks dat zij niet geheel gelukkig was in de relatie heeft zij het nooit uit kunnen maken tot dat ze iemand anders tegen kwam. Heel vervelend voor mij maar eigenlijk kon ik het zien aankomen doordat zij eerder had verteld dat zij niet geheel gelukkig was. Ik denk dat ik gewoon te lang ben blijven hangen in de relatie omdat ik zo veel van iemand hield. Het is dan heel moeilijk om een rationele beslissing te nemen. Nu word ik gedwongen om afscheid van haar te nemen wat heel erg moeilijk is. Maar jullie weten allemaal hoe het voelt.

Vandaag weer een beetje terugslag gehad. De derde kitten is overleden (na twee weken waarin het er sterk en gezond uitzag).

Daardoor was ik een beetje erg prikkelbaar en gestressed geworden (ben nou eenmaal een kittenfreak).

De twee die op mijn kamer bij me zitten met de computer hadden er in de week dat ik er niet was een enorme bende van gemaakt. En IK kreeg te horen van de huiseigenaar dat IK dat maar op moest ruimen.

Mooit niet. Dat doen die twee maar. Zij hebben de bende gemaakt, dus ruimen ze het zelf ook maar op.

Ruzie hierdoor natuurlijk, en hij bracht haar naam naar voren in een kwaaie bui, terwijl hij wist hoe het ervoor stond.

waarschijnlijk ga ik hier een hoop shit over me heen krijgen, maar ik heb besloten (na enige twijfel overigens) dat dat mag.

Ik ben zo'n vrouw waar de man van een ander 't mee doet. Niet maar 1 keer en ook niet slechts sporadisch, maar al jaren en heel regelmatig. En waarom? simpel! Omdat ik van hem hou. Nooit zal hij zijn vrouw en kinderen verlaten, maar als ik de knoop niet doorhak zal hij mij niet laten gaan. Ik wacht de reacties ff af of 't voor mij de moeite loont om de rest van mijn verhaal te doen en of er zowiezo op deze site wel behoefte is aan een dergelijk verhaal. Hierbij wil ik wel vermelden dat ik niet niet het idee heb dat mijn verdriet minder is als dat van de bedrogene, ook al wist ik in de ogen van zovelen van te voren waar ik aan begon.

Jij vond ons zo perfect samen

en wilde mij nooit meer laten gaan

jij werd gelukkig van mijn lach

je wilde niet meer bij mij vandaan

En dan zomaar, een normale dag

las ik jouw pagina lange mail

'houden van' maakte je bang

je wilde weg, al deed ik je nog zo veel

Samen zouden we er uit komen

jij stond daarin niet alleen

zoveel als ik van jou hou

kan ik nooit van geen één

Jij wilde het niet meer

je kon het niet meer aan

op een mooie zonnige dag

moest ik je laten gaan

Niet veel later kwam je terug

je had zoveel hartenzeer

ik voelde het zelfde als jij

Waarom, waarom waarom? Dat maalt regelmatig door mijn hoofd..Geen idee, wat ik fout heb gedaan. Ik heb alles gegeven wat ik kon. Dat weet ik zeker. Heb gehouden met heel mijn hart van jou. Heb je verdedigd waar ik kon. Heb heilig geloofd in het begrip 'trouw'. Heb je gesteund in alles wat je deed. Heb je genoeg vrijheid gegeven. Nooit geclaimd..Heb geloofd in jou. Jou als persoon. Heb geloofd in ons, ons samen. Heb geloofd dat jij mij nooit zou kwetsen..
Helaas, jij bent degene geweest die mijn hart heeft gebroken. Op een zeer respectloze manier. Geen idee of ik ooit nog iemand kan vertrouwen zoals ik jou vertrouwde 5 1/2 j. lang. Ik wil graag vertrouwen hebben in de toekomst. Ik hoop dat er een dag komt dat ik weer iemand kan toelaten in mijn kostbare hart. Maar soms dan knaagt er zo'n gevoel van sentiment..Oh, was jij nou maar hier, mijn maatje voor zo lang.