Het blijft maar in mijn hoofd zitten. Soms is het even weg en dan is het er weer: Waarom mag hij zo happy zijn met haar en zij met hem? Na alles wat ze me aandeden, dat mag toch niet en toch zijn ze het. Zij zit nu op de stoel waar ik altijd zat als we met zijn ouders ergens gingen eten, alsof ik er nooit was en nooit iets betekende, terwijl ik zoveel voor ze probeerde te doen. Nooit is er iets tegen hem gezegd van:"... je woont wel heel snel met een ander samen", nooit en nu gaan ze al voor de vierde keer op vacantie. Waarom mag dit zo. Het lijkt erop alsof ik zit te wachten op de grote klap.

Tjonge volgens mij ben ik nu in de fase "geen eetlust" beland.
Niets maar dan ook niets krijg ik naar binnen, wat ook weer stress opleverd....want je moet eten of kan een mens wel een paar dagen zonder. Ongelooflijk wat een relatiebreuk met je kan doen. En maar niet kunnen geloven dat ook voor jou de zon weer gaat schijnen. Die van m`n ex schijnt al, nog nooit zoveel uitstapjes gemaakt met haar nieuwe lover. Tuurlijk alles nog pril maar leuk zijn ze wel. Naar het strand met mijn trouwe viervoeter erbij, daarna iets eten. Iets plannen voor de volgende keer........wanneer stoppen mijn gedachten!!! Slapen ach, en als je eenmaal slaapt wordt je wakker met het achtbaan gevoel in je buik. Pleistertje op de grote wonde, ik kan m`n oude Levi`s weer aan.....7 kg afgevallen. Groetjes en allemaal veel sterkte.

Vandaag zou mijn ex komen. Eerst zou het dinsdagavond zijn, toen vrijdag, en ten slotte dus vandaag. Om 2000 uur had ik nog niets gehoord van hem. Dus maar even sms en. Krijg ik een sms terug dat de plannen voor vandaag anders waren gelopen en dat hij de hele dag en avond met haar was/is en dus niet stiekem kon komen (zij weet daar niks van)
En vlak daarna een sms of ie woensdag kon komen. En of ik even niet wil terug sms-en want zij is er natuurlijk bij nu.

Nu ben ik echt bijna in staat om hem echt resoluut de deur te wijzen. (bij wijze van spreken dan)
Dan maar ook de het laatste stukje van onze vriendschap niet meer. Ik weet wel het niet zo is dat hij niet wil komen, maar ik ben het zat om echt op de allerlaatste plaats te komen. En dat terwijl hij toch ook nog contact wil. Het is zo minimaal wat er nog is, dan kan ik ook wel afscheid van dat nemen. Misschien denk ik morgen er wel anders over, maar nu ben ik het echt zat om een speelbal te zijn van zijn emoties en gedachten. Meneer zit wel in een luxe positie, nieuwe vriendin, nieuw leven en ook nog eens niet echt afscheid hoeven te nemen van zijn ex. Belachelijk gewoon dat ik dit toelaat!

Na 2 jaar aanmodderen is mijn relatie met R voorbij( 24-05-2005).We hadden een LAT relatie. Als we samen waren was het prima vertoeven. Sex en intimiteit waren heerlijk, maar de dagen dat we elkaar niet zagen, dan kwam er gedonder. Ik bleef in die sfeer hangen en zij ging terug in haar eigen wereldje en gezin. Dat gedonder is de ondergang geweest.
Ik mis haar heel erg en zou haar graag weer terug hebben, maar dat zal helaas niet gaan.
liefde heeft gemene kanten waar je liever niet aan denkt.

Zucht, ik had het zo mooi in mijn hoofd zitten.
Achter de examens (nog week) zou ek eindelijk het contact verbreken met mijn ex. Ik had al afscheidsbrief klaar waarin ik mijn hart nog een laatste keer kon luchten en had haar ook een kaartje gemaakt. Daarna zouk ek geen contact meer opzoeken.

Door de examens zie ik ze niet, en ik voel mij toch sterker dan wanneer ik ze wel zag. Alles is ook wa bezonken en klaarder. Ik kreeg het wel nog af en toe enorm moeilijk en moest mij soms echt inhouden om geen berichtje te sturen of niet te bellen. En ik denk ook nog alle dagen heel den tijd aan haar. Maar het is minder erg dan toen het juist gedaan was.

De euforie van gisteren was maar van korte duur. Nadat ik mijn laatste blog-item gepost had, ben ik naar de andere kant van België getrokken, naar de stad waar ik gestudeerd heb. Daar zou ik wat vrienden van me ontmoeten en naar een reeks optredens gaan. Ik heb enkele mensen teruggezien die ik al een dik jaar niet meer gezien had. Dat was best wel leuk. Maar naarmate de avond vorderde voelde ik me weer afglijden naar die pijn. Ik heb mer ertegen verzet, proberen denken een wat ze me allemaal heeft aangedaab. Maar het mocht niet zijn. Ik begon haar weer keihard te missen en alles wat gisteren nog zo mooi leek, verbleekte.