Ongeveer 6 weken geleden heeft mijn vriend mij nogal onverwacht gedumpt, zonder een echte uitleg te geven...
Hierdoor ben ik maar zelf naar antwoorden gaan zoeken op de 'waarom-vraag'. Steeds kom ik bij mezelf tot de conclusie dat we eigenlijk niet uit elkaar hadden hoeven gaan, maar gewoon eens een goed gesprek hadden moeten hebben over hoe we onze relatie én toekomst zien. Maar mijn vriend (allée nu ex) is nooit zo'n prater geweest en wanneer ik een moeilijk onderwerp aansneed klapte hij meestal dicht. Maar het kan ook zijn dat ik er helemaal naast zit en dat hij écht niets meer met mij te maken wilt hebben. Ik heb aan hem een brief geschreven met de vraag naar uitleg. Zelf vind ik het een mooie brief, maar ik ben aan het twijfelen of ik hem moet opsturen of niet?

Ik kan me voorstellen dat je bij het zien van deze brief een ongemakkelijk gevoel krijgt. De persoon die jij momenteel het minst graag wil zien/horen, de persoon die je verbannen hebt uit je leven en waaraan je zo weinig mogelijk herinnert wilt worden, stuurt je weeral een brief… Of zo denk ik toch dat het in je hoofd gaat, afgeleid uit de info die je me gegeven hebt. En zo kom ik eigenlijk al onmiddellijk tot de essentie van deze brief. Namelijk, de vraag naar meer info… Niet per se info over de redenen waarom je me gedumpt hebt, eerder info over hoe het écht met jou gaat, hoe jij nu over onze breuk denkt en wat jij denkt over de inzichten die ik heb geleerd over onze relatie en breuk.
Ik weet dat het voor jou een afgesloten hoofdstuk is, dat je niets meer met mij te maken wilt hebben en dat je me niet meer wil zien. Dit heb ik de voorbije weken ook écht proberen te respecteren. Het is alleen dat de info die ik nog nodig heb, ik niet uit berichten of mijn eigen gedachten kan halen. En hoezeer ik ook geprobeerd heb om het te laten rusten, om vrede te nemen met de huidige situatie; ik kom steeds tot de conclusie dat ik dat niet kan. Ik denk, nee eigenlijk, ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik nog één keer in gesprek met jou mag gaan, ik hier wel alle info uit kan halen die ik nodig heb. Dus vandaar mijn vraag of je het momenteel wel zou zien zitten om nog eens af te spreken?
Na ons telefoongesprek dacht ik echt dat het me gelukt was om een klik te maken om vrede te hebben met de huidige situatie en het feit dat ik geen echte fysieke, romantische gevoelens meer voor jou voel, bracht me tot het idee dat ik onze breuk wel redelijk verwerkt had.
Helaas is er de laatste tijd een kleine, vervelende hersencel die hier niet mee akkoord is. Hoewel ik altijd gedacht heb dat mijn hersenen met een perfect democratisch systeem overweg konden, lijkt het toch dat deze kleine hersencel een soort van dictatuur aan het oprichten is door mijn andere hersenen ervan te overtuigen dat ik toch niet zo goed ben in jou uit m’n leven te bannen.
Ik moet dus toegeven dat ik blijf bij het idee dat ik eigenlijk al sinds het begin heb, namelijk dat jou nog één keer zien, mij een grote stap vooruit in mijn verwerkingsproces zou helpen.
Ik weet dat je geen fan bent van drama, van over gevoelens praten en een wenende mij. Ik kan je beloven dat ik echt geen drama wil maken, dat ik vooral over mijn gevoelens tegen jou wil praten, ik het zal respecteren als je op bepaalde vragen niet wil/kan antwoorden en dat ik mijn uiterste best ga doen om geen tranen in mijn ogen te krijgen.
Om je toch een beetje te kunnen overtuigen waarom elkaar nog een laatste keer zien voor mij belangrijk is, ga ik proberen om mijn gedachten en de zaken die ik uit dit gesprek wil halen, hieronder in het kort uit te leggen.
Eigenlijk zijn er vier grote redenen waarom ik je graag nog een keer zou zien.
De eerste reden is dat ik het gevoel heb dat je wat boos op mij bent of dat er toch zeker een soort van ongemakkelijk gevoel tussen ons zit. Ik hoop via dit gesprek te zien dat we toch nog op een volwassen en respectvolle manier met elkaar kunnen omgaan. Dat we nog normale gesprekken met elkaar kunnen voeren en dat we eventueel nog samen kunnen lachen, of toch op z’n minst glimlachen.
De tweede reden is het feit dat ik het soms nog moeilijk vind om te geloven dat je echt niets meer voor mij voelt. Je kan me nog zoveel via berichten of via de telefoon laten weten dat je je er goed bij voelt, dat het voor jou een afgesloten hoofdstuk is en dat je geen toekomst meer met mij wilt. Maar ik vrees dat ik dit pas definitief zal geloven als ik het je ‘live’ uit je mond hoor zeggen. Rationeel gezien weet ik wel dat je er écht klaar mee bent en zie ik ook wel dat je totaal geen behoefte meer aan mij hebt. Maar helaas is het transport tussen mijn hersenen en mijn hart nog niet zo gesofisticeerd om zo’n boodschappen door te brengen.
De derde reden is dat ik graag aan jou, de gevolgen van onze breuk voor mij, zou willen vertellen. Ik kan me goed voorstellen dat je hier totaal geen behoefte aan hebt. Ik heb dan ook eerst geprobeerd om dit, via ongestuurde brieven aan jou, te verwerken. Maar ik merk dat ik het echt belangrijk vind dat jij dit weet. Ik vrees dat ik dit nooit volledig in een brief ga kunnen uitleggen. Dus dit zou ik je ook nog graag een keer willen vertellen. Maar ik kan je hierover al wel een beetje geruststellen, het grootste ding dat ik geleerd heb, is op zich iets positiefs.
Omdat ik me realiseer dat er een kans bestaat dat je toch niet dit gesprek met me wilt aangaan, heb ik voor de zekerheid als bijlage toch geprobeerd om hetgeen waarvan ik zeker wil dat jij dit weet, te verwoorden. Maar heel graag zou ik je dit ook persoonlijk willen vertellen. Laat je alstublieft niet afschrikken door de inhoud van de bijlage. ik ben emotioneel stabiel genoeg om er op een volwassen manier over te praten.
De laatste reden is dat ik je gewoon ook eens graag wil vertellen wat onze relatie voor mij heeft betekend.
Het is helemaal niet mijn bedoeling om je te overtuigen van iets, om je bepaalde dingen te verwijten, om je schuld aan te praten of… Ik wil gewoon op een zo mooi en eerlijk mogelijke manier afscheid van jou nemen.
Ik weet dat het voor jou een afgesloten hoofdstuk is, maar ik heb nog dit laatste gesprek nodig om het voor mij ook te kunnen afsluiten. Dus, alstublieft, denk er eens serieus over na om nog een laatste keer samen te komen. Als je meer tijd nodig hebt vooraleer je dit gesprek kan voeren, wil ik je echt alle tijd geven die je nodig hebt. Maar als je bij je standpunt blijft dat je me niet meer wilt zien, zou ik graag hebben dat je me hier een degelijke, plausibele reden voor geeft. Want ik ben er echt van overtuigd dat het mij enorm vooruit zou helpen. En als ik eerlijk ben, denk ik dat het voor jou ook goed zal zijn. Wie weet leer je wel (nog) nieuwe inzichten voor je toekomstige relaties.

Y

Ps. Ik weet niet of het het geval is, maar als je al een nieuwe vriendin hebt, kan ik me voorstellen dat je dit eerst met haar wil bespreken. Maar misschien vindt ze het na het lezen van deze brief wel een goed idee? In ieder geval zijn volgende woorden aan haar gericht: Het is helemaal niet mijn bedoeling om tussen jullie in te komen staan. Het enige wat ik eigenlijk echt wil, is XXXX gelukkig zien. Als dat niet met mij kan, hoop ik oprecht dat het met jou wel lukt!

Bijlage
Ik heb geleerd dat ik het voorbije semester, en eigenlijk sinds de start van corona, me niet goed heb gevoeld. Ik had meer moeite met de lockdown dan dat ik op dat moment dacht. En in plaats van hieraan te werken ben ik weggevlucht in het enige, leuke, stabiele dat ik op dat moment had, namelijk jou. Maar vorig semester is het echt de spuigaten uitgelopen. Ik voelde mij niet thuis op mijn kot, ik kon mijn draai niet vinden aan de de unif, ik was gestresseerd om allerlei dingen die eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn,… Kortom is was ongelukkig. Ik wist het alleen nog niet zelf, omdat ik jou nog had. Bij jou heb ik mij altijd veilig gevoeld. Jij zorgde altijd voor een rust en kalmte over me en als ik bij jou was, verdwenen al mijn zorgen. Maar ergens voelde ik wel dat er iets niet klopte, maar in de plaats van naar dit gevoel te luisteren, heb ik me meer en meer vastgeklampt aan jou. Ik had stress voor iets, ik vroeg jou om raad; ik was alleen, ik vroeg jou om te discorden;… In de plaats van eerst zelf na te denken over of het ten eerste wel relevant was en of ik er jou wel mee kon lastig vallen. Ik ben jou eigenlijk echt uit het oog verloren. Ik was alleen maar bezig met mezelf. Ik weet dat jij ontzettend je best hebt gedaan om mij blij te maken en om er te zijn voor mij. Maar ik heb het je niet in oprechte dank afgenomen. Zo was ik bijvoorbeeld écht heel erg blij met ‘de telescoop’. Ik vond het echt goed gevonden. En normaal zou ik hier echt bijna overenthousiast op gereageerd hebben. Maar op dat moment heb ik gewoon dankjewel gezegd. Ik denk dat ik op dat moment gewoon niet meer enthousiast kon worden. Ik weet dat jij enorm je best hebt gedaan om mij gelukkig te maken, maar ik heb me nu gerealiseerd dat dit iets is dat ik voor mezelf moet oplossen. Momenteel ben ik hier ook volop aan aan het werken. En ik moet zeggen dat het eigenlijk wel redelijk goed lukt. Ik ben contact beginnen zoeken met de mensen van mijn kot; in mijn richting zijn we momenteel maar met 25, dus die heb ik ook al beter leren kennen; ik heb een loopmaatje gevonden; ik ben terug meer met muziek bezig; ik heb een lidkaart van de bib;… Ik ben mijn leven terug weer zelfstandig aan het invullen en ik merk dat ik elke dag een beetje meer gelukkiger kan worden met mezelf. Het enige waar ik momenteel echt enorm veel spijt van heb en waarvoor ik mezelf wel honderd keer tegen mijn eigen kop kan stoten, is dat ik onze breuk als wake-up call heb nodig gehad… Ik heb er zo’n spijt van dat ik er niet meer voor jou ben geweest. Ik weet nog dat je me ooit hebt gezegd dat je het zo leuk vond dat ik goed naar jou kon luisteren en dat je jezelf volledig op je gemak voelde bij mij. Ik zou je zo graag dit gevoel willen teruggeven. Vorig semester was ik niet mezelf. Waarschijnlijk zul je het moeilijk geloven maar eigenlijk ben ik een vrij onafhankelijk persoon en juist heel zelfstandig. Al mijn hele leven heb ik nood aan mijn eigen plekje en momenten van rust, waarbij ik op mijn eentje ben. Waarom ik vorig semester dan juist zo aan jou heb gehangen, weet ik eigenlijk niet. Ik denk omdat ik nog nooit zoveel om iemand heb gegeven dan om jou. Dat ik jou niet wou verliezen, maar tegelijk ook merkte dat de communicatie tussen ons steeds minder werd. Wat op zich logisch is, want ik was zo met mezelf bezig, dat ik niet meer zoals mezelf kon communiceren. Wat ervoor gezorgd heeft dat ik jou juist meer wegduwde, maar ik zag dit niet. En zo zijn we, denk ik, in een soort van vicieuze cirkel beland, die jij dan uiteindelijk doorbroken hebt…
Ook over het feit dat je aangaf dat de situatie met je mama één van je redenen is, wil ik je het volgende nog meegeven: Je zult het misschien niet geloven maar tijdens de examens had ik het idee gekregen om eens iets alleen met je mama te doen, bv. een keer een breiles vragen of eens gaan shoppen,…om een betere band met haar te krijgen. Maar door mijn egoïsme en zelfmedelijden van dat moment heb ik je dat toen nooit verteld. Op dat moment dacht ik dat ik dit wel een andere keer kon vertellen, maar helaas is dit niet meer mogelijk geweest.
Vlak na onze breuk wist ik niet zeker of ik jou als persoon miste of gewoon iemand om een relatie mee te hebben. Nu weet ik zeker dat het jou als persoon is. Ik voel me niet meer eenzaam als ik alleen ben, maar ik mis nog wel steeds jou. Ik mis het om te weten hoe het met je gaat; ik mis het om te luisteren en kijken hoe jij met je muziek bezig bent; ik mis het om naar jou te kijken als je geconcentreerd naar je computerscherm kijkt; ik mis het om je armen om me heen te voelen; ik mis het om er voor je te zijn; ik mis je grappige mopjes die je me altijd doorstuurde; ik mis het om je te horen vertellen over je dag; ik mis het om samen gezelschapsspelletjes te spelen; ik mis het om van jou te verliezen met schaken; ik mis het om diepe gesprekken te voeren; ik mis het om hand in hand een wandeling te maken; ik mis het om bij je thuis te zijn; ik mis het om samen te racen; ik mis het om samen een serie te kijken; ik mis het zelfs om magic the gathering van jou te leren;… Kortom is mis jou!
Ik dacht altijd dat ik pas voor je ben gevallen op het moment dat we samen op dat ene bankje zaten. Maar nu heb ik me gerealiseerd dat ik volgens mij al vanaf het eerste moment dat ik met jou heb gesproken een stiekeme crush op jou had, alleen heb ik dat nooit zelf gerealiseerd. Ik kan me op dit moment volgens mij (bijna) elk moment herinneren dat we elkaar ooit zijn tegengekomen en/of gesproken hebben. Ik moet toegeven dat ik volgens mij altijd al wel stiekem hoopte dat jij tegen mij zou praten of dat ik blij was als je een keer naar me zwaaide. Dus ik denk dat je al langer in mijn systeem zit dan dat ik ooit heb durven toegeven…
Het liefste wil ik gewoon dat je gelukkig bent. En na onze breuk heb ik lang gedacht dat ik jou niet gelukkig kan maken en dat je gelukkiger zou worden met iemand anders. Maar ik heb me gerealiseerd dat ik volgens mij jou wel gelukkig zou kunnen maken, mits ik terug zelfstandiger word, we meer rekening houden met jouw noden en we in het algemeen meer communiceren. Of dit wel of niet het geval is, weet alleen jij… Maar geloof me, als ik ooit nog de kans zou krijgen, zou ik er alles aan doen om jou gelukkig te maken.
Ik heb op zich nooit geloofd in ‘de ware liefde’, maar ik denk dat wat ik voor jou voel wel dicht hierbij in de buurt komt. Ik heb nog nooit zoveel om iemand gegeven als om jou…
Ze zeggen altijd dat je pas weet wat je mist als dat er niet meer is. Wel bij mij is dit zeker en vast het geval. Ik mis alles aan jou, zelfs de zaken waarvan ik vroeger altijd dacht dat dat jouw dingen waren en ik ze er maar bij moest pakken. Zo vind ik het bijvoorbeeld echt jammer dat ik nooit een dnd-sessie heb kunnen meevolgen of dat we nog nooit samen een anime film hebben gekeken. Niet zozeer omdat ik me plots gerealiseerd heb dat dit echt iets voor mij is, maar eerder omdat ik weet dat dit dingen zijn die jij leuk vindt. En ik heb spijt dat ik niet eerder de kans heb genomen om ze te leren kennen. Want eigenlijk wil ik gewoon alles volledig leren kennen wat jij leuk vindt, eigenlijk wil ik jou gewoon nog beter leren kennen…
Ik hou nog van jou…