Dit zijn de momenten die wel allemaal wel vrezen. De dips. Het moment waarop het extra duidelijk wordt dat het volledig voorbij is en nooit meer als vroeger zal worden. Ik wou dat we in ruzie uit elkaar gegaan waren, dan had ik het nu niet zo moeilijk. 't Duurt nu al zo lang en ik voel precies nog geen cent beter. Wanneer neemt het af? Wanneer zal ik eindelijk terug vrij zijn?

Zelfs met dit mooie weer spookt hij nog door mijn hoofd.
Of misschien juist door dit mooie weer, er komen zoveel herinneringen naar boven van vakanties en samen genieten van de zon, wandelingen door het park, naar het strand...
Het zal er ook wel mee te maken hebben dat een paar dagen geleden eindelijk mijn laatste meubels uit zijn appartement zijn gehaald. Ik heb nu echt zo sterk het gevoel dat ik weer contact moet opnemen. Ik weet niet waarom, of ik hem voor de zoveelste keer zou willen uitmaken voor alles wat lelijk en gemeen is of om te vragen hoe hij zich voelt, nu ik nog definitiever uit zijn leven ben. Het was altijd zo'n soort reserve: mijn meubels staan daar nog, dus we moeten nog wel een keer contact hebben. Dat gaat nu dus niet meer door.

ik probeer te accepteren dat het gedaan is.
Dat ik verder moet met mijn leven.
Dat ik ooit iemand zal vinden dat beter is.
Dat ik ooit opnieuw even gelukkig zal worden en ooit opnieuw ware liefde zal vinden.
Ik probeer het allemaal achter mij te laten.

Maar het lukt mij niet.
3 overgelukkige jaren gehad en nu volgt een lange periode van rouw.

Ik blijf het gevoel hebben dat het wel iets had kunnen worden.
Was ik alleen maar iets meer ervaren geweest.
Eerste relatie en pas na de breuk dat je veel leert.
Of het iets zou geworden zijn met de ervaring en kennis die ik nu heb, zal ik nooit weten.

Ik lees hier zoveel verdriet, pijn, boosheid en vele andere emoties.... Heb hier zelf ook geschreven en nog..
Ik geloof dat ik nu zelf uit mijn liefdesverdriet geklommen ben. En eigenlijk wil ik dat positieve nieuws ook met jullie delen. Want het kan voor mensen die nog heel diep in het liefdesverdriet zitten heel veel hoop scheppen.
Het is soms een hele lange weg, maar je komt er weer bovenop. Je vergeet die ander niet, dat hoeft ook niet, maar ik kan nu terugkijken op een periode zonder dat ik er pijn of verdriet van voel...

Heel langzaamaan ga je stapje voor stapje vooruit... Eerst voel je je al een dag helemaal goed... later al drie dagen achtereen. Nog wat verder denk je niet eens meer dagelijks aan je zgn grote liefde en zo ben je stapje voor stapje omhoog aan het krabbelen!

Een week geleden is het nu, ik kwam thuis van mijn avondstudie, zij was naar een waarzechster geweest. We spraken over haar, over haar familie haar werk, toen heb ik de vraag gesteld, en wat zij ze over ons? Ik weet niet meer wat ze verteld heeft het enige wat ik voelde was opluchting en ontzettend veel verdriet, en zij "dit is het dan" geen we gaan het proberen van ons beide niet. Ineens waren we uit elkaar.

Ze was niet tevreden met haar hele leven, alles moet anders zij ze, dit speelde al langer en we hadden al eerder op dit punt gestaan, maar niet dat we zeiden dit was het dan.

Ik ben altijd graag thuis en ook graag alleen, terwijl zij altijd weg wil met vrienden afspreekt en zo min mogelijk thuis wil zijn. voor mijn gevoel dan. En altijd was het we hebben te weinig samen, dus wilde ze uitwaaien in scheveningen, lange wandelingen en filosoferen, ik kon dat niet werd er soms moe van wilde rust aan mijn kop.

Ik gaf haar al mijn liefde
en hield van haar oprecht
Dat alles nu ineens over is
realiseer ik me nog niet echt

Was alles dan een luchtbel
al die jaren met elkaar
Waren al die lieve woordjes
die zij zei dan niet echt waar

Van de één op de andere dag
was zij niet meer verliefd
Hield zij niet meer van mij
en ik voelde me gegriefd

Maar ik verlies nu niet de hoop
want eens komt echt de dag
Dat ik de ware vrouw voor mij
in mijn armen sluiten mag

... Ik weet nu dat ik moet breken met mijn verleden,.. het doet teveel pijn om daarmee in mijn hoofd te blijven zitten en daarbij, er is nu iemand in mijn leven die mij het tegendeel laat zien van wat ik dacht dat waar was.
Afscheid van wie ik was, de kwade blik in mijn ogen, de "James Hetfield" pose, zij is het waard. ik kan nooit afscheid nemen van mijn idealen etc....
Maar ik wil niet meer me zo verloren en alleen voelen als ik me al veel te lang heb gevoeld.. i've waisted too much time on a bullshit smoke-screen that people made for me..
Dus ik breek met die gevoelens, die link.. ik zal me ongetwijfeld nog wel 's klote voelen..