Een hele tijd ging het goed. Mijn ex en ik hadden helemaal geen contact met elkaar. Ik ontweek haar bewust door niet meer in ons huis aanwezig te zijn en door op het werk haar afdeling te mijden. Dit werkte goed voor mij, enkel wanneer er iets geregeld moest worden nam ze contact op, telefonisch.

Vandaag was het anders; ze kwam me zoeken op mijn afdeling, iets wat ze maar heel zelden deed, zelfs toen we nog samen waren kwam ze me bijna nooit opzoeken. Ik stond dan ook verbaasd te kijken toen ze ik me omdraaide nadat ik mijn naam hoorde roepen. "wat is er?" stamelde ik verbaasd. Ze kwam eventjes doorgeven dat er vanmiddag een taxatie zou zijn van de kopers, dat ik het maar even wist. Meer dan "ja, oke..." kon ik niet als antwoord geven (wat had ik anders moeten zeggen?). Vervolgens vroeg ze of ik deze week in het huis zou zijn. Ik: Nee, waarschijnlijk niet, waarom? Zij: Ik wilde je vragen of je me wilde helpen met het naar beneden brengen van de wasmachine... Waaaat??? haar helpen met verhuizen??? Waar haalt zij het lef vandaan om dat van me te vragen!?! Ik: M. kan je toch helpen? Zij: Ja, maar ik weet niet of hij van jou binnen mag komen. Ik: Je kijkt maar wat je doet, ik help in iedergeval niet mee. Zij: oke dan. Wil ze tot het laatste moment gebruik van me maken ofzo? moet ik haar helpen uit mijn leven te stappen? Zie ik er soms zo stom uit??? Ik keek haar nog even aan, en daar toverde ze weer zo'n oude vertrouwde glimlach op haar gezicht, een lach die ik lang niet gezien had en ook mistte. Terwijl ze zo lachte liep ze weg, ik draaide me om en ging weer aan het werk. Inwendig begon het weer te rommelen, het deed me pijn die lach te zien. Nu nog blijft dat beeld hangen... en het blijft me wat doen.

Nog maar 7 dagen voordat mijn ex de sleutel krijgt van haar nieuwe woning, een woning die "toevallig" in dezelfde straat staat als waar mijn "vriend" woont. Ze worden dus buurtjes...gezellig!

Inmiddels is ze begonnen met het inpakken van de rest van haar spullen. Het meeste was nog niet eens uitgepakt van onze laatste verhuizing, precies een jaar geleden. Vele dozen en bakken staan klaar voor vertrek en uit verveling rommel ik maar wat door de dozen heen. Alles wat ik zie in deze dozen heeft wel zo'n beetje een verhaal en/of geschiedenis. Knuffels, bergen knuffels van Winnie the Pooh, gegeven op verjaardagen, feestdagen of gewoon zomaar. Foto's van vakanties, uitjes, feestjes, de katten, haar eerste flatje, ons eerste flatje. Kaarten; verjaardags kaarten, kerstkaarten, verhuiskaarten (veel geluk in jullie nieuwe woning...yeah right!) Allemaal herinneringen aan betere tijden, weggestopt in dozen om over een paar dagen ergens op een stoffige zolder neergekwakt te worden. Ik sluit de dozen en laat ze voor wat ze zijn, slechts herinneringen...

..."ons" huis is zo goed als verkocht, afgelopen dinsdag werd het koopcontract getekend. Gevolg: een aanzienlijke restschuld omdat we nog geen jaar in het huis hebben gewoond en dus de KK er niet uit hebben kunnen krijgen. De overdracht is 1 juni, dus voor die tijd moet alles geregeld zijn.

Ik zou eigenlijk blij moeten zijn dat het zo snel gegaan is, hoewel snel? toch een half jaar voor een zo goed als onbewoond huis betaald. De kosten hiervan?... niet over nadenken...te veel... En toch, ondanks het feit dat ik binnenkort helemaal van mijn ex los ben, heerst er nog altijd een soort van woede. Een woede die gisteren wederom de kop op stak, heel de nacht door ging en nu nog steeds aanwezig is. En waarom ben ik dan nog steeds zo boos? Ik weet het niet, ik hou het maar op onbegrip. Niet kunnen en misschien ook niet willen begrijpen wat mijn ex en mijn vriend mij hebben aangedaan. Hoe konden ze? Ik kan het mezelf niet voorstellen. Plaats jezelf eens in de situatie van mijn vriend. Zou je met de ex van je beste vriend, waarmee het pas een paar dagen uit is en waarvan je weet dat hij helemaal kapot aan het gaan is, het bed in kunnen duiken? Hem bewust leugens vertellen? Ik heb mezelf in deze positie proberen te plaatsen en ik begrijp niet dat hij dat heeft kunnen doen! Dat hij zijn normen heeft kunnen laten vervagen dat hij een vriendschap die veel langer duurde dan de relatie van zijn vriend kapot laat gaan? Hij die beweerde dat hij altijd teveel aan anderen dacht en nooit aan zichzelf. Praatjesmaker..."Het had niet mogen gebeuren", dat zinnetje blijft me achtervolgen, blijft door mijn hoofd heen galmen. Beiden kwamen ze elke keer weer met dit zinnetje op de proppen, alsof ze het afgesproken hadden. "We hebben nog niks met elkaar, we kunnen het gewoon goed met elkaar vinden", nog zo'n zinnetje wat ze beiden ingestudeerd hebben, het was ergens wel grappig om ze dat te horen zeggen, afgesproken werk? misschien.

Bijna half 2 in de nacht en in ben kwaad! Boos om wat ze me geflikt hebben stelletje !@!>!!!!*&^% !!!! Val kapot ofzo!

Eventjes geloofde ik...
Eventjes hoopte ik...

Eventjes geloofde ik in en hoopte ik op iets... wat er niet was.

De man met de hamer...strikes again!

8 december 2005, de dag dat mijn leven zoals ik hem kende werd stil gezet. Na twaalf jaar samen te zijn geweest waren de woorden "ik heb geen gevoelens meer voor jou" de boodschap: het is voorbij!
Met deze woorden verliet ze die dag ons huis, mij achterlatend met mijn verdriet. Liet ik dit zomaar gebeuren? Nee, natuurlijk niet! Na een uurtje begon in haar tevergeefs te sms'en en te bellen, echter geen respons. Laat op de avond kwam een berichtje: "laat me maar even?¢‚Ǩ¬¶". 8 december 2005: "ik heb geen gevoelens meer voor jou", deze woorden zouden me de komende weken kwellen.

Heb ik dan geen actie ondernomen? Heb ik dan niet gevochten? Heb ik er niet alles aan gedaan om het weer in orde te krijgen? Zeker! De gehele maand december heb ik getracht haar te overtuigen dat we opnieuw zouden kunnen beginnen, heb haar gesmeekt om die ene kans. Zou destijds alles hebben gedaan om haar bij mij te houden. Maar alles was zonder resultaat, ze bleef bij haar beslissing. Ondertussen ging ze steeds meer weg en bleef ze steeds vaker overnachten bij mijn beste vriend.

Het werd weer eens tijd dat ik in ons huis ging kijken, ik slaap per slot van rekening al bijna een week bij mijn ouders. Even een beetje opruimen, post sorteren, schoonmaken zover dat nodig is. Dus vanmorgen mijn rugzak ingepakt met wat kleding er een paar dagen te kunnen verblijven. Ik zou na het werk eerst naar de stad gaan om wat te kopen en daarna zou ik naar het huis gaan?¢‚Ǩ¬¶Het huis?¢‚Ǩ¬¶klinkt bijna als een griezelverhaal?¢‚Ǩ¬¶

Dus, 15:00u van de werkvloer af omkleden en naar buiten?¢‚Ǩ¬¶onderweg naar buiten kreeg ik een tik van een sleutelbos in mijn zij. "He! Leef jij ook nog?¢‚Ǩ¬¶", het was mijn ex die eens een keer niet eerder weg was. Ik antwoorde met: "ja, ik ben er ook nog" en liep verder naar de fietsenstalling. Ik liep wat sneller, en liep dus van haar af. "ben je chagerijnig ofzo?" beginnen we weer dacht ik?¢‚Ǩ¬¶."nee, ik ben niet chagerijnig, ik heb alleen een beetje haast" zei ik en liep verder. In de stalling vroeg ze me of ik nog naar het huis toe ging en of dat ze een bord moest verplaatsen wat in de tuin stond (TEKOOP bordje). Ik ging gewoon verder met het pakken van mijn fiets?¢‚Ǩ¬¶en antwoorde terwijl ik bezig was?¢‚Ǩ¬¶ Zij bleef maar vragen om ditjes en datjes en ik fietste maar weg nadat ik haar gegroet had. Deze keer had ze geen haast leek het wel, want normaal gesproken gaat ze er als een speer vandoor.. Deze keer was ik het die een beetje doorreed?¢‚Ǩ¬¶. Bij de poort van het bedrijf ging zij richting het huis (voor de katten) en ik ging de andere kant uit, richting stad.