Bonk!, Bonk!, Bonk! Het lijkt wel of een klein mannetje met een grote moker zichzelf uitleeft in mijn hoofd.
Het begon afgelopen nacht al; te laat naar bed terwijl ik vorege dienst heb (05:00u opstaan)'. Uiteraard veel te weinig en slecht geslapen. Op het werk ging het proces verder, kreeg pijn in mijn nek en een beginnende hoofdpijn was geboren. Nu 12 uur en enkele paracetamolletjes later zit ik in een schemerige kamer (fel licht kan ik even niet hebben) en zit voor de verandering over iets anders te denken dan mijn ex. Alhoewel, het/hij heeft er wel mee te maken...

In het hele gebeuren ben ik dus een vriend kwijtgeraakt, eigenlijk mijn enigste echte vriend die ik had. Hij heeft dingen voor mij geheim gehouden(Hij wist dat mijn ex hem leuk vond maar vertelde me niks, ook niet toen ik het hem op de man af vroeg), hij heeft tegen me gelogen (Vertelde leugens over iets wat ik zwart op wit in handen had). En hij is met haar naar bed geweest (geen uitleg nodig neem ik aan). Behoorijk serieuze dingen die niet in een hechte vriendschap van 16 jaar thuis horen.

Zoals sommigen wellicht wel zullen weten heeft mijn ex mij verlaten omdat ze geen gevoelens meer voor mij heeft maar des te meer voor mijn voormalige beste vriend.

Als ik zijn woorden mag geloven, voelt hij niks voor haar maar is wel met haar het bed in gedoken. Uit lust zegt hij en omdat mijn ex zichzelf bij hem opdrong. Hij ziet enkel als "maatje" en "geeft" om haar.

Momenteel zit ze bij hem, wachtend op nieuwe woonruimte, of ze wat met elkaar hebben is mij niet helemaal duidelijk.

Maar goed... Onderstaand stukje is van Binas
"...het is niet gezond van de ene relatie in de andere in de andere te gaan. Ga voor iemand die vrijgezel is en bewust voor je kiest..."

Het werk zit erop en bah, het is weer weekend! Wanneer is het weer maandag??? Dat is mijn gedachtengang nu op dit moment.

Op het werk behoorlijk lastig gehad, hoe het komt weet ik niet, maar moest constant aan mijn ex denken, heel stom want we werken bij hetzelfde bedrijf in dezelfde ploeg en onze afdelingen grenzen aan elkaar, dus ze is op loopafstand. Maar ik mijd bewust haar afdeling.

Gisterenavond nog foto's op de computer bekeken van haar, daarop zag ze er nog zo gelukkig uit en keek ze nog zo vrolijk. wat is er toch in die paar maanden gebeurd? Wat ging er toch door dat koppie van haar, wat waren de gedachten dat haar tot deze beslissing hebben toegezet? Als ik haar nu zie dan is ze alles behalve de persoon die ik op die foto's zie. Ze ziet er nu alles behalve gelukkig uit, ronduit slecht, geirriteerd en moe. Was het dan zo slecht die laatste paar maanden dat het voor haar niet meer hoefde? Oke, het huis was niet wat we hoopten dat het zou zijn, maar ook daar konden we toch ook samen een oplossing voor zoeken? Waarom gaf ze toe aan haar verliefdheid en liet ze die gevoelens de overhand nemen?

Ik kan me daar nu toch zo kwaad om maken!

Eergisteren tegen haar gezegd dat ik een nachtje bij mijn ouders zou blijven vanwege een vroege afspraak die dag. Vroeg haar nog: hebben de katten voldoende te eten? Ja, zegt ze, en ik kom vanavond na het werk ook wel even langs voor ze.

Wat blijkt: Heeft madam ze 36uur alleen gelaten, niks geen 's avonds na het werk even langs komen, niks geen volgende dag even langs komen. Pas vanavond is ze langsgeweest (10 minuutjes!!! ff voeren en wegwezen, nee ik was niet thuis anders had ik er zeker wat van gezegd...) Ze had weer eens een vrije dag...dan zal het "vriendje" d'r ook wel een gehad hebben.

Mijn gevoelens kunnen haar blijkbaar NIKS SCHELEN!!! Zit nu weer met een brok in mijn keel, verdorie! rotmens!...

Komt ze net hier binnen met een paar tassen, voer voor de katten en eens tas met ingepakte cadeautjes (!!!) Deze zullen ongetwijfeld NIET voor mij zijn!

Het kan haar dus niks schelen dat ze met cadeaus voor hem hier binnenkomt niet eens de moeite doen om ze uit het zicht te houden of wat dan ook! Begrijpt ze dan niet hoeveel pijn me dit doet? doet ze het express om me te kwetsen? Of wat???...

Kan wel janken nu! maar probeer me maar groot te houden, Man, dit doet PIJN!!!!!!!

Een vreemd gevoel overvalt me nu ineens, het is heel raar bijna eng zelfs. Het gevoel laat me denken over: Heb ik eigenlijk wel echt van haar gehouden? Vreemde gedachte, vooral als ik ga kijken wat ik nu allemaal doormaak...

en nu echt slapen!

Zo, het weekend is alweer bijna voorbij, nog een paar uurtjes te gaan... Gelukkig heb ik volgende week late dienst en kan ik lekker de hele week uitslapen!

Zojuist was ex weer geweest, ditmaal niet sjaggerijnig maar weer eens "aardig en vrolijk" [zucht!]. Ze probeerde (volgens mij) een gesprek te beginnen maar ik had daar niet zo'n behoefte aan en ging gewoon verder waar ik mee bezig was en beantwoorde haar vragen kort en direct. Het leek er althans op dat ze een gesprek probeerde te beginnen want ze vroeg weer enkele keren: "wat is er" als ik toevallig haar kant uit keek.

Voordat ze na een kwartiertje weer vertrok deelde ze nog even mee dat ze morgen voor het werk nog even langskwam en of dat ze de container(kliko) voor moest zetten, in mezelf dacht ik: fijn, wat moet ik daarmee? Je hebt de sleutels dus je kan binnen. En de container, die zet ik zelf morgen wel voor de deur! Yuk! doe niet zo hulpvaardig!!! Je doet alsof er niks aan de hand is...