...Lang geleden, voor mij wel op dit moment, dat ik hier iets postte. Wel 8 dagen (!!!) nu waren van die dagen 5 "gedwongen" maar toch...

Wat is er zoal gebeurd?... vanalles...

Zaterdag hield onze makelaar een open huizen route en ons huis stond ook in deze route. Dit houd in dat iedereen ons huis zonder afspraak kon komen bezichtigen. Hiervoor moesten wij zelf wel aanwezig zijn. Zogezegd, zogedaan, zaterdag morgen om 10:00u waren we beiden in het huis aanwezig om potentieele kopers eens lekker te maken. Welgeteld kwamen er 3 koppels opdagen, gelukkig 3 meer dan een ander huis in de route welke geen enkele bezoeker mocht ontvangen. Gedurende de tijd dat mijn ex en ik samen in het huis aanwezig waren probeerde ik gewoon normaal en vriendelijk tegen haar te doen; vroeg haar of ze wat wilde drinken of eten maar dat wilde ze geen van beide, ze at liever een mueslireep die al een tijdje in de kast lag te verstoffen... Er hing dus een beetje een vreemde sfeer, ik die (volgens mij) gewoon deed en zij die (in mijn ogen weer)afstandelijk bleef. In de tijd dat we aan het wachten waren pakte zij haar overgebleven spullen in, want ze had een huis aangeboden gekregen (!!!) en waar? Nou, in dezelfde straat als dat mijn "vriend" woont..."Goh! is dat nou niet toevallig!" was mijn antwoord toen ze het me vertelde. Zij meteen in de verdediging: "daar kan ik ook niets aan doen", "Je hebt de wijk toch moeten opgeven" was mijn antwoord." Toen zweeg ze... Ik ging maar weer achter mijn pc zitten om voor de zoveelste keer een verwoede poging te doen om in te loggen op ldvd.nl. Om 15:00u was het wachten voorbij en gingen we beiden weer weg...

Hoe snel raak je aan iets verslaafd?... Nou, snel dus. Dat merkte ik enkele dagen geleden toen ldvd niet meer bereikbaar was.

Gelukkig nu weer gedeeltelijk online (mis alleen de persoonlijke berichten nog).

Toppie Thijs en crew!

Wesley

...het gaat snel, misschien wel te snel...mijn verwerkingsproces. Het lijkt TE goed te gaan.Ben bang voor een grote val...

Wesley

...de eerste werkdag zit er voor de meesten al weer bijna op terwijl ik dit schrijf. Voor mij moet het nog beginnen; over een uurtje mag ik weer.

Afgelopen weekend heb ik me mogen vermaken op het eerste verjaardagsfeestje van mijn nichtje. Een dag van te voren al aanwezig om samen met haar ouders een beetje voor te bereiden; versieren, zitplaatsen regelen, koken, schoonmaken... 's avonds toen de kleine al naar bed was een beetje indrinken om de stemming er al een beetje in te krijgen

De volgende dag (ik was er blijven slapen)was het alweer vroeg dag, de kleine moest eten en liet dat merken ook! Heb niet het gevoel gehad dat ik had geslapen maar ach... Nog snel wat dingetjes doen en toen kwam het eerste bezoek al inclusief kiddies... Aan de stroom bezoekers leek geen eind te komen en al snel was het huisje vol en de vloer veranderd in een waar slagveld, waar je ook liep of stond, overal kwam je wel speelgoed tegen en als je er al niet over struikelde of uitgleed kreeg je wel wat naar je hoofd geworpen Nu mocht ik daar EN de kids entertainen EN foto's maken...iets teveel van het goede want ik had het er maar druk mee, elk cadeautje wat uitgepakt werd moest vastgelegd worden, de taart, foto met Oma, met tante...jezelf staande houden was dan ook niet makkelijk, zo kreeg ik de vloer op een gegeven moment wel van heel dichtbij te zien toen een verdwaalde barbie mijn pad kruistte

Dit gaat de verkeerde kant uit!!!

Het praten met elkaar haalt verkeerde gevoelens bij mij naar boven. Ik doe te aardig tegen haar, ben te vriendelijk. ZIJ heeft mij pijn gedaan, dat mag ik niet vergeten, dat moet ik niet vergeten! Ik moet haar niet meer zien! Beter blijf ik weer een tijd bij mijn ouders... <>

Nu de verkoop van ons huis in volle gang is, neemt het contact tussen mij en mijn ex toe. Wie geeft de sleutels af bij de makelaar, wie maakt er even schoon, "wil je dit papier even ondertekenen", even laten weten dat er weer een bezichtiging is... en zo nog meerdere dingen.

Voor mij is zoveel contact met haar op dit moment gevoelsmatig nog behoorlijk lastig en het geeft een gevoel van pas geheelde wonden die weer een beetje worden opengetrokken. Ik voel me weer een beetje "soft" worden (zie een blogje eerder). Ik merk dat ik mezelf voor de gek aan het houden ben door het contact met haar als fijn en prettig te ervaren, hier moet ik mee ophouden. Het contact moet voornamelijk praktisch en zakelijk zijn...maar het blijft toch knap lastig dit mezelf voor te houden en niet naar die andere kant te neigen...

De maanden nadat mijn ex onze relatie heeft beeindigd had ik een bepaald gedrag tegenover haar. Ik was en deed afstandelijk, onverschillig, kil en soms zelfs behoorlijk bot (eigenlijk een beetje hetzelfde zoals zij zichzelf gedroeg). Dit ging me eigenlijk best goed af en had niet het gevoel dat ik iets verkeerds deed (maar dit is niet de aard van het beestje dat Wesley heet).

De laatste tijd begin ik mezelf erop te betrappen dat ik bovengenoemd gedrag niet of bijna niet meer vertoon. Op sommige momenten lijk ik zelfs vriendelijk en normaal met haar te praten (als we praten). De boosheid, wrok of hoe je het ook mag noemen lijkt langzaam af te nemen, uitzonderingen daargelaten. Nu had ik vandaag zelfs een moment van medelijden met haar. Uitleg: Maandelijks boekt ze een bedrag naar mijn rekening over om zo de helft van de hypotheek te betalen welke volledig van mijn rekenig afgaat. Afgelopen maand hebben we kosten gemaakt voor het huis, welke ik heb voorgeschoten. Nu is het moment aangebroken dat ze weer moet overmaken, maar dit bedrag is door deze kosten aanzienlijk hoger dan normaal. Met enige moeite overhandigde ik dan ook het papiertje met het totale bedrag. Ik weet dat ze gewoon de helft moet betalen, maar vind het niet leuk om het te moeten vragen. Financieel heeft ze het goed, werkt als ik 3 ploegen en ons salaris is nagenoeg gelijk. Maar toch...medelijden...of is het iets anders?