Vandaag over een aantal uren is het dan zover; de overdracht van "ons"huis, het op ons nemen van de restschuld en voor mij ook het afsluiten van een hele ellendige periode. De handtekeningen die ik ga zetten zullen zoveel meer zijn dan alleen een krabbeltje. Op de een of andere manier gieren de zenuwen nu door me heen, kaken stijf op elkaar alsof ik een pilletje op heb...
Laat het maar snel achter de rug zijn want ik ben op!!!

Wesley

Het is haast een week geleden dat ik een heftige ruzie met mijn ex heb gehad, tijdens de ruzie liepen de emoties hoog op aan beide kanten, zowel ik als zij waren behoorlijk door het lint gegaan.

Gisteren ging ik even kijken of er nog post lag voor mij, terwijl ik de poststukken aan het sorteren was zag ik dat er was ingesproken op het antwoordapparaat, na het bericht beluisterd te hebben bleek het de ARBO te zijn. Of ze zo snel mogelijk contact wilde opnemen met hun omdat ze graag wilden weten wat er aan de hand is. Vond het maar vreemd, ze zag er begin van de week niet ziek uit, leek me ook niet xtreem moe, in elk geval geen tekens dat ze de ziektewet in zou gaan of er al in zou zitten. Normaal gesproken is zij niet iemand die zichzelf snel ziek meldt, er moet heel wat aan de hand zijn wil zij zichzelf ziek melden. Hierom verbaasd het me dus heel erg dat de ARBO aan de telefoon heeft gehangen.

Kan ik het zo noemen? Een Heftige ruzie zou er eerder bij in de buurt komen.

Net weer terug uit het lege huis om de conatiner aan de straat te zetten. Wie moest er nu uitgerekend in dat halfuurtje langs komen? juist....ex! Alsof de duvel er mee speelde.

Ze moest haar deel van de papieren hebben zei ze. Ik zei dat ik ze al had ingepakt in dozen en dat ik geen zin had om ze nu uit te gaan pakken. Vroeg gelijk waarom zeze NU moest hebben, ze had al weken de tijd gehad om ze te sorteren. Geen tijd zei ze...en toen knapte er weer iets bij me waardoor er weer een heftige ruzie ontstond waarvan de buren zeker hebben meegenoten. Zij vertelde dat zij het nu ook zwaar had en dat ze inmiddels bij een psycholoog liep en een aantal jaren anti-depressia moest gaan slikken. Als ze dacht dat ik daarvan onder de indruk zou zijn dan had ze het mis. Ik zie dit als een gevolg van haar eigen daden, van haar keuze en van haar wil. "Als je eens wist wat ik nu door moet maken" zei ze, "zoveel erger dan wat jij doormaakt"...Pardon, Sorry? zoveel erger...wat kan er zoveel erger zijn? Jij hebt nu toch je eigen huis, je bent weg van mij, je bent weer alleen zoals je zelf wilde en je hebt mijn beste vriend bij me weggenomen...wat wil je nog meer? Vervolgens begon ze over dat ik ook niet geheel onschuldig was... probeer je nu weer het verhaal te keren??? En ook dat de vriendschap tussen mijn vriend ook al een aantal jaren voorbij was... Hoe kan jij dat weten, omdat ik een paar keer wat over hem gezegd heb wanneer ik me aan hem irriteerde... Weer het verhaaltje omdraaien??? Ook vroeg ze of ik ook nog bij een psycholoog liep en of dat ik mijn kalmeringspillen nog slikte. Ik ben slechts een 5 tal keer bij een maatschappelijkwerkster geweest en in het begin van de breuk heb ik tabletten geslikt om rust te kunnen krijgen, hier ben ik snel mee gestopt omdat ze mijn emoties dusdanig afvlakten dat ik me net een zombie voelde.

Pijn in mijn rug, pijn in mijn armen en handen maar ook een zware last die vab mijn schouders viel; mijn verhuizing.

Vandaag samen met een collega en zijn broer al mijn spullen verhuisd naar een opslagruimte waar alles zal blijven staat totdat ik mijn deel van de ontstane restschuld heb afbetaald welke is ontstaan na het verkoop van "ons" huis. In de tussentijd trek ik weer bij mijn ouders in totdat ik financieel wat meer ruimte heb om weer zelfstandig te kunnen gaan wonen. Vanmorgen rond 11:00u begonnen met laden, het weer hadden we gelukkig mee, nagenoeg geen regen gevallen. Het rijden was geen probleem, het praktisch indelen van de ruimte wel. Het is een box van 27m3 en zie daar maar eens een halve inboedel in kwijt te kunnen. Uiteindelijk gelukt maar de dozen staan wel tot het dak opgestapeld. Maar daar betaal ik dan ook voor. In totaal 2x moeten rijden om alles erin te krijgen. Na een 4 uurtjes werken was het gedaan, huis leeg en de opslag vol.

Pfffff.... ik weet weer eens niet wat er met me aan de hand is. Heel de week geen noemenswaardige prblemen gehad wat emoties betreft, een rustig weekje, dat had het moeten zijn, tot de dag van vandaag.

Misschien ben ik wel gewoon moe, veel dingen gedaan gedaan de afgelopen week, veel afspraken, vroeg op moeten staan terwijl ik een middagshift draai, misschien de opeenhoping van deze kleine dingen maakt dat ik me nu rusteloos voel; ik kan mijn draai niet vinden. Ik ben moe maar kan niet rusten, loop vanaf het moment dat ik binnen ben gekomen heen en weer te ijsberen; onrustig. Zitten hou ik maar een paar minuten vol, dan sta ik weer op en ga weer ergens anders zitten of loop wat heen en weer op de galerij, wordt een beetje gek van mezelf.

Huis half leeg, spullen verdwenen, het echo'ed in de huishamer want ook die is zowat leeg?¢‚Ǩ¬¶
Het ergste wat ik mis zijn de katten?¢‚Ǩ¬¶ heb ze nog niet eens een laatste aai over hun koppie kunnen geven.
Het was een vreemd binnenkomen?¢‚Ǩ¬¶ijzige stilte, alsof je een graftombe binnenstapt, koud en kil?¢‚Ǩ¬¶ het huis oefent een bepaalde druk op me uit, voel me niet fijn, voel me niet prettig hier. Er is hier teveel gebeurt. Het is alsof ik de ruzies in vlagen voorbij hoor komen en toch is het stil, het lijkt wel een film?¢‚Ǩ¬¶ Een leeg glas staat in de wasbak, de asbak is vol, stille getuigen dat ze zijn geweest. De trap op naar boven, slaapkamer?¢‚Ǩ¬¶Leeg op een enkel lampje na?¢‚Ǩ¬¶ logeerkamer?¢‚Ǩ¬¶.kasten leeggehaald, alleen de hangers zijn er nog. Op naar de zolder, ook hier is het leeg op enkele dozen van mij na?¢‚Ǩ¬¶. Zag ik daar een kat? Nee, het leek maar zo?¢‚Ǩ¬¶. He, een doosje?¢‚Ǩ¬¶eens kijken?¢‚Ǩ¬¶ alle sierraden die ze in de loop van de jaren van mij en van mijn ouders heeft gehad, het eerste hangertje wat ik haar gegeven heb, normaal zorgvuldig opgeborgen, ligt nu als een stuk oud ijzer op de bodem van het doosje. Wil ze zogenaamd niks meer wat met mij en mijn ouders te maken heeft gehad in huis hebben? Nou, dan mag je je leven ook wel inleveren meid! Wij hebben je gemaakt tot wat je nu bent, anders zat je nu misschien nog bij je moeder op zolder te kniezen met helemaal NIKS! Ik ga maar weer naar beneden, mijn hobbykamer oogt nog bewoond, hier is niet geweest, alles staat er nog?¢‚Ǩ¬¶ Verder naar beneden, wat heb ik hier verder te zoeken? Niks meer?¢‚Ǩ¬¶het is klaar?¢‚Ǩ¬¶na 5 maanden. Ik ga zo weer terug naar mijn ouders, deze maand slaap ik niet meer in het huis, nooit meer slaap ik in dit huis.

De kogel is door de kerk...mijn ex is vertrokken, een bijna leeg huis achterlatend. Mijn beurt om mijn boeltje in te pakken en de deur achter me voor de laatste maal in het slot te gooien.

Wesley