Hmmmm... zou toch echt denken dat ik in een dip terecht zou komen. Voelde me ellendig en had weer hoop, maar nee het trok weer voorbij. Voel me nu weer net als een 5 uurtjes geleden... slaperig!

Het korte verhaaltje hierbij: Zoals bekend werken mijn ex en ik bij hetzelfde bedrijf, het is dan ook niet te voorkomen elkaar zien. Zo ook deze nacht; ik zag haar op een steenworp afstand op onze afdeling een praatje maken met een van mijn collega's. Toen kwam dat vervelende gevoel opzetten, de pijn, het verdriet, het gemis, de hoop, vanalles leek er door me heen te gaan. Ik was dan ook gelijk uit mijn doen. Toen ze me zag staan keek ze me aan en hief haar hoofd op een manier van: "wat moet je?" of als groet, ik weet het niet, zal daar ook niet achter komen ook. Zij ging weg en ik bleef weer staan, vol emoties. Maakte mijn werk af en ging vervolgens maar even buurten bij een collega, hij gaf me letterlijk en figuurlijk een klopje op de schouder en vreemd genoeg ging het daarna wel weer.

Ik lees hier regelmatig dat men zijn of haar ex wil bellen, om de stem te horen, vragen te stellen of wat dan ook.

Dit heb ik niet! Ik heb geen behoefte om haar te bellen of te spreken. De eerste maand nadat ze het had uitgemaakt had ik het wel heel erg, veel sms'en en bellen. Maar nu, nee, helemaal niet. Ik heb (momenteel)zelfs geen zin in contact met haar. Het vreet alleen maar energie wat ik beter ergens anders in kan steken.

Ben ik nu raar?!? of zou het iets zijn wat nog gaat komen.

Wat zijn mensen toch vreemde wezens.

Voor de verandering eens geen negatieve dingen van mijn kant, maar zelfs zeer positieve (persoonlijk).

Gisteren vroegen 2 collega's van me of ik zin had om met hun mee ta gaan naar een fitness/health center. Ze beschikken daar naast de gebruikelijke fitness en cardio apparatuur over: zwembad, bubbelbaden, sauna en stoombad.

Dit hebben ze in het verleden al vaker aan mij gevraagd maar ik ging daar nooit op in omdat ik behoorlijk verlegen ben en niet durfde (ik ben niet een van de slanksten).
Gisteren was dus weer zo'n dag dat ze aan me vroegen of ik mee wilde gaan, in eerste instantie was het dus weer "nee", maar ze bleven volhouden: het is leuk, ontspannend en je moet sch**t hebben aan wat anderen denken, je bent er toch niet voor hun. Heel de dag hebben ze zo op me ingepraat en uiteindelijk heb ik maar toegegeven.

Enige tijd geleden heb ik hier ergens iets gelezen over "gevers en nemers". Het exacte stukje kan ik helaas niet meer terug vinden.

Zou er iemand bereid willen zijn om dat verhaal nog eens neer te zetten voor mij of een linkje te plaatsen naar het stukje?

Alvast bedankt voor de moeite!

Wesley

Zo, het gaat echt lekker nu! Over moeilijk doen gesproken.

Een kleine uitleg: Ex en ik hebben samen een huis gekocht. Nagenoeg alle lasten worden van mijn salaris betaald, ik hou dus niks over. Andere uitgaven betaalden we van haar salaris.

Vanaf het moment dat ze wegging hebben we afgesproken dat zij maandelijks een bedrag zou overmaken (helft van de kosten van de hypotheek en alles wat daar aan vast zit).
Afgelopen maandag hebben we ons salaris ontvangen. Dinsdag vroeg ik haar of ze wilde overboeken (ik kijk wel was haar reactie), Woensdag vroeg ze om papieren m.b.t. de kosten rond het huis, en wederom vroeg ik of ze wilde overboeken. Vandaag vroeg ik voordat ze wegging wanneer ik eens een keer geld zou zien op mijn rekening. Waarschijnlijk van het weekend zei ze (hij heeft middagdienst en zij ochtend, dus is er zogezegd geen tijd om over te boeken omdat hij haar pasje en code niet weet. Onzin! wacht dan even tot 22:30u dan is hij thuis!)Hier ging ik dus niet mee akkoord en zei dat ik het voor het weekeinde wilde hebben omdat de rekeningen ook niet wachten tot het weekeinde. Ga dan naar de pin zei ik, nee zei ze want ik heb geen zin om heen en weer te rijden (pin automaat is op 2 minuten afstand!!!). Ik zei: je zorgt maar dat het voor het weekeinde geboekt is anders merk je het van het weekeinde wel (ik heb al een idee wat ik ga doen). Toen ze wegging riep ze me nog na: het gaat jou alleen maar om GELD, GELD, GELD!!!

Even snel tussendoor...

Ik noem het voor het gemak maar moeder instinct. Mijn moeder vermoedt (Ik moest haar even bellen om mijn hart te luchtten) dat haar huidige gedrag (zie 1 blogje eerder) wel eens het gevolg zou kunnen zijn van problemen aan haar zijde. Dat het niet allemaal gaat zoals ze hoopte dat het zou gaan. Ze durfde zelfs: "misschien is er een beetje wrijving tussen die twee" in de mond te nemen, maar dat betwijfel ik.

-Welterusten-

Weken heb ik het vol kunnen houden... en maar slikken en maar slikken.

Wat? Nou, dat gesjaggerijn van haar. Dagelijks kwam ze hier binnenstappen met al een sjaggerijnig gezicht opgezet, had ze dat niet dan werd ze het wel door dingen die ik zei of deed. Zo ook vandaag.

We draaien dezelfde diensten in hetzelfde bedrijf maar meestal ben ik eerder klaar en dus ook eerder hier in huis. Vandaag hetzelfde, ik eerder weg, dus ook eerder thuis. Eenmaal thuis kwamen de katten op me af omdat ze, wanneer we thuis kwamen, gevoerd werden. Vandaag duurde het wat langer voordat mijn ex thuis was. Ze moest eerst nog even langs de winkel bleek achteraf. Maar de katten begonnen al te zeuren en ik dacht dat ik ze wel alvast eten zou kunnen geven, verder totaal geen bijbedoelingen ermee gehad. Zo gezegd zo gedaan, ik de eerste gevoerd en alvast voer voor de anderen gepakt. Op het moment dat ik het voer uit de kast pak zie ik dat mijn ex binnenkomt, dus leg ik het voer op tafel zodat zij het kon geven.