Weken heb ik het vol kunnen houden... en maar slikken en maar slikken.

Wat? Nou, dat gesjaggerijn van haar. Dagelijks kwam ze hier binnenstappen met al een sjaggerijnig gezicht opgezet, had ze dat niet dan werd ze het wel door dingen die ik zei of deed. Zo ook vandaag.

We draaien dezelfde diensten in hetzelfde bedrijf maar meestal ben ik eerder klaar en dus ook eerder hier in huis. Vandaag hetzelfde, ik eerder weg, dus ook eerder thuis. Eenmaal thuis kwamen de katten op me af omdat ze, wanneer we thuis kwamen, gevoerd werden. Vandaag duurde het wat langer voordat mijn ex thuis was. Ze moest eerst nog even langs de winkel bleek achteraf. Maar de katten begonnen al te zeuren en ik dacht dat ik ze wel alvast eten zou kunnen geven, verder totaal geen bijbedoelingen ermee gehad. Zo gezegd zo gedaan, ik de eerste gevoerd en alvast voer voor de anderen gepakt. Op het moment dat ik het voer uit de kast pak zie ik dat mijn ex binnenkomt, dus leg ik het voer op tafel zodat zij het kon geven.

Na een (bijna niet hoorbare) "hallo" kwam er meteen uit: Heb jij ze al eten gegeven, zo laat ben ik toch niet. En meteen kwam dat sjagarijnige gezicht tevoorschijn incl. stem.
Ik: Ze hadden honger dus ben ik maar begonnen met voeren.
Zij: Ow, en dan leg je dat voer maar daar zo op de tafel?
Ik: Ja, want ik zag dat je eraan kwam en JA ik leg dat voer zomaar op tafel! (ondertussen was ik ook al geirriteerd geworden).
Zij: loopt zuchtend naar de gang en hangt haar jas op. Zij: Oja, ik wil nog wat papieren hebben, zou je die kunnen printen (ging over geldzaken)?
Ik: Hoezo? geloof je me niet?
Zij: Waar slaat dat nu weer op? Ik wil gewoon een overzicht hebben.
Ik: Hou nu eens op met dat gesjaggarijn van je, ik word daar strontziek van!
Zij: Ja tuurlijk Wesley! (op zo'n toontje van "het zal wel") en ze liep naar boven om de katten verder te doen.

Ik de gevraagde papieren uitgeprint en gegeven, zij naar beneden deed haar jas aan en maakte aanstalten om weg te gaan. Ik dus ook naar beneden om de deur op slot te draaien achter haar. Voordat ze de deur opent zegt ze nog even tegen KAT1: Nou bedank Wesley maar voor het eten! Ze opent de deur (grote glazen schuifpui) en gooit hem met een keiharde knal dicht en draait de hendel nog eens hard om zodat de pui zowat uit de geleiding klapt. Ik, helemaal opgefokt daardoor schreeuwd dat ze normaal moet doen en nog wat dingen wat ik niet meer weet (in iedergeval niet scheldend, want daartoe wil mijzelf niet verlagen). Ze pakt de fiets en loopt kwaad de tuin uit, ook nog een keertje smijtend met de tuindeur.

Ik was kwaad!!!, in mezelf scheldend en vloekend tegen haar... Na een uurtje ofwat gelukkig weer wat rustiger geworden en nu even dit gedoe van me af schrijven.

Al die tijd heb ik dat gedrag van haar kunnen hebben, maar vandaag was de laatste druppel. Ik MOEST er wat van zeggen, of ik het beter niet had kunnen doen is een tweede, maar ik pik het niet langer dat ze zo doet. Dan zegt ze maar helemaal niks meer, niet dat ze dat deed... En ja, vreemd genoeg voelde het goed om even zo tegen haar uit te vallen. Ik heb me al die tijd normaal gedragen, bleef een neutrale houding geven, dan kan ze dat toch ook doen? Zo niet, dan kan ze krijgen wat ze wil, dan ben ik ook niet langer meer mr. niceguy. Ben het nu echt zat om vriendelijk te doen!