Ik heb nu al bijna 4 dagen "weekend" en morgen begint mijn dienst pas op 15:00u dus ik heb voldoende vrije tijd gehad deze dagen. Gisteren nog naar R'dam geweest, beetje winkelen om de tijd te doden.

Het was lang geleden dat ik er geweest was, een van de laatste keren dat ik er was was samen met mijn ex. Het was dus een beetje een lastig dagje voor me, het winkelen was leuk; iets wat ik lang niet gedaan had (voornamelijk kijken en niet kopen ). Wat minder leuk was; de herinneringen die op sommige momenten kwamen. We waren in de tijd dat het echt goed ging met ons vaak in deze stad te vinden en hebben daar goede herinneringen liggen. Heb dan ook enkele keren even diep moeten adem halen toen ik daar zo rond liep.

Zit nog steeds in het ritme van de nachtdienst van afgelopen week, heb nu daarom totaal geen slaap.

Regelmatig kijk ik online naar "ons" huis, beetje in de gaten houden of er binnenshuis geen vreemde dingen gebeuren. Nu zit ik al vanaf donderdagochtend bij mijn ouders en sindsdien heb ik mijn ex nog geen enkele keer het huis zien binnengaan voor de katten. Het is nu zowat zaterdag, dat houd dus in dat ze al bijna 3 dagen alleen zijn. Ze hebben brokjes en voldoende water maar het knaagt toch bij me en ik maak me een beetje zorgen om ze. Ze wist dat ik naar mijn ouders zou gaan, dus dat kan geen excuus zijn.

Zo, net weer terug van mijn 3-wekelijks gesprekje met mijn maatschappelijkwerkster.

Ze vond dat ik snel grote vooruitgang boekte, voornamelijk omdat ik zelf dingen ondernam; nieuwe dingen. Dingen waarmee ik mijn leven weer weer op rails krijg. "je staat niet meer stil zoals een paar maanden geleden" zei ze. Ook vond ze het een grote stap van me dat ik een week geleden dat healthcenter bezocht heb. Jezelf accepteren hoe je bent is ook belangrijk iets. Ze zei ook dat ik straalde (werd er zelfs wat verlegen van )ik vergelijking met onze vorige gesprekken. Vertelde haar dat ik me ook anders voelde maar nog niet zeker wist op wat voor manier, zelfverzekerder vulde ze me hierop aan. Misschien wel, misschien ben ik dat nu ook wel, zelfverzekerder en minder negatief. Op mijn vraag waarom mijn ex vond dat ik "anders" was en "raar" deed, gaf ze als antwoord dat ik nu aan het veranderen ben en dat veranderen gaat behoorlijk snel bij mij. Zij is niet direct betrokken bij die veranderingen en daarom vindt ze dat je "anders" en "raar" doet. Ze ziet je veranderen en vooruit gaan en daar heeft zij geen invloed op, met zoals jij geen invloed hebt op hun relatie. Het gevoel van geen grip hebben op de situatie die jij hebt, zal zij waarschijnlijk ook hebben.

Sinds enkele dagen heb ik weer een "nieuw" gevoel; jaloezie... Iets wat wat ik niet gewend ben om te zijn, tenminste niet in die mate zoals ik het nu heb.

Ik ben jaloers om mijn voormalig beste vriend. Waarom? Omdat het hem gewoon wordt voorgeschoteld. Ik heb gewerkt aan het begin van onze relatie, heb er energie in gestoken, heb er moeite voor gedaan. Hij niet, hij krijgt alles op een presenteerblaadje aangereikt, hoeft alleen maar te accepteren en de "meelevend jongen" uit te hangen. Want zo zie ik het, hij bood haar een luisterend oor, deed dingen met haar die ik niet kon of wilde doen. Hij was de onbezorgde, goedlachse vriend die altijd bij ons over de vloer kwam. Hij was de verrader die dingen voor mij geheim hield, mij enkele malen in de rug stak door voor haar te kiezen, met haar naar bed te gaan en tegen mij te liegen (nu nog steeds!). Met lieve woordjes als "jij bent diegene die ik al die tijd in mijn leven heb gemist..." BullS**T jongen! Als jij iets mistte waarom heb je dan 16 jaar niemand gehad? Het moest je gewoon overkomen zei je altijd, je moest niet op zoek gaan naar iemand. Nee, dit is een lekkere makkelijke oplossing voor je, niet dan???

Zo, de volgende stap is alweer gezet in mijn proces. Zojuist een makelaar gebeld voor een afspraak voor het te koop zetten van het huis. Volgende week komt hij langs voor een waardebepaling en een toelichtend gesprek over de te volgen stappen.

Weer een stapje verder in het verwerken, dit huis hangt als een blok aan mijn been en belemmert mijn persoonlijke vooruitgang enorm. Nu maar hopen dat het snel verkocht gaat worden!

Meteen mijn ex maar ingelicht en het verzoek of ze ook aanwezig wilde zijn. Ze klonk enigszins geschrokken, misschien verwachtte ze niet dat ik er zo'n vaart achter zou gaan zetten. Maar ik ga DOOR!!! Voel me nu net zo'n vrachttrein die een station doorraast, geen houden aan, eenmaal in beweging gezet! Ze mag nu wel haast gaan maken met het zoeken van passende woonruimte voor zichzelf en haar katten, want het wordt een "verkoop per direct huis". Opslagruimte voor de inboedel heb ik ook al zowat geregeld, inclusief de verhuizing, dus er is verder niet veel wat mij nu nog kan beletten hier te vertrekken en dit laatste hoofdstuk af te sluiten.

Eerlijk gezegd moet ik er wel een beetje om lachen, terwijl het behoorlijk zielig is zowel van mij als van haar...

Toen mijn ex gisteren aanwezig was heb ik in een opvlieging haar telefoon gepakt en even snel door de sms'jes gebladerd }:) .
Hierin zag ik dingen als: lieverd dit, lieffie zus, schatje zo... eigenlijk hetgeen waarvan ik me al bewust was.

Dus om even te polsen wat ze zou zeggen, vroeg ik maar weer eens: Hebben jullie nu al wat met elkaar? Nee, was wederom het antwoord, vraag anders maar aan hem als je me niet geloofd. Ik: je kan het gerust vertellen als het zo is, het is toch nagenoeg duidelijk. Maar nee hoor, blijven ontkennen...

Zojuist was mijn ex weer langsgeweest voor de gebruikelijke dingen. Op een of andere manier raakten we in gesprek over hoe dingen gingen enzo. Ze vertelde dat ze nog regelmatig met dingen in haar hoofd zat over hoe het is gelopen en dat ze het jammer vond dat het zo is gegaan. Ook vertelde ze dat mijn voormalig beste vriend het er ook moeilijk mee heeft dat hij mij nu kwijt is.

Ik dacht niet dat ik zo'n gesprek alweer aankon, maar het was wel zo! Ik stond stevig in mijn schoenen en praatte heel rustig kalm en zelfverzekerd. Zei dat het zijn eigen schuld is geweest dat het zo is gelopen, dat hij de dingen zelf in handen heeft gehad en zelf de keuze heeft gemaakt door voor haar te kiezen. Zij beschermde hem door te zeggen dat het mijn beslissing was. Daarop antwoorde ik : wat denk je nu zelf? dat we na zoiets nog vrienden kunnen zijn? Ik legde haar ook uit waarom ik hem in het begin niks verweet maar nu wel en dat ze in mijn ogen beiden schuldig waren. Ook dat hij me respectloos heeft behandeld, want dat heeft hij in mijn ogen gedaan. Ze zei dat ik ook dingen over hem had gezegd (is waar en niet netjes ik weet het)maar ik vond dat dat ik geen contrast stond tot wat hij gedaan heeft. Of je nu over iemand roddeld of je gaat met de ex van je beste vriend naar bed, wetende dat het pas 3 weken uit is en erover liegen, is toch een wereld van verschil in mijn ogen.