Zojuist was mijn ex weer langsgeweest voor de gebruikelijke dingen. Op een of andere manier raakten we in gesprek over hoe dingen gingen enzo. Ze vertelde dat ze nog regelmatig met dingen in haar hoofd zat over hoe het is gelopen en dat ze het jammer vond dat het zo is gegaan. Ook vertelde ze dat mijn voormalig beste vriend het er ook moeilijk mee heeft dat hij mij nu kwijt is.

Ik dacht niet dat ik zo'n gesprek alweer aankon, maar het was wel zo! Ik stond stevig in mijn schoenen en praatte heel rustig kalm en zelfverzekerd. Zei dat het zijn eigen schuld is geweest dat het zo is gelopen, dat hij de dingen zelf in handen heeft gehad en zelf de keuze heeft gemaakt door voor haar te kiezen. Zij beschermde hem door te zeggen dat het mijn beslissing was. Daarop antwoorde ik : wat denk je nu zelf? dat we na zoiets nog vrienden kunnen zijn? Ik legde haar ook uit waarom ik hem in het begin niks verweet maar nu wel en dat ze in mijn ogen beiden schuldig waren. Ook dat hij me respectloos heeft behandeld, want dat heeft hij in mijn ogen gedaan. Ze zei dat ik ook dingen over hem had gezegd (is waar en niet netjes ik weet het)maar ik vond dat dat ik geen contrast stond tot wat hij gedaan heeft. Of je nu over iemand roddeld of je gaat met de ex van je beste vriend naar bed, wetende dat het pas 3 weken uit is en erover liegen, is toch een wereld van verschil in mijn ogen.

Ze vond ook dat ik was veranderd, vond het raar dat mijn ogen nu pas open gaan. Vond het helemaal vreemd dat ik naar een healthcenter was geweest. Ze zei dat ze al jaren zei dat ik me niks van anderen moest aantrekken en dat ze het raar vond dat ik nu ineens wel ga. Stond ze echt van te kijken. Ook de woorden dat ik meer voor mezelf ging kiezen deden haar opkijken. Het is haar dus duidelijk geworden dat ik aan het veranderen ben. In eerste instantie denk ik niet dat ze het zo'n goede verandering vindt omdat ze er een beetje van schrikt lijkt me. Ik bedankte haar ook nog voor hetgeen ze gedaan had, omdat deze veranderingen anders nooit plaats hadden gevonden. Hier begreep ze helemaal niks van.

Momenteel lijkt het of ik een fractie verder ben in verwerken dan zij is(Ze lijkt nog met vele dingen in haar hoofd te zitten). Ze haalde nog enkele malen aan dat hoe ik me nu voel zij zich de afgelopen 4 jaar had gevoeld, en dat ik haar niet gewaardeerd heb, waarom ze het zei weet ik niet, misschien om me nog eens wat in te wrijven. Maar het deed me vrij weinig en bleef er redelijk nuchter onder, zei dat het me speet dat ik haar dat gevoel had gegeven meer ook niet.

Ze vond ook dat ik teveel met een bepaalde groep mensen omging en dat ik me naar hun ging gedragen, vond ze ook niet goed. Ze zouden haar zwart maken en verhalen verspreiden. Wat ik hen altijd heb verteld was alleen maar de waarheid, en die is inderdaad niet leuk om te horen hoe je het ook wendt of keert.

Toen was de tijd gekomen dat ze ging, bij het weggaan, zei ik nog een paar keer "dag" en "doei" maar kreeg geen reactie (of niet hoorbaar).

Ben er zelf redelijk goed uitgekomen, voel me nog goed en haar gedrag doet me steeds minder wat.

Wesley