8 december 2005, de dag dat mijn leven zoals ik hem kende werd stil gezet. Na twaalf jaar samen te zijn geweest waren de woorden "ik heb geen gevoelens meer voor jou" de boodschap: het is voorbij!
Met deze woorden verliet ze die dag ons huis, mij achterlatend met mijn verdriet. Liet ik dit zomaar gebeuren? Nee, natuurlijk niet! Na een uurtje begon in haar tevergeefs te sms'en en te bellen, echter geen respons. Laat op de avond kwam een berichtje: "laat me maar even?¢‚Ǩ¬¶". 8 december 2005: "ik heb geen gevoelens meer voor jou", deze woorden zouden me de komende weken kwellen.

Heb ik dan geen actie ondernomen? Heb ik dan niet gevochten? Heb ik er niet alles aan gedaan om het weer in orde te krijgen? Zeker! De gehele maand december heb ik getracht haar te overtuigen dat we opnieuw zouden kunnen beginnen, heb haar gesmeekt om die ene kans. Zou destijds alles hebben gedaan om haar bij mij te houden. Maar alles was zonder resultaat, ze bleef bij haar beslissing. Ondertussen ging ze steeds meer weg en bleef ze steeds vaker overnachten bij mijn beste vriend.

Januari 2006, een nieuw jaar, tijd om de oude dingen achter je te laten en verder gaan met de nieuwe, zo moet mijn ex ook gedacht hebben. Januari was voor mij de maand dat de bom barstte, ik in het diepe werd gegooid en de bodem van de put tot twee maal toe raakte. De eerste keer toen het tot me door begon te dringen dat ze onze relatie ?ɬ®cht had b?ɬ®cht had bëeindigd en de tweede keer toen ze bekende dat ze al tot 2 maal toe hed bed had gedeeld met mijn beste vriend. Deze bekentenis was het gevolg van mijn vondst in haar kast; een brief aan hem gericht waarin ze over haar gevoelens tijdens hun "uitspattingen" schreef. Nu achteraf lijkt het wel of het haar bedoeling was dat ik die brief vond. Wilde ze de confrontatie met mij niet aangaan misschien? Januari was ook een maand van gesprekken met beide personen. Deze gesprekken hebben tot niks geleid. De antwoorden waarnaar ik driftig op zoek was werden niet gegeven. Al wat restte waren ontelbare vragen, vragen waarop ik tot op heden geen antwoord heb, vragen die ik laat voor wat ze zijn. Het plaatje begon vorm te krijgen: Ze komt niet meer terug?¢‚Ǩ¬¶

Inmiddels zat ik al ruim een maand thuis en was lichamelijk als geestelijk een wrak geworden. Aan slapen kwam ik niet meer toe, ik was rusteloos, had energie teveel, moest bewegen, moest het kwijt! Zo kwam het regelmatig voor dat ik midden in de nacht op de fiets sprong en kilometers maakte, waarheen weet ik niet, maar volgens de teller heb ik er honderden gemaakt gedurende deze periode. Het werd tijd om verder te gaan! Gesprekken met mijn maatschappelijkwerkster, collega's die me op sleeptouw namen, een leidinggevende die bijna dagelijks mijn verhaal aanhoorde en me ontzag op het werk en natuurlijk alle mensen op deze site die me met hun reacties een hart onder de riem staken hebben ervoor gezorgd dat ik stapje voor stapje vooruit ging, het was met vallen en opstaan maar ik ging vooruit! En zo voelde het ook, ik voelde me steeds beter, begon weer te lachen en ook mijn zelfvertrouwen groeide gestaag. Mijn m.werkster zag ook dat ik snel vooruit ging; normaal gesproken wordt door hun slechts een aanzet gegeven tot verweking maar zij zag dat ik dat punt al snel gepasseerd was, vlot verder ging en niet bleef hangen. Hierdoor maakte ik me enkele weken geleden ook zorgen of dat ik misschien niet te snel ging aangezien het lijkt alsof ik er met een moordend tempo doorheen raas. Ach, ik zie wel wat er gebeurd, vooralsnog heb ik de dipjes goed weten te verweken en ben er elke keer weer zonder kleerscheuren uitgekomen. We zien het wel?¢‚Ǩ¬¶

Nu, 8 April 2006, 4 maanden verder, voel ik me goed! Kan weer lachen, lol hebben, grapjes maken. De "rommel" in mijn hoofd is bijna verdwenen, ik heb alles een plaatsje kunnen geven. Het zal af en toe nog wel wat schuiven zijn maar de meeste zaken staan toch wel op de plaats waar ze horen te staan. Wat mijn ex betreft: het doet mij niet zoveel meer wat ze doet, kan haar hier in dit huis laten rondlopen zonder dat ik erachteraan loop (dit deed ik onbewust) en kan zelfs normaal met haar praten (helaas zij niet met mij). Ik mis haar ook niet meer, de behoefte om haar te willen zien is ook al een tijd verdwenen, laat staan bellen of sms'en. Wat ze nu allemaal doet laat me lauw?¢‚Ǩ¬¶niet koud, maar dat laatste stukje is een kwestie van de puntjes op de I zetten. Dat komt?¢‚Ǩ¬¶geef me de tijd.

Zou dit dan het begin van het einde zijn?....

Een speciale dank gaat uit naar een persoon op deze site. Deze persoon heeft me laten zien, voelen en geloven dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk om iemand kunnen geven. Bedankt!

Wesley