Een hele tijd ging het goed. Mijn ex en ik hadden helemaal geen contact met elkaar. Ik ontweek haar bewust door niet meer in ons huis aanwezig te zijn en door op het werk haar afdeling te mijden. Dit werkte goed voor mij, enkel wanneer er iets geregeld moest worden nam ze contact op, telefonisch.

Vandaag was het anders; ze kwam me zoeken op mijn afdeling, iets wat ze maar heel zelden deed, zelfs toen we nog samen waren kwam ze me bijna nooit opzoeken. Ik stond dan ook verbaasd te kijken toen ze ik me omdraaide nadat ik mijn naam hoorde roepen. "wat is er?" stamelde ik verbaasd. Ze kwam eventjes doorgeven dat er vanmiddag een taxatie zou zijn van de kopers, dat ik het maar even wist. Meer dan "ja, oke..." kon ik niet als antwoord geven (wat had ik anders moeten zeggen?). Vervolgens vroeg ze of ik deze week in het huis zou zijn. Ik: Nee, waarschijnlijk niet, waarom? Zij: Ik wilde je vragen of je me wilde helpen met het naar beneden brengen van de wasmachine... Waaaat??? haar helpen met verhuizen??? Waar haalt zij het lef vandaan om dat van me te vragen!?! Ik: M. kan je toch helpen? Zij: Ja, maar ik weet niet of hij van jou binnen mag komen. Ik: Je kijkt maar wat je doet, ik help in iedergeval niet mee. Zij: oke dan. Wil ze tot het laatste moment gebruik van me maken ofzo? moet ik haar helpen uit mijn leven te stappen? Zie ik er soms zo stom uit??? Ik keek haar nog even aan, en daar toverde ze weer zo'n oude vertrouwde glimlach op haar gezicht, een lach die ik lang niet gezien had en ook mistte. Terwijl ze zo lachte liep ze weg, ik draaide me om en ging weer aan het werk. Inwendig begon het weer te rommelen, het deed me pijn die lach te zien. Nu nog blijft dat beeld hangen... en het blijft me wat doen.

Waarom belde ze niet gewoon, sms'je was ook goed geweest...maar was dit opzoeken op de afdeling nu echt nodig? Laat me toch met rust...

Wesley