No se que es mas dificil para mi
si irme y olvidarte o tu mejor amigo ser
ya somos tan distintos y a fines a la ves
ya no es posible amarnos como la primera ves

lo veo en tus ojos cansados de llorar
de andar en esta guerra luchando por amarnos bien
lo siento en mis lagrimas que ahogan ya mi fe
de hablarnos como antes como la primera vez

y quiero gritar
y quiero gritar
porque se acabo
porque termino
si supuestamente esto era para siempre
porque se acabo
porque termino asi

a donde fue nuestro amor
jardin que sembramos los dos
a donde fue nuestro amor

Ik vind dit een prachtig nummer. Nu is mijn ex niet vreemdgegaan maar ik kan mezelf wel heel erg hierin herkennen. Vooral het dik gedrukte stuk. Ik heb hem pas live gehoord. Tranen in mijn ogen!

I wish I could believe you
Then I'll be alright
But now everything they told me
Really don't apply

To the way I feel inside
Loving you was easy once upon a time
But now my suspicions of you are multiplying
And it's all because you lied

[i]I only give you a hard time
'Cause I can't go on and pretend like
I haven't tried to forgive this

Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen maar de emotionele achtbaan maakt mij nog misselijker dan de fysieke.

Ik heb nog wel het idee dat ik in de overgang zit naar de volgende fase en dwing mezelf tot het uiterste. Iets wat ik altijd heb gedaan met alles....opleiding, werk, etc. etc.

Ben ik goed genoeg? Jazeker. Ben ik minder dan zijn nieuwe vriendin? Absoluut niet, juist niet! Voel ik mij geketst? Enorm! Zou ik hem terugwillen? Nee, niet zoals hij nu is, ik herken hem niet. Hou ik van hem? Zielsveel, ondanks alles wat er is gebeurd.....

Ook vandaag voel ik me wel ok. Heb ex gisteren weer gezien dus dan wolkje is nog wel somber maar de paniek komt nog steeds niet. Is dit dan echt de volgende fase? Kan dat al zo snel?

Dus gisteren heb ik mijn ex gesproken over de sms beetje op normale, vriendschappelijke manier. Niks geen drama van mijn kant of rare dingen van zijn kant was vrij vlak en vriendschappelijk....geen verwachtingen.

's Avonds ook voor het eerst niet de behoefte gehad hem iets te sturen. Meestal zit ik tientallen berichtjes te typen die ik uiteindelijk weer verwijder en nooit stuur en soms stuur ik eens wat onzinnigs. Het boeide me gisteren ook niet dat hij niet thuis kwam, ja, heel even...maar die paniek verdween redelijk snel weer.....wist mezelf goed te herstellen.

Volgens mij ben ik begonnen aan de volgende fase: acceptatie.
Heb zeker ups en downs, letterlijk. Ene dag ben ik UP en andere dag DOWN. Als ik up ben voel ik mij momenteel rustig, heb ik er vrede mee, heb ik zijn vriendin zelfs al bij haar naam genoemd, kan ik op normale toon praten en ben ik bezig aan mezelf te werken.

Wanneer je er niet ben, mis ik je. Ik mis je aanwezigheid, je geklaag, je gelach, je humor, je zorgzaamheid, je intelligentie, je gezelligheid. Je bent een lieve, trouwe, zorgzame, intelligente en goede jongen/man. Eentje die mijn hart heeft gestolen en hem nu heeft gebroken. Ik noet je loslaten omdat jij nu van iemand anders houdt, dat doet pijn. Elke keer wil ik met je praten, smsen, knuffelen. Maar helaas zijn dat dingen waar ik afscheid van moet nemen. De herinneringen zijn mooi die wij hebben maar doen op het moment ontzettend veel pijn, ooit zal dat verdwijnen.