Dus gisteren heb ik mijn ex gesproken over de sms beetje op normale, vriendschappelijke manier. Niks geen drama van mijn kant of rare dingen van zijn kant was vrij vlak en vriendschappelijk....geen verwachtingen.

's Avonds ook voor het eerst niet de behoefte gehad hem iets te sturen. Meestal zit ik tientallen berichtjes te typen die ik uiteindelijk weer verwijder en nooit stuur en soms stuur ik eens wat onzinnigs. Het boeide me gisteren ook niet dat hij niet thuis kwam, ja, heel even...maar die paniek verdween redelijk snel weer.....wist mezelf goed te herstellen.

Gisteren dus gewoon mijn ding gedaan ook daadwerkelijk voor mezelf gekookt weer eens en echt lekker gerust (ik moet van mijn psycholoog lichamelijk rust houden). Lekker douchen en vroeg naar bed.

Vannacht wel koortsstuip gehad (ik heb koortsstuipen ja) vanochten dus wel vermoeiend wakker, beetje belabberd maar lang niet ziek. En deed mijn ding. Ik had zin in dingen, had zin om er leuk uit te zien, genoot van het zonnetje die binnenviel, heb zin in het weekend en koninginngendag en dacht vooral niet aan mijn ex. En elke keer kwam die gedachte binnen van: he, je betrekt hem niet in die gedachtes goed zo....

Toch hangt er zo'n wolkje boven mijn hoofd....ik wacht steeds op dat gevoel van paniek..die niet komt en dat is fijn en raar tegelijk.

Ik had dus vandaag even contact met hem over het huis (dat te koop wordt gezet nu en dat is in volle gang dus dat zijn we aan het regelen) we kwamen er op neer zijn nieuwe vriendin....en ik wil haar denk ik wel eens ontmoeten, ik wil het wel eens zien met de insteek het dan te kunnen loslaten. Ik gun hem heel erg zijn geluk. Zoveel houd ik van hem en ik vind dat goed van mezelf maar het onderwerp van hem en zijn nieuwe vriendin is nog wel pijnlijk iets. Ik idealiseer het nogal in mijn hoofd, tot in het extreem. Misschien als ik het zie kan ik denk ik gun het hem nog meer want het is wel aardige meid....maar ben ook wel bang voor het verdriet dat erna komt, wat in weze wel normaal is....want dat hoort ook bij verwerken...

Dat huis is nog niet verkocht en ik wil het gewoon achter mij kunnen laten. Mijn eigen leven starten voor een groot deel al want weet dat dat ook lastig is als je maar wordt terug getrokken naar het oude....

Maar heb geen zin meer in dit gevoel van angst. Ik wil groeien. Ik wil aan mezelf werken en de relatie met mezelf. Ik wil gaan genieten van de vrijheid die IK heb en dingen beslissen die IK wil doen omdat IK daar zin in heb...

Klinkt het gek of snapt iemand me?