Ik heb altijd al een hekel gehad aan achtbanen maar de emotionele achtbaan maakt mij nog misselijker dan de fysieke.

Ik heb nog wel het idee dat ik in de overgang zit naar de volgende fase en dwing mezelf tot het uiterste. Iets wat ik altijd heb gedaan met alles....opleiding, werk, etc. etc.

Ben ik goed genoeg? Jazeker. Ben ik minder dan zijn nieuwe vriendin? Absoluut niet, juist niet! Voel ik mij geketst? Enorm! Zou ik hem terugwillen? Nee, niet zoals hij nu is, ik herken hem niet. Hou ik van hem? Zielsveel, ondanks alles wat er is gebeurd.....

Op emotioneel gebied loop ik volgens mij een jaar of 10 achter. Voel me soms net een puber van 17 die voor het eerst haar eerste liefdesverdriet meemaakt. En in weze is het ook zo ondanks dat ik al 27 ben, is dit zeker mijn eerste liefdesverdriet.

Ergens wil ik alles hebben nu, een nieuwe partner iemand die zielsveel van mij houdt en verliefd op mij is. Maar daarnaast ben ik te moe om ook nog eens die emotie te voelen. Ht helpt niks het is alleen een pleister op een open wond die uiteindelijk niet zal blijven plakken. Mijn wond moet eerst worden gehecht en genezen voordat ik weer kan lopen.

Ik ben de afgelopen week veel grenzen overgegaan bij mezelf en heb mezelf zeker op de proef gesteld en dat was zwaar, er kwam een hoop emotie die die omsloeg in 2 dagen verdoofd zijn en nu ok weer langzaam aan dingen te voelen.....vandaag voel ik me redelijk somber.

Ik ben bang om alleen beslissingen te nemen. Grow up zou je zeker en daar ben ik het mee eens maar mijn hele leven heb ik mezelf aangepraat dat ik iets niet kan, moet altijd goedkeuring hebben. Dat ik steeds overal die bevestiging zoek.

Maandag ga ik iets doen wat ik wil en heb totaal geen bevestiging gezocht bij niemand, alleen een aankondiging bij mijn moeder. Maar durf het mijn ex niet te vertellen omdat ik weet dat hij het dom vind, daarnaast denk ik waarom zou je het hem moeten vertellen? Je bent hem geen uitleg of verantwoording meer schuldig. Ik ben bang om op eigen voeten te staan en geen partner te hebben die van mij houdt en zegt: alles komt goed ik sta achter je, ik ben er voor je, ik hou van je. Zoals mijn ex altijd wel deed. Hij was niet altijd de leukste, liefste of vriendelijkste. Maar ik wist dat hij er voor mij was als ik hem nodig heb. Ik denk dat dat nu ook wel zou zijn als er wat zou gebeuren....

Soms heb ik van die dagen dat ik denk: ik moet weg uit mijn omgeving en even tot rust komen, wil ik de hulp die mij helpt te denken want ik doe het zo alleen (op wat steun van familie en vrienden na). Er zijn maar weinig mensen waarbij ik mezelf kan zijn en mij accepteren met welk aanstellerig verdriet dan ook....en één daarvan, mijn ex is weg. Zoveel "vrienden" en familie in jaren verloren dat ik slecht over mezelf ben gaan denken. Ik verdien het waarschijnlijk denk ik dan waarop ik mezelf met moeite tegenspreek.....want iedereen overkomt zulke dingen gewoon vaak en de meesten worden er sterker van. Ik heb het idee dat mijn hart wat al van glas is steeds dunner wordt.....ik wil hem graag beschermen maar op het moment ben ik best moe en weet ik het gewoon niet meer soms.....

De ene dag gaat het top! En de andere dag knal ik in elkaar. Ht hoort erbij en dat weet ik. Ik zie het positieve wel want het gaat sowieso al beter als paar maanden terug....