Vandaag hebben we de laatste knopen doorgehakt. GEzamenlijke rekening opgezegd, verzekeringen veranderd, alles staat nu op mijn naam. Dit is wat mij betreft de laatste keer dat ik hem ooit nog zag. Hij wilde perse koffie, dus moesten we nog op zijn faculteit koffie gaan drinken (bank was ook nog niet open). Eerst een beetje oppervlakkige gesprekjes gehad. Toen heb ik hem gevraagd of hij niet bij optredens van mijn koor meer wilde komen kijken, zegt hij: "je daagt me alleen maar uit, nu ga ik het juist doen." Ik weet niet waarom hij dit soort dingen zegt, maar dit moet haast wel zijn om mij opzettelijk te kwetsen. En ook nog zoiets van: "Nu heb je geen controle meer over mijn leven, jammer he?" Als hij echt dacht dat ik al die tijd controle had over zijn leven dan zit er bij hem iets goed fout, ik weet dat ik dominant kan zijn, maar ik heb hem nooit tot iets verplicht.

plaisir d'amour ne dure qe'un moment
chagrin d'amour dure toute de la vie
j'ai tout quitte pour ingrate sylvie
elle me quitte et prend un autr'amant
plaisir d'amour ne dure qe'un moment
chagrin d'amour dure toute de la vie

Dit is een van de liefdesliedjes die we met ons koor zingen. Het klinkt best herkenbaar. Gisteren weer gezongen, weer de nieuwe scharrel/vriendin (?) van mijn ex genegeerd. Weer niet gezellig dus. Ik vind het echt vreselijk dat dit nu zo moet gaan. Ik heb het gevoel dat ze heel erg tegen me is, wat waarschijnlijk begrijpelijk is als je nagaat hoe mijn ex over mij denkt en dat uitdraagt.

Gisteren is mijn ex nog een keer langs geweest om nog wat spullen op te halen en heb ik nieuwe meubels gekocht en in elkaar gezet. Ik voel me nu heel raar. Aan de ene kant ziet het er allemaal wel een beetje anders uit thuis, alsof het wel van mij is, maar aan de andere kant ook niet. Het voelt nog steeds als ons huis. We hebben ook alles samen uitgezocht en alles is gebaseerd op onze smaken, en niet alleen mijn smaak.

Maar hij is nu toch bijna voorgoed weg. Volgende week komt hij de laatste spullen van zolder halen en zijn sleutel inleveren. We gaan dan ook de bankrekening die we samen hadden opzeggen en dan is echt alles definitief rond.

Zometeen komt mijn ex hier om al zijn spullen op te halen. Ze staan nu allemaal midden in de kamer zodat ik er niet langs kan en het is een enorme troep hier. Ik ben bang dat ik weer emotioneel ga worden, zoals gisteren toen hij alles uit elkaar ging schroeven. Op een gegeven moment schroefde hij het bed uit elkaar en moest ik huilen. Het is namelijk toch het bed waar we zoveel nachten in elkaars armen doorbrachten, alles werd opeens heel definitief. Zijn reactie was natuurlijk weer een waar ik totaal niet op zat te wachten. Hij toonde geen greintje begrip en in plaats daarvan zei hij: zie je wel wel, nu vraag je alweer dingen van me, ik heb al zoveel stappen terug gedaan door te verhuizen en nu vraag je ook nog om het bed.

Hij heeft deze week besloten te gaan verhuizen en vanmiddag meteen maar een kamer aangenomen. Ik ben nu dus alleen in het huis. Hij heeft een matje en slaapzak gepakt en is vertrokken. ergens voelt het als een enorme opluchting, maar ergens ook heel raar. Het voelde toch altijd fijn als ik hem 's nachts thuis hoorde komen, gewoon een vertrouwd gevoel. Maar nu zal hij niet meer in het huis slapen en begint het langzaam iets van mij te worden. Heb nog best gehuild toen hij me gedag zei en stom genoeg ook nog gezegd dat ik hem zou gaan missen. Hij zei dat hij me misschien ook ooit eens kon gaan missen, als dit allemaal achter de rug was.

Net heb ik met mijn ex gepraat over het verhuizen van een van ons beiden. Hij is er zo klaar mee dat hij nu wel weg gaat. Voor een moment konden we aardig tegen elkaar doen totdat die klootzak me poeslief verteld dat hij komdende vrijdag een date heeft met een meisje dat bij mij samen in een koor zingt. Op mijn verjaardag notabene! Ik ben nu zo woedend. op hem, op haar, op alles. Donderdag moet ik weer aardig tegen haar gaan lopen doen, terwijl ik weet dat ze met hem uitgaat vrijdag.

Ik voel me zo vreselijk aan de kant geschoven. als een stuk oud vuil bij de weg gezet. En dat hij het er ook nog even lekker inwrijft met het argument: ik wil niets verborgen voor je houden. En me daarna nog even vertellen dat ik er leuk uitzie.

zonet is er iets wonderlijks gebeurd. Ik moest heel erg huilen, maar dit keer niet omdat ik hem miste, maar omdat ik nieuwe dingen inzag over onze relatie. De reden waarom ik moest huilen was omdat ik verdrietig was om mezelf. Dit voelt ergens als een heel ander soort verdriet aan. Het gaat veel dieper dan het verdriet van het gemis van mijn ex, het doet ook meer pijn, maar ergens werkt het ook bijna troostend.

De situatie is namelijk zo dat mijn ex het uitmaakte omdat hij vond dat hij niet genoeg vrijheid had en al de hele relatie volgens mijn regels had geleefd en dat ik teveel last had van bindingsangst. De eerste paar dagen heb ik me af lopen vragen hoe het in godsnaam zo ver heeft kunnen komen dat ik me zo gedroeg dat hij zich zo slecht voelde dat hij de relatie uit wilde maken. Ik kon er niet bij waarom. Ik wist dat ik af en toe irrationele bindingsangst heb getoond, maar ik snapte niet meer waarvoor ik bang was en waarom ik dat eigenlijk deed.